เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 74

ปกติดูผิวเผินเฉินปิ่งเซิงเป็นคนใจกว้างอบอุ่น เป็นสุภาพบุรุษที่เปล่งประกายดุจแสงอาทิตย์คล้ายไม่มีเรื่องกังวลใจใดๆ การงานเป็นไปอย่างราบรื่น ครอบครัวอบอุ่น มีภรรยาดีบุตรกตัญญู พ่อแม่สุขภาพแข็งแรง มีชีวิตดังผู้ชนะ

คิดไม่ถึงว่าพอดื่มเหล้ามากๆ เข้าจะกลายเป็นพวกปากรั่วไปในพริบตา กลายเป็นหญิงชราที่มีแต่เรื่องไม่พอใจ!

เหล่าเฉินไม่ได้ก่อเรื่องมากมาย ทำเพียงนั่งอยู่บนพื้น พิงกำแพง ส่งเสียงกรนออกมาโดยไม่รู้ตัว เฉินชางดึงเขาขึ้นมาเตรียมจะเปิดประตูออกไป

คิดไม่ถึงว่าโทรศัพท์จะดังขึ้นเสียก่อน

เมื่อควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พบว่าเป็นเบอร์ที่ลงท้ายด้วย 9999

เบอร์โทรศัพท์นี้อย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้ประกอบการท้องถิ่นที่ร่ำรวยถึงจะมีได้ แต่โทรมาหาตนตอนกลางคืนแบบนี้ หรือสาวสวยร่ำรวยจะโทรมาหาตน? บางทีชื่อเสียงเรื่องความหน้าตาดีของตนอาจขจรขจายไปไกลแล้วก็เป็นได้?

หลังจากลังเลครู่หนึ่ง เฉินชางก็กระแอมออกมาสองครั้งให้คอโล่ง เพื่อให้เสียงของตนมีเสน่ห์มากขึ้น “ฮัลโหล สวัสดีครับ?”

อีกด้านหนึ่งเป็นเสียงของหญิงมีอายุจริงๆ เพียงแต่เสียงค่อนข้างร้อนรนชัดเจน “เสี่ยวเฉินหรือคะ ฉันคือภรรยาของเฉินปิ่งเซิง เหล่าเฉินอยู่กับคุณหรือเปล่าคะ? เขาดื่มไปเยอะไหม? ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปรับเขา”

เฉินชางชะงักไปเล็กน้อย “พี่สะใภ้เองหรือครับ? เอ่อ ใช่ครับ อาจารย์เฉินอยู่กับผม”

“คือ…พี่สะใภ้คุณไม่ต้องมารับเขาหรอก เดี๋ยวผมเรียกรถไปส่งเขาก็ใช้ได้แล้วครับ”

อีกฝ่ายลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้นมาว่า “วีแชทของคุณใช้เบอร์โทรศัพท์ใช่หรือเปล่าคะ เดี๋ยวฉันจะเพิ่มเพื่อนแล้วจะส่งโลเคชั่นไปให้นะคะ ถ้างั้นก็รบกวนคุณแล้ว”

เฉินชางทำได้เพียงแบกเหล่าเฉินขึ้นหลัง แล้วกดแอพฯ เรียกรถ

ตอนที่เหล่าเฉินลืมตาขึ้นพบว่าตนเองอยู่บนรถแล้ว ทันใดนั้นสีหน้าพลันเปลี่ยนไป สายตาเช่นนั้นทำเอาเฉินชางตกใจจนแทบร้อง

ในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสับสน การกล่าวโทษ ไม่พอใจ เสียดาย เจ็บปวด เสียใจ โกลาหล อยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด…

เฉินชางพูดขึ้นว่า “หัวหน้า ภรรยาของคุณบอกให้ผมไปส่งคุณ ผม…ไม่ได้ทำตามอำเภอใจนะครับ”

เฉินปิ่งเซิงถูหน้าตัวเอง ท่าทางดูน่าสงสาร สูดหายใจลึกๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยือกเย็นอันไร้ที่สิ้นสุด “เสี่ยวเฉิน ผมจะบอกอะไรคุณให้ ถ้าจะหาภรรยาอย่าหาคนที่เก่งเกินไปนัก ไม่งั้นภายหลังคุณจะเสียเปรียบ! แต่ผมดูจากหน้าตาคุณแล้ว เป็นหน้าตาฟ้าประทานจริงๆ!”

รถแล่นมาถึงตำแหน่งที่อีกฝ่ายส่งโลเคชั่นมาให้ เฉินชางมองไปยังผู้หญิงในชุดนอนตัวบางที่ยืนรออยู่บริเวณประตู ด้านข้างคือป้อมยาม

นี่คือเขตที่อยู่อาศัยระดับไฮเอนด์ที่บริษัทว่านเคอพัฒนาขึ้นในเมืองอันหยาง ทั้งเขตมีพื้นที่กว้างใหญ่ บ้านชุดหนึ่งมีพื้นที่กว้างขวาง เฉินชางคิดไม่ถึงว่าเหล่าเฉินจะมีเงินขนาดนี้

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นรถหยุดลงจึงเดินเข้ามา มองไปยังเฉินชางครู่หนึ่ง “เสี่ยวเฉิน ลำบากคุณแล้ว”

เฉินชางรีบยิ้มตอบ “เกรงใจไปแล้วครับพี่สะใภ้”

หลังจากเหล่าเฉินลงจากรถ ดูเหมือนจะไม่ได้เดินโซเซขนาดนั้นแล้ว กลับเดินอย่างกระฉับกระเฉงด้วยซ้ำ…

หรือเมื่อครู่คุณจงใจแสร้งทำเป็นเมาต่อหน้าผม?

เป็นความคิดที่น่ากลัวจริงๆ!

……

หลังจากเสร็จเรื่องก็เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าแล้ว บนถนนไม่มีคนเดินไปมา เห็นแต่ผีสุราคนหนึ่งกำลังเดินโซเซกลับบ้านโดยบังเอิญ

เมื่อคนคนนั้นไปถึงประตูบ้านก็ถูกแม่ด่าไปยกหนึ่ง จากนั้นก็ประคองเขาเข้าไปอย่างระมัดระวัง

เฉินชางเห็นดังนั้น ในใจพลันรู้สึกอิจฉา คิดว่านั่นเป็นความสุขอย่างหนึ่ง

กลับมาถึงบ้านก็อาบน้ำนอนลงบนเตียง แต่เฉินชางกลับไม่รู้สึกง่วงเท่าไหร่

วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเกินไป ทำให้เฉินชางรับไม่ทัน

การบรรจุถูกกำหนดไว้แล้ว นับว่าทำความปรารถนาสำเร็จไปได้อย่างหนึ่ง

ความจริงในสายตาของใครหลายคน อาจคิดว่าการบรรจุไม่นับเป็นอะไรได้ แต่ในสายตาของพ่อแม่ตน นี่เป็นเรื่องของความมั่นคง

ชั่วชีวิตของพ่อแม่เขาไม่ได้รับการศึกษา ไม่เคยเข้าเรียน จึงอิจฉา “บุคลากรอย่างเป็นทางการ” มาก

ตนเองหยั่งรากได้อย่างมั่นคง นับว่าทำตามความปรารถนาในใจพ่อแม่สำเร็จไปเรื่องหนึ่งแล้ว

ถ้าพรุ่งนี้มีเวลาค่อยบอกเรื่องมงคลนี้กับครอบครัวแล้วกัน

การถูกบรรจุ สำหรับใครหลายคนอาจไม่นับเป็นอะไรได้ แต่สำหรับเฉินชาง เรียกได้ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย ดูอย่างฉินเยว่เถอะ เพิ่งเรียนจบก็เข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลและได้รับการบรรจุทันที ปีแรกไม่มีโบนัส ดังนั้นหนึ่งเดือนจะได้เงินแค่ประมาณสามพันกว่าหยวน แต่มีสวัสดิการห้าอย่างครบถ้วน มีเงินค่าขยัน ค่าเข้าประชุม และสวัสดิการต่างๆ ปีหน้าคงมีรายได้ไม่ต่ำกว่าหกเจ็ดหมื่น