เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 622

ตอนที่ 622 ปิดฉาก (2)

Ink Stone_Fantasy

พอได้ยินสือน่าที่ปกติไม่เคยมีปากมีเสียงกับใครถึงกับพูดว่ามาหาตนพร้อมทนาย จางเหวินป๋อก็ผงะไปครู่หนึ่ง!

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณก่อเรื่องจนคนอื่นเขารู้ไปทั่วมันดีกับคุณตรงไหน ดีกับลูกยังไง”

ฉินเยว่อึ้งไปเลย! นี่จะหงายการ์ดความรู้สึกหรือไง นี่คิดว่าอาจารย์สือของพวกเราใจดีเหรอ

ฉินเยว่พูดขึ้นทันที “ที่นี่เป็นโรงพยาบาล อย่าเอะอะโวยวายค่ะ ลุงยามคะ มานี่หน่อยค่ะ”

ตัวฉินเยว่เองก็ใจแข็ง เห็นผู้ชายเลวก็ยิ่งโมโห เธออยู่กับสือน่ามาสามปี เข้าใจความรู้สึกของสือน่าเป็นอย่างดี นี่ก็เหมือนกับความฝันสามปีของตัวเองถูกคนอื่นเจาะให้แตกกะทันหัน

จางเหวินป๋อเห็นสถานการณ์ก็อับอายจนโมโหทันที!

พอเห็นว่าเขาจะกระโจนเข้ามา กลุ่มพยาบาลอย่างเล่อเล่อ เสี่ยวหลินก็พากันวิ่งออกมาหมด “คุณจะทำอะไร”

ยามสามคนก็วิ่งมาพร้อมกัน เอากระบองยามมาขวางจางเหวินป๋อไว้ทันที!

จางเหวินป๋อคิดไม่ถึงว่าตนเพิ่งมาก็จะเจอกับสถานการณ์อย่างนี้!

“สือน่า คุณโหดร้ายมากเลยนะ คุณอยากฆ่าผมเหรอ คุณคิดถึงลูกผมหรือยัง”

“ไม่มีงานเป็นเรื่องดีกับคุณตรงไหน นี่ไม่ใช่ลูกคุณเหรอ คุณมันไม่มีหัวจิตหัว…”

สองสามวันนี้สือน่าคิดตกแล้ว เธอมองจางเหวินป๋อ เอ่ยเรียบๆ ว่า “คุณวางใจได้ สิทธิ์เลี้ยงลูกจะไม่เป็นของคุณแน่นอน อีกอย่าง ที่คุณนอกใจ ฉันมีหลักฐานทั้งหมด พวกเราไปเจอกันที่ศาลเถอะ”

“จางเหวินป๋อ ในเมื่อคุณเคยคิดนอกใจก็ต้องเคยคิดจะหย่า คงเตรียมพร้อมแล้วมั้ง”

พอพูดจบสือน่าก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ ลุกไปราวน์วอร์ดทันที

พอผ่านเรื่องนี้ เธอก็ทำใจยอมรับได้นานแล้ว ลองผู้หญิงคนหนึ่งหมดใจให้ผู้ชายคนหนึ่งแล้วจริงๆ เด็ดขาดเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

จางเหวินป๋อได้ยินคำสือน่าก็งงไปทันที!

“คุณ…สือน่า! คุณมัน…”

ในขณะที่จางเหวินป๋อกำลังจะหลุดปากด่าทอก็ถูกฉินไท่ซานจ้องเข้าให้ “คุณอะไร! ออกไป!”

สิ้นคำ เขาก็เรียกยามสองสามคนมาไล่จางเหวินป๋อไป

หลังจางเหวินป๋อจากไป เขาก็กลับถึงบ้านด้วยอารามตกตะลึง

แม่อยู่บ้าน พ่อนอนโรงพยาบาล สือน่ายังจะพาลูกไปด้วย บ้านหลังนี้ว่างเปล่าหาใดเทียบ เงียบสุดๆ

จางเหวินป๋อนั่งลงบนโซฟาอย่างหดหู่

ตั้งแต่กลับมาจนถึงตอนนี้ เขายังไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลเลย เพราะเขาถูกแม่ยัดเยียดความคิดว่าพ่อไม่ได้เรื่องมาตั้งแต่เด็ก ถึงขนาดที่รู้สึกว่าพ่อชราที่หนักหนึ่งร้อยห้าสิบกว่ากิโลกรับเป็นภาระในบ้าน บางครั้งคุณธรรมกับการศึกษาของคนเราก็ไม่ได้สัมพันธ์กันจริงๆ

เฮ้อ…

จางเหวินป๋อหดหู่จนไม่พูดไม่จา แม่ของเขารินน้ำมาให้แก้วหนึ่ง

“ทางโรงพยาบาล…เป็นยังไงบ้าง” แม่เขาถาม

จางเหวินป๋อพูดสีหน้าไร้อารมณ์ “ผมโดนให้ออกแล้ว…”

แม่เขาอึ้งไป “นะ…นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”

จางเหวินป๋อถอนหายใจ “เรื่องจริงครับ นี่เป็นประกาศ”

หลังจากแม่เขาเห็นก็ตะลึงไปทันที “ผะ…ผู้อำนวยการคนนี้ไม่มีตาเลยจริงๆ! โรงพยาบาลตงต้าสาขาสองนี่อีก หัวหน้าอะไรห่วยแตก!”

“ลูกฉันไปทำโพสต์-ด็อกที่อเมริกาเชียวนะ พวกเขาตาบอดกันหมดแล้วเหรอ”