เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 730

คำพูดของจำงเค่อฉินทำให้เฉินชำงชะงักไปครู่หนึ่ง!

นักโทษที่น่ำสนใจเหรอ น่ำสนใจยังไงกันแน่

เฉินชำงนั่งอยู่ในแผนก เริ่มรอคอยอย่ำงสนอกสนใจ

ต่อให้ไม่แน่ใจ แต่เขำก็รู ้สึกว่ำนี่เป็ นภำรกิจรอบที่สอง พอคิดถึง ตรงนี้ เฉินชำงก็ยิ่งรอภำรกิจลับต่อเนื่องนี้ เบื ้องหลังซ่อนอะไรไว้กัน แน่นะ

เฉินชำงเห็นสีหน้ำของเหล่ำเฉินค่อนข้ำงร ้อนใจ “หัวหน้ำ? นี่…คุณเป็ นอะไรไป”

เฉินปิ่งเซิงได้ยินคำพูดของเฉินชำงแล้วชะงักไปเล็กน้อย จำกนั้น จึงหันหลังมำ

“เฮ้อ ช่วงนี้เป็ นทั้งพ่อทั้งแม่ทำเอำผมเหนื่อย จริงด้วย เสี่ยวเฉิน เวรเช ้ำวันเสำร ์ทั้งวันคุณช่วยมำเข้ำแทนผมทีเถอะ”

“วันเสำร ์โรงเรียนพวกกั่วกั่วมีจัดกิจกรรม ต้องให้ผู้ปกครองตำม ไปด้วย ผมต้องไปกับเขำ”

เฉินชำงพยักหน้ำ “ครับ โอเคครับ…หัวหน้ำ แล้วภรรยำคุณล่ะ ครับ”

เฉินปิ่ งเซิงถอนใจ “หมู่นี้เมียผมยุ่งจนหัวหมุนเลย ช่วงนี้ยำที่ บริษัทเขำที่เพิ่งคิดค้นใหม่ไปชนกับบริษัทต่ำงชำติอีกแห่งหนึ่ง ตอนนี้ กำรประมูลเจอเรื่องติดขัด

“ทุนวิจัยยำครำวนี้ก้อนใหญ่ด้วย เอำตำรับยำเม็ดชะเอมดั้งเดิม มำพัฒนำ ทดลองทำงคลินิกรอบที่สำมเสร็จแล้ว ประสิทธิภำพก็ดี แต่ ดันมำชนกับยำต่ำงประเทศขนำนหนึ่ง ตอนนี้กำรประมูลกับ โรงพยำบำลใหญ่ก็ค่อนข้ำงน้อยลงด้วย ถ้ำเป็ นอย่ำงนี้ต่อไป…ผมว่ำ ห่วงโซ่เงินทุนคงจะมีปัญหำ!”

พอพูดถึงตรงนี้ เหล่ำเฉินก็อดพูดไม่ได้ “เมียผมไม่ได้กลับบ้ำน มำจะครึ่งปีแล้ว เรื่องครำวนี้ดำเนินมำสำมสี่เดือนแล้วมั้ง

“จะว่ำไปก็ละอำยใจ เรื่องเมียผม ผมยังช่วยอะไรไม่ได้เลย เห็น เขำยุ่งขนำดนั้นทุกวันแต่ผมก็ไม่มีปัญญำช่วย”

พูดมำจนตอนนี้ เหล่ำเฉินค่อนข้ำงหมดอำลัยตำยอยำก “เสี่ยว เฉิน ตอนนั้นผมไม่ได้บอกคุณเหรอว่ำอย่ำหำคนที่เก่งกว่ำคุณเกินไป ไม่ใช่แค่เพรำะระยะห่ำง แต่เพรำะบำงครั้งตอนที่คุณเห็นเขำยุ่งไม่ หวำดไม่ไหว หรือประสบกับปัญหำเข้ำ แต่คุณกลับช่วยเขำไม่ได้ ควำมรู ้สึกไร ้อำนำจแบบนี้มันคับข้องใจมำกจริงๆ!”

ขณะที่พูดเช่นนี้ เหล่ำเฉินก็อดพ่นหำยใจยำวๆ ออกมำไม่ได้

เขำก็มีควำมสำมำรถจ ำกัด ตอนนั้นที่สลบไปกับเตียงผ่ำตัดก็ เพรำะกดดันเกินไปทั้งเรื่องงำนและชีวิตส่วนตัว แถมยังอยำกช่วย ภรรยำคลี่คลำยอุปสรรค นี่ทำให้เขำไม่ได้พักผ่อนดีๆ มำนำนแล้ว

เฉินชำงเห็นสภำพเหล่ำเฉินเป็ นแบบนี้ก็อดเอ่ยขึ้นมำไม่ได้ว่ำ “หัวหน้ำ…ถ้ำทำงภรรยำคุณจะขำดเงินทุนอย่ำงรุนแรง ผมยังมีอยู่นิด หน่อย ไม่งั้นคุณเอำไปใช ้ก่อนไหม”

เหล่ำเฉินส่ำยหัวแล้วยิ้มให้ “ไม่ต้องหรอก ตอนนี้ยังไม่ใช่ปัญหำ เรื่องเงิน แล้วก็ไม่ใช่ปัญหำที่เงินสองสำมล้ำนจะแก้ได้ด้วย”

พูดถึงตรงนี้ เหล่ำเฉินก็มองเฉินชำง ยิ้มให้อย่ำงซำบซึ้ง เก็บของ เสร็จก็เตรียมตัวเลิกงำน

เฉินชำงถอนหำยใจ ควำมจริงแล้ว…หัวหน้ำเฉินดีกับเขำจริงๆ

เมตตำให้ควำมรู ้และปลูกฝังบ่มเพำะ…

ช่วงเวลำสำมปีที่ผ่ำนมำ ไม่ด้อยไปกว่ำควำมผูกพันแบบศิษย์ อำจำรย์ทั่วไปแล้ว

ถ้ำตัวเองช่วยเขำได้ เฉินชำงก็ยินดี

แต่…หัวหน้ำเฉินไม่พูด เฉินชำงก็ไม่สะดวกถำม ปล่อยไปตำม ชะตำกรรมก็แล้วกัน

พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชำงก็อดส่ำยหัวไม่ได้

ประมำณหกโมงเย็น เสียงรถฉุกเฉินดังขึ้นแล้วหยุดลงที่หน้ำ ประตูแผนกฉุกเฉิน

เฉินชำงเห็นรถต ำรวจสองนำยจอดรถเรียบร ้อยผ่ำนหน้ำต่ำง แผนกพอดี ตำรวจสี่ห้ำนำยลงมำจำกรถ แล้วยังคุมตัวผู้ชำยที่ถูกใส่ กุญแจมือไว้คนหนึ่ง ชำยคนนั้นดูอำยุไม่ถึงสำมสิบ แต่งตัวไม่ เรียบร ้อย ผมย้อมสีดอกเลำ แต่เขำไม่หวำดกลัวสักนิด สีหน้ำสงบนิ่ง อย่ำงกับไม่สนใจคนที่อยู่รอบๆ เลยสักนิด

เฉินชำงเริ่มสงสัยขึ้นมำทันที

หลังจำกอู๋กังกับเจ้ำหน้ำที่ตำรวจร่ำงสูงใหญ่คนหนึ่งพำชำยคน นั้นเข้ำมำแล้วก็สั่งให้เขำนั่งลง

จำงเค่อฉินเดินน ำหน้ำมำ “คุณดูหน่อยสิว่ำเขำเป็ นโรคประสำท หรือเปล่ำ”