สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 164

บทที่ 164 ต้องยอมรับครอบครัวของเธอด้วย

“นี่ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า? ฉันมองอะไรผิดไปแน่ๆ?”

“นายไม่ได้ตาฝาด ฉันก็เห็นเหมือนกัน อาจเป็นไปได้ว่าโห้หลีเฉินโดนคนเก็บไปแล้วแน่ๆ คนคนนี้เป็นตัวปลอมหรือเปล่า?”

“ฉันเองก็สงสัย…”

พวกเขาทั้งสามคนดูตกใจ พวกเขาจ้องมองตรงไปที่โห้หลีเฉินราวกับกำลังจ้องมองช่องว่างในตัวเขาเพื่อจับผิด

แต่โห้หลีเฉินกลับมีสีหน้าสงบและมองไปที่พวกเขาทั้งสามอย่างเย็นชา

“มองกันเสร็จหรือยัง? มองเสร็จแล้วก็ออกไปได้”

ทั้งสามแทบจะสำลักอีกครั้ง

พวกเขาเดินทางมาตั้งไกลเพื่อมาเยี่ยมคนป่วย ยังไม่ทันพูดถึงสองประโยค น้ำก็ยังไม่ได้ดื่มกันสักอึกก็โดนไล่กลับแล้ว

โห้หลีเฉินนี่จริงๆเลย

“อะแฮ่ม...นานๆทีพวกเราพี่น้องกว่าจะได้อยู่รวมตัวกัน ในเมื่อมาถึงบ้านนายแล้วก็อยู่ที่นี่อีกสักพักจะเป็นไรไป ผมพูดถูกไหมพี่สะใภ้?”

ฉินฉู่พูดด้วยรอยยิ้ม

ตอนที่ถูกเรียกชื่อก็ผงะไปชั่วขณะ พอรู้ตัวก็พยักหน้าอย่างสุภาพ “อืม”

“สวนดอกไม้ที่บ้านของหลีเฉินสวยมาก เราไปจิบน้ำชายามบ่ายกันเถอะ พี่สะใภ้จะลงไปกับพวกเราไหม? ออกไปสูดอากาศแล้วนั่งคุยกันเถอะ”

จากการเปลี่ยนแปลงของโห้หลีเฉินในครั้งที่แล้ว หลังจากคำสี่คำที่บอกว่า “แต่งงานกับฉัน” ได้แก้ไขแล้ว สถานการณ์อื่นๆก็เปลี่ยนไปในทิศทางที่ดี

สองวันมานี้โห้หลีเฉินมักจะพาเย้นหว่านไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้เพื่อผ่อนคลาย

เย้นหว่านอยากไป แต่พอเห็นผู้ชายสองสามคนที่อยู่ตรงหน้า เธอก็หน้าแดงระเรื่อและส่ายหัว

“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ คงไปด้วยไม่ได้ พวกคุณไปกันเถอะ”

สายตาฉินฉู่นั้นเฉียบคมมาก เขามองเห็นแก้มที่แดงระเรื่อของเย้นหว่านและการแสดงออกที่ผิดสังเกตได้อย่างรวดเร็ว นี่ไม่ได้เป็นเพราะไม่สบายอยู่แน่ๆ

อย่างงั้นเป็นเพราะอะไรล่ะ?

ทันใดนั้นสายตาของเขาก็มองสำรวจไปรอบๆโห้หลีเฉินกับเย้นหว่าน จากนั้นก็พูดกับเย้นหว่านว่า

“พี่สะใภ้ ข้างนอกอากาศดีมาก ไปสูดลมชมดอกไม้ให้สภาพจิตใจดี ร่างกายก็จะได้ดีขึ้นด้วย ลองออกไปข้างนอกดู ไม่แน่ว่าคุณอาจจะไม่ได้เป็นอะไรก็ได้”

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของฉินฉู่ เย้นหว่านกลับยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้น

เธอส่ายหน้ายืนยัน “ไม่เป็นไร ฉันไม่สบายจริงๆ”

เมื่อเห็นว่าเย้นหว่านกำลังหลบสายตา ฉินฉู่ก็ยิ่งสงสัย

ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ!

อย่างไรก็ตามโห้หลีเฉินกลับไม่เปิดโอกาสให้เขาลองหยั่งเชิงอีก เขาเดินไปที่หน้าต่างและนั่งลงมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

“ไม่สบายตรงไหน?”

น้ำเสียงของความห่วงใยนั้นลึกล้ำและเป็นเหมือนแม่เหล็ก

หัวใจเย้นหว่านสั่นสะท้าน สองวันมานี้โห้หลีเฉินดูแลเธอด้วยความใส่ใจ หากเธอไม่สบายตรงไหน เขาก็จะยิ่งเป็นกังวลมากกว่าเธอ

เมื่อกี้นี้เป็นเพราะเธอไม่อยากลงไปข้างล่างจึงพูดโกหกออกไป แต่มันทำให้เขาเป็นห่วง

เย้นหว่านอายเล็กน้อยจึงส่ายหน้า

“แค่ง่วงน่ะ อยากนอนต่อสักพัก”

“นอนเถอะ ถ้าไม่สบายตรงไหนก็โทรศัพท์มาเรียกฉัน ฉันอยู่ข้างล่าง”

โห้หลีเฉินกำชับ

เย้นเหวินหนานถอนหายใจอยู่ข้างๆ และพูดว่า “มิน่าล่ะไม่กี่วันมานี้หลีเฉินไม่เข้าบริษัท แล้วยังทิ้งงานไว้ให้ฉันจัดการเอาเอง ที่แท้แล้วไม่อยากห่างกับเย้นหว่านไปไหนนี่เอง”

“เป็นการยากที่วีรบุรุษจะฝ่าด่านหญิงงาม”

ฉินฉู่พูดเสริมอีกประโยค “เป็นเพราะภรรยาตัวน้อย หลีเฉินของพวกเราถึงได้กลายเป็นสามีกตัญญูยี่สิบสี่ประการไปเสียแล้ว”

สามี?

กตัญญูยี่สิบสี่ประการ?

ชื่อเรียกนี้ถูกนำไปใช้กับโห้หลีเฉินผู้สูงศักดิ์ ทำให้หัวใจของเย้นหว่านสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง