เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 639

ตอนที่ 639 เห็นเขาเป็นอะไร

เฉินชางดูผลตรวจแล้วอึ้งไปทันที

ผลความเร็วชักนำของเส้นประสาทสั่งการ: ความผิดปกติทางระบบประสาทขาทั้งสองข้าง (ออกกำลังกายแล้วรู้สึกเหนื่อย) ภาวะบาดเจ็บของระบบประสาทส่วนกลาง

ผลการบันทึกคลื่นไฟฟ้ากล้ามเนื้อ: การนำประสาทสัมผัสของเส้นประสาทส่วนปลายร่วมด้านซ้ายและการรับรู้ผิดปกติ

ระยะคลื่น F ของขาทั้งสองข้างยืดยาว

เฉินชางมองฟิล์ม แล้วอึ้งไปทันที

หมอผู้ตรวจมองเฉินชาง “นี่มันคนไข้อะไรกันแน่”

เฉินชางใคร่ครวญครู่หนึ่ง “ผมรู้สึกว่าเหมือนคนสูดก๊าซหัวเราะ!”

หลังจากคุณหมอที่ทำการตรวจได้ยินแล้วพลันอึ้งไปทันที “จริงเหรอครับ ดูเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยมากนะครับ”

เฉินชางยิ้ม “ข่าวในอินเตอร์เน็ตก็มีให้เห็นเยอะแยะ รู้หน้าไม่รู้ใจ อีกอย่าง ผมคิดว่าไม่ใช่แค่สูดก๊าซหัวเราะ”

หมอแผนกตรวจหาโรคอึ้ง “มีอะไรอีกครับ”

เฉินชางหรี่ตา ยิ้มอย่างลึกลับ “ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งครรภ์!”

คราวนี้อีกฝ่ายจุ๊ปากอย่างทอดถอนใจ “สุดยอด!”

……

……

หลังจากเฉินชางออกจากห้องรายงานผล ในมือก็ถือรายงานผลการตรวจ

ส่วนหญิงสาวจ้องเฉินชางพร้อมถามว่า “คุณหมอ เป็นยังไงบ้างคะ”

จู่ๆ เฉินชางก็จ้องเธอพร้อมถามว่า “คุณเคยสูดก๊าซหัวเราะไหมครับ”

หญิงสาวอึ้งไปทันที ถลึงตา ไม่พูดจา

เฉินชางมองหญิงสาว “นี่คือเหตุผลที่สำคัญที่สุดในการวินิจฉัยโรคของคุณ ผมคิดว่าคุณควรให้ความสำคัญหน่อย”

หญิงสาวเงียบไป

ตอนนี้ตรงทางเดินไม่มีใครเลย

ผ่านไปหลายนาทีหญิงสาวจึงพูดว่า “ฉันไม่ได้แตะมาหนึ่งเดือนแล้วค่ะ”

เฉินชางถามต่อ “เพราะตั้งครรภ์เหรอครับ”

หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินชาง หญิงสาวพลันสั่นเทิ้มไปทั้งตัว!

เธอเกือบกระโดดลงจากเตียง!

“คุณ…พูดมั่วซั่ว!”

หญิงสาวตะโกนเสียงแหลม

โชคดีที่ตอนกลางคืนตรงทางเดินไม่มีคน จึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากนนัก

แต่หมอผู้ตรวจโรคกลับเดินออกไปโดยไม่แสดงสีหน้า

หญิงสาวจึงตะโกนใส่เขา “เข้าไป!”

หมอคนตรวจโรคอึ้งงัน แม่ง ผมทำอะไรผิด

แต่สุดท้ายเขาก็หมุนตัวจากไปอย่างจนปัญญา!

สภาพแบบนี้ของหญิงสาว ทำให้เฉินชางรู้สึกว่าตนเดาออกในระดับหนึ่งแล้ว

แต่ที่เฉินชางอยากรู้ไม่ใช่เพราะอยากซุบซิบนินทา แต่เพราะการรักษาและการใช้ยาหลังจากนี้ ต้องคำนึงว่าคนไข้อยู่ในภาวะตั้งครรภ์หรือเปล่า!

เฉินชางพูด “ผมไม่ได้อยากรู้หรือยากเอาไปนินทา แต่ผมกำลังพิจารณาว่าคุณควรใช้ยาอะไร และมีความเป็นไปได้ในการรักษาอย่างไร!”

ร่างกายของหญิงสาวสั่นเล็กน้อย

เฉินชางจนปัญญา “ผมจะคุยกับพ่อแม่ของคุณให้”

หญิงสาวรีบพูดว่า “อย่าบอกพวกเขานะ ขอร้อง!”

เสียงของหญิงสาวทั้งสะอื้นและสั่นขึ้นมา ถึงขั้นหวาดกลัวและเสียใจ!

เฉินชางพูด “คุณสูดก๊าซหัวเราะมานานเท่าไหร่แล้ว สูดเยอะแค่ไหนต่อวัน”

หญิงสาวตาลอย “หนึ่ง…ปีแล้ว! เมื่อหนึ่งปีก่อนฉันเรียนอยู่ที่อเมริกา มีปาร์ตี้หนึ่งที่ทุกคนไปบ้านเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่ง ตอนนั้นหลายคนสูดก๊าซหัวเราะ ฉันอยากรู้อยากเห็นมาก แต่…พวกเขาหัวเราะเยาะฉัน และยังบอกว่ามันเป็นสารปรุงแต่งอาหาร ไม่ใช่ยาเสพติด!

“ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันเลยสูดไปทีหนึ่ง รู้สึกว่าก็ไม่ได้เป็นอะไร…หลังจากนั้นก็ไปร่วมงานเลี้ยงอยู่บ่อยๆ รู้สึกว่าไม่เป็นอะไร จากนั้นก็ค่อยๆ เสพติด ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็ซื้อลูกโป่งเอง วันละประมาณหนึ่งพันกว่าลูก…เมื่อสองเดือนก่อน ตอนที่ฉันกลับประเทศ เริ่มมีอาการมือชา ฉันไม่ได้สนใจ ช่วงนี้ขาทั้งสองเริ่มอ่อนแรง”

“คุณหมอคะ…ช่วยฉันด้วย ฉันไม่อยากให้พ่อแม่รู้…”

หลังจากเฉินชางได้ยินแล้ว เขารู้สึกว่าถึงอย่างไรก็ควรคุยกับพ่อแม่สักหน่อย

เรื่องบางเรื่อง เฉินชางควรเก็บเป็นความลับ แต่ตอนนี้เกี่ยวโยงไปถึงปัญหาการรักษาของคนไข้แล้ว

การวินิจฉัยของคนไข้ชัดเจนมากแล้ว เป็นปฏิกิริยาการเป็นพิษของไนตรัสออกไซด์

ซึ่งเฉินชางเดาไว้ตั้งแต่แรก

ความรู้สึกมากมายปนเปกัน ถ้าหญิงสาวตั้งครรภ์จริงๆ เด็กในท้องใช่ลูกของเถียนเจิ้นหรือไม่ ถ้าใช่ก็ยังดี แต่…สถานการณ์แบบนี้ ชัดเจนมากแล้ว!

คิดถึงตรงนี้ ชายวัยกลางคนมองเฉินชางอย่างจนปัญญา พร้อมพูดว่า “อัลตร้าซาวด์ยืนยันก่อนเถอะครับ”

เฉินชางพยักหน้าแล้วโทรหาห้องอัลตร้าซาวด์ให้มาอัลตร้าซาวด์ถึงที่

อืม ผลลัพธ์ไม่ต้องสงสัย ตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว!

ชายวัยกลางคนมองผลลัพธ์อย่างผิดหวัง ไม่รู้ว่าดีใจหรือโกรธ!

“ลูกใคร ใช่ของเถียนเจิ้นไหม” ชายวัยกลางคนนั่งลงข้างเตียง ถามหญิงสาวตามตรงโดยไม่สนใจว่าเธอจะร้องไห้โฮ

หญิงสาวเองก็เงียบ

“พ่อถามว่าลูกใคร!” ชายวัยกลางคนตะคอกออกมา!

หญิงสาวตกใจจนตัวสั่นเทิ้ม

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอจึงพูดอย่างช้าๆ “ไม่ใช่ลูกของเถียนเจิ้น!”

ชายวัยกลางคนหัวเราะเหอะๆ “ฮ่าๆๆ ทำไมผมถึงมีลูกแบบนี้!”

“ไม่ใช่ลูกของเถียนเจิ้น หนูเห็นเถียนเจิ้นเป็นอะไร เป็นตัวสำรองเหรอ”

“ไร้ยางอาย!”

ชายวัยกลางคนพูดจบพลันลุกขึ้นเดินออกไป!

เขาเดินไปถึงหน้าประตู สงบสติอารมณ์ครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไปหาครอบครัวเถียนเจิ้นพร้อมพูดว่า “ผู้จัดการเถียน ขอโทษจริงๆ ร่างกายลูกสาวผมมีปัญหานิดหน่อย ผมคิดว่า เรื่องของเราสองครอบครัว ช่างมันเถอะครับ ไม่อยากเสียเวลาพวกคุณ!”

ได้ยินคำพูดนี้ ผู้คนรอบๆ พลันอึ้งงันไป

แม่ของหญิสาวรีบพูดว่า “พูดอะไร ลูกสาวฉัน ฉันจะไม่รู้ได้อย่างไร คุณ…”

ชายวัยกลางคนสีหน้าเปลี่ยนไป “คุณหุบปากไปเลย!”

แม่ของหญิงสาวเห็นสามีโกรธก็ตกใจ

ส่วนเถียนเจิ้นมองอย่างโง่งม “คุณอาครับ ไม่เป็นไร มีโรคร้ายอะไร เราสู้…”

ชายวัยกลางคนตัดบททันที กล่าวว่า “เถียนเจิ้น ผมชื่นชมคุณมาก แต่เรื่องนี้ช่างมันเถอะ ผมจะไม่ตอบรับพวกคุณ!”

พูดจบ เขามองคนตระกูลเถียนอย่างรู้สึกผิดแวบหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเข้าห้องฉุกเฉิน

เรื่องนี้ต้องมีคนแสดงเป็นคนร้าย

เขาคิดว่า เขาต้องเป็น!