เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 996

สรุปบท บทที่ 996 ความจริงปรากฏ!: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ

สรุปตอน บทที่ 996 ความจริงปรากฏ! – จากเรื่อง เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ โดย Internet

ตอน บทที่ 996 ความจริงปรากฏ! ของนิยายSlice of Lifeเรื่องดัง เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

เมื่อคืนเฉินชางเข้านอนและฝันว่าตนเองกลายเ็นนักเขียนบท
และผู้กำกับชื่อดัง…ฮ่าๆๆ…
หลังจากตื่นขึ้นมา เขาก็แอบเลี่ยนกางเกงในแล้วซักให้สะอาด
ตอนที่ยัยฉินขี้ระจบไม่รู้ตัว
จากนั้นเขาก็รีบบึ่งไโรงพยาบาล
เขามาถึงโรงพยาบาลแต่เช้า พยาบาลกะดึกเมื่อคืนเข้ามาหา
เฉินชาง “หมอเฉินคะ เมื่อวานช่วงบ่ายเชอหลิงกับเชอเจ๋อฮว่า
ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะคะ”
เฉินชางได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึง
“หา? ทำไมออกจากโรงพยาบาลเร็วขนาดนี้ล่ะ”
พยาบาลยิ้มออกมา “เชอเจ๋อฮว่านอนโรงพยาบาลมาครึ่งเดือน
แล้วนะคะ เชอหลิงก็อยู่ใน ICU มาสัดาห์กว่าแล้ว ออกจาก
โรงพยาบาลเมื่อวานตอนบ่ายค่ะ”
เฉินชางเพิ่งรู้ตัวว่าเวลาผ่านไเร็วจริงๆ!”วันนี้วันอะไรครับ”
พยาบาลยิ้ม “หมอเฉินคงจะยุ่งจนหัวหมุนเลยสิท่า วันนี้วันพุธ
ค่ะ”
เฉินชางร้องอ๋อ ยังพูดอยู่เลยว่าจะไเยี่ยมยัยหนูคนนั้น ไม่คิด
เลยว่าจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว
เฉินชางสั่นศีรษะถอนหายใจ ก่อนจะหันไทางห้องทำงาน
พยาบาลพูดขึ้น “เดี๋ยวค่ะหมอเฉิน เชอหลิงมีของฝากให้หมอ
ด้วยนะคะ”
สีหน้าของเฉินชางดีใจขึ้นมาทันที “หืม? ของฝากอะไรเหรอ
ครับ”
พยาบาลหยิบโหลแก้วออกมาตอนนี้เอง “อะ นี่ค่ะ แล้วก็
จดหมายฉบับหนึ่ง”
เฉินชางรับโหลแก้วและจดหมายมา กลับเข้าไในห้องทำงาน
เมื่อเิดโหลแก้ว ข้างในมีดาวกระดาษพับเองดวงเล็กๆ
กระดาษที่ใช้เ็นกระดาษเหลือบทองหลากสีสัน เฉินชางได้กลิ่นหอม
จากกระดาษจึงหยิบขึ้นมาดมอย่างตั้งใจ!
นี่มันกลิ่นช็อกโกแลตไม่ใช่เหรอ
เฉินชางมีฏิกิริยาตอบสนองทันที นี่เ็นกระดาษห่อ
ช็อกโกแลต
มิน่าล่ะ ทุกครั้งที่ไราวน์วอร์ด ICU มักจะเห็นเธอทำตัวลับๆ
ล่อๆ เวลากินช็อกโกแลตเสร็จจะเก็บห่อไ รีดมันให้แบนแล้วทับด้วย
หนังสือ
เห็นดาวกระดาษที่พับจากห่อช็อกโกแลตในขวดโหล เฉินชางก็
รู้สึกว่าวันนี้อารมณ์ดีขึ้นมาทันที ในตอนนี้เอง เขาถึงได้เห็นข้อความ
สั้นๆ ลายมือขยุกขยิกที่เขียนด้วยากกาสีบนฝา
“โหลแห่งความหวัง”
เฉินชางอ่านชื่อแล้วก็ยิ้มออกมา
เขาเิดซองจดหมาย ข้างในเขียนด้วยถ้วยคำอันอบอุ่น
“คุณอาเฉินชาง หนูได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ!
หนูดีใจมาก แต่ก็ไม่อยากไเลย เพราะคุณลุงคุณ้าที่นี่ใจดี
ทุกคนเลยค่ะแต่แม่บอกว่า ถ้าหนูอยู่ต่ออีกวันต้องจ่ายเงินเยอะมากๆ เงิน
พวกนี้คุณอาช่วยออกให้ก่อนได้ไหมคะ…
ถ้าหนูโตขึ้นมาหาเงินได้แล้ว หนูจะบริจาคเงินเยอะๆ เอา
มาสร้างโรงพยาบาลใหญ่ๆ ให้เด็กๆ ที่ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาได้รักษา
ฟรี…
ลาก่อนนะคะ อาเฉินชาง คุณอาเ็นหมอที่ดีที่สุดของที่สุดของ
ที่สุดที่หนูเคยเจอมาเลย โหลแห่งความหวังนี้เ็นความหวังของหนู
ข้างในเต็มได้วยดวงดาว คุณอาเองก็เ็นเหมือนกับดาวที่
ส่องสว่างในค่ำคืนมืดมิด ขอบคุณคุณอานะคะที่ช่วยพ่อของหนูไว้
บ๊ายบายค่ะ คุณอาเฉินชาง หนูจะคิดถึงคุณอานะคะ”
จดหมายถูกเขียนด้วยตัวอักษรโย้เย้และตัวพินอิน
เฉินชางอ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ เขาพับมันสอดไว้ในหนังสือเล่ม
หนึ่ง จากนั้นนำขวดโหลกลับไเก็บไว้ที่ห้องเวร
ตอนเช้า ดร.เสี่ยวจูมาหา
“อาจารย์เฉิน นี่เ็นข้อมูลของผม ส่วนนี่เอกสารระกอบ”
จูเทาเ็นคนจริงใจ เขาแบกกระเ๋าเ้มา พอเิดออกแล้วก็หยิบสำ เนาใบระกาศนียบัตรและใบวุฒิการศึกษาออกมา
เฉินชางชะงักไทันที เขาถามขึ้นด้วยความสงสัย “ดร.เสี่ยวจู
คุณมีความคิดเห็นยังไงบ้าง อยากจะเรียนต่อด้านไหน หรืออยาก
จะเข้ามาทำงานที่เมืองอันหยาง”
จูเทานึกย้อนไถึงคำพูดของอาจารย์เมื่อวาน เขาพยักหน้า
อย่างมุ่งมั่นแล้วกล่าว “ตอนนี้ผมอยากเรียนต่อครับ แต่…หลังจากที่
ผมเรียนจบแล้ว ผมจะเลี่ยนศูนย์ฟื้นฟูเส้นเอ็นให้กลายเ็นมือหนึ่ง
ด้านการศัลยกรรมครับ”
เฉินชางได้ยินเช่นนี้ ก็ตะลึงงันโดยไม่รู้ตัว
แม้แต่เขาก็ยังไม่เคยคิดเช่นนี้มาก่อน…
ยังไม่ทันรู้ตัว เขาก็กลายเ็นที่รึกษาและผู้นำให้กับใครหลาย
ๆ คนไแล้ว
ศาสตราจารย์ทังจินอแนะนำนักศึกษาของตัวเองเข้ามา
นักศึกษาของกู้หงเหมยก็ติดตามมาด้วย และอาจจะมีใครอื่นๆ อีก…
ทันใดนั้นเฉินชางก็ตระหนักได้ว่าเขากำลังแบกอนาคตของใคร
หลายคนไว้บนบ่า!คนหลายคนยินดีที่จะเดินตามรอยของเขา!
คิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็ก้มหยิบากกาขึ้นมา เขียนจดหมาย
แนะนำและเซ็นชื่อตัวเอง “คุณไหาหัวหน้าอันเยี่ยนจวินนะ บอกว่า
ผมให้มาหา ไอยู่กับหัวหน้าอันแล้วก็ตั้งใจทำงานล่ะ”
ดร.เสี่ยวจูได้ฟังคำพูดของเฉินชางก็พยักหน้าด้วย
ความตื่นเต้น “ขอบคุณครับอาจารย์เฉิน ไว้กลับมาจากฝึกงานแล้ว
ผมจะเรียนรู้วิชาเฉินให้ได้เลยครับ!”
เฉินชางยิ้ม เขาพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “สู้ๆ นะ!”
จากนั้นเฉินชางจึงต่อสายถึงอันเยี่ยนจวิน เนื่องจากจูเทายัง
เรียนไม่จบ แค่ไเรียนรู้งานเท่านั้น จึงไม่มีัญหาอะไรมาก
…
หลังจากเสร็จสิ้นการผ่าตัดในช่วงเช้า เฉินชางยังมีเวลาไ
เยี่ยมผู้่วยที่ผ่าตัดเมื่อวาน
ขณะที่เขากำลังราวน์วอร์ดเพื่อไเยี่ยมจางเหลียนฮวา เฉิน
ชางก็แวะที่แผนกพยาบาล “ขอแฟ้มระวัติคนไข้จางเหลียนฮวาให้
ผมหน่อยครับ”พยาบาลคนหนึ่งได้ยินเช่นนั้นก็รีบวิ่งเข้ามา “หมอเฉินคะ
เมื่อเช้ามีคนจากรัฐบาลมาขอดูแฟ้มระวัติและรายงานของหลัว
หมิง บอกว่ามาจากกรมโฆษณากลาง แผนกระชาสัมพันธ์ของเรา
เ็นคนพามาค่ะ”
เฉินชางชะงักไครู่หนึ่ง “หา? กรมโฆษณากลางเหรอ…ตั้งแต่กี่
โมงครับ”
พยาบาลตอบ “น่าจะระมาณเก้าโมงเช้าค่ะ ตอนนั้นคุณอยู่ใน
ห้องผ่าตัด ฉันเลยไม่ได้แจ้ง”
เฉินชางเพิ่งนึกขึ้นได้ น่าจะเ็นฉินเซียวหรานละมั้ง
แต่เฉินชางก็อดทอดถอนใจไม่ได้ ทำงานเร็วขนาดนี้เลยเหรอ
คงจะมาตรวจสอบเรื่องแม่ของหลัวหมิงว่าเ็นเรื่องจริง
หรือเล่า
คิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็ถอนหายใจโล่งอก หยิบระวัติ
การรักษาเข้าไในห้องผู้่วย
หลัวหมิงเองก็อยู่ด้วย “คุณหมอเฉิน สวัสดีครับ”
เฉินชางพยักหน้ายิ้มๆ “คุณ้าครับ รู้สึกเ็นยังไงบ้างครับ”จางเหลียนฮวาหัวเราะ “รู้สึกดีมากเลยค่ะ แต่ไม่สบายเท่าอยู่ที่
บ้าน คุณหมอคะ ฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรคะ”
เฉินชางยิ้ม “บ่ายวันนี้ก็กลับได้แล้วครับ แต่ว่าอย่าเพิ่งขยับตัว
มาก พักผ่อนไก่อนสักพักหนึ่งนะครับ”
ทันทีที่จางเหลียนฮวาได้ยินว่าเธอออกจากโรงพยาบาลได้
แล้วก็ดีใจเหมือนกับเด็กๆ
จากนั้น เฉินชางก็เรียกหลัวหมิงเข้ามา “เรื่องข่าวในโต่วอิน อีก
สักพักน่าจะ…”
พูดยังไม่ทันขาดคำ พยาบาลที่เพิ่งให้ชาร์ตผู้่วยกับเฉินชางก
รีบวิ่งเข้ามา พูดขึ้นอย่างดีใจ “หมอเฉินคะ พี่หลัวคะ มาดูนี่สิ วันนี้
มีคนโพสต์บทความเกี่ยวกับพี่หลัวบนเว่ย๋อ แล้วก็ชื่นชมคุณหมอ
ด้วยค่ะ”
“มาดูสิคะ เดี๋ยวฉันส่งลิงก์ให้นะ!
“ริงสิ ผู้ชายในโต่วอินคนนั้นโดนแท็กแล้วค่ะ แถมยังโดน
เรียกร้องให้ออกมาขอโทษต่อสาธารณะและลบวิดีโอออกด้วยสุดยอดเลย! ฉันบอกแล้วไงว่าความยุติธรรมอาจจะมาช้า แต่
ไม่มีทางหายไแน่นอน!
พี่หลัว ในที่สุดพี่ก็ไม่ต้องคิดมากแล้ว ไม่ต้องไแคร์สายตา
ของคนอื่นแล้วนะคะ!”
หลัวหมิงหยิบโทรศัพท์ไดู ที่แท้ก็เ็นโพสต์ข่าวของยุวชน
พรรคคอมมิวนิสต์ แถมยังแท็กชื่อของตนอีกด้วย…
ทันใดนั้น หลัวหมิงก็น้ำตาไหล!
จะบอกว่าไม่สนใจเลยก็เ็นไไม่ได้!
ตอนนี้จะไม่มีใครเหยียดหยามเขาอีกต่อไแล้ว…
บริษัทก็กล่าวโทษเขาด้วยเรื่องนี้อีกไม่ได้เช่นกัน
จู่ๆ เขาก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไมองเฉินชางด้วยแววตา
ตื้นตัน