สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1366

พระอาทิตย์ส่องแสงจ้าและท้องฟ้าปลอดโปร่ง

ตระกูลเย้นไม่ได้อยู่ที่ประเทศจีน ที่นี่ไม่เฉลิมฉลองวันตรุษจีน แต่ว่าตระกูลเย้นส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนจีน ตั้งแต่เมื่อก่อนก็รักษาประเพณีการเฉลิมฉลองเทศกาลตรุษจีนมาโดยตลอด

ปีนี้ก็เหมือนกัน

จากในบ้านสู่นอกบ้าน ล้วนมีบทกลอนคู่แปะติดหน้าประตู และก็แขวนห้อยโคมสีแดง สีแดงแห่งความโชคดีคึกคักครึกครื้น

เด็กๆ ของแต่ละบ้านต่างสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ ถือประทัดวิ่งไปรอบๆ เสียงดังเปรี้ยงปร้าง

กงจืออวีสองสามีภรรยา เย้นโม่หลิน กู้จื่อเฟย และป่ายฉีต่างยืนอยู่ในลานจอดเครื่องบิน มองเฮลิคอปเตอร์สองลำบนท้องฟ้าที่ใกล้เข้ามาทุกทีด้วยความตื่นเต้นและรอคอย

เสียงใบพัดดังครืนๆ ราวกับเสียงฟ้าร้องก็ไม่ปาน

เฮลิคอปเตอร์จอดลงอย่างช้าๆ

ประตูโดยสารถูกเปิดออก ร่างสีแดงตัวน้อยๆ ก็กระโดดออกมา อ้าแขนแล้ววิ่งเข้ามาหา

"คุณยาย คุณยาย แรบบิทคิดถึงคุณยายจังเลย อุ้มๆ ~"

"จ๋า แรบบิทเด็กดี มา ให้ยายอุ้ม"

กงจืออวีก้าวไปด้านหน้าอย่างมีความสุข รับร่างน้อยๆ ไว้ แล้วอุ้มขึ้นมาหมุนรอบๆ

ทั้งยายหลายกอดหอมกันเกลียว

เย้นเจิ้นจื๋อเห็นดังนั้น จี๊ดด้วยความน้อยใจ "แรบบิทน้อย หนูกอดแต่คุณยาย ไม่คิดถึงคุณตาเหรอ"

"คิดถึงค่ะ แรทบิทคิดถึงคุณตามาก คุณตาจุ๊บๆ ~"

แรบบิทยื่นหน้ามาจูจุ๊บที่ใบหน้าของเย้นเจิ้นจื๋อไปหนึ่งที ทำให้ชายชราหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขทันที ดีใจสุดๆ

"เจ้าหนูน้อยแสนฉลาดคนนี้ ดูสิออดอ้อนคุณพ่อกับคุณแม่ใหญ่เลย ได้อั่งเปาซองใหญ่มาจนได้"

เย้นหว่านที่เดินตามอยู่ด้านหลังหัวเราะจนสำลัก

โห้หลีเฉินโอบอยู่ที่ไหล่ของเย้นหว่าน กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักเอ็นดูและตามใจ "เงินทองไม่สามารถซื้อความสุขคุณพ่อคุณแม่ได้"

ดูคำพูดที่หวานหยดย้อยสิ

เย้นหว่านถลึงตาใส่เขา "คุณพ่อคนนี้นิ ถ้าหากคุณตามใจแรบบิทอย่างไม่มีขอบเขตจนเสียนิสัย ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!"

ขณะที่พูด เย้นหว่านยังทำท่าทางดุร้าย กำหมัดแน่นราวกับจะต่อยคนอย่างไรอย่างนั้น

โห้หลีเฉินก็ให้ความร่วมมือด้วยการเขย่าตัวสั่น "เมียจ๋า แผลของผมยังไม่หายดีเลย อย่าตีนะ สู้ไม่ไหวหรอก ทนไม่ได้ด้วย แน่นอนว่าไม่หาเรื่องให้โดนตีหรอก วางใจได้ ตามใจแรบบิทผมย่อมมีขอบเขตอยู่แล้ว"

โห้หลีเฉินพึมพำในใจ ขอบเขตของผมคือการห้ามไม่ให้ใครมาทำร้ายแรบบิท ห้ามให้หนุ่มน้อยทั้งหลายชายตามองแรบบิท

อืม!

ขณะพูด เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินก็เดินมาถึงด้านหน้าของเย้นเจิ้นจื๋อ

"พ่อ แม่ สวัสดีปีใหม่ค่ะ/ครับ"

พวกเขาเอ่ยพูดพร้อมกัน

"ดีๆ สวัสดีปีใหม่ลูกๆ ด้วยนะ" กงจืออวีเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จึงมีความสุขและดีใจมากกว่าสิ่งใด เพียงแต่ เธอมองรอบๆ พวกเขาด้วยความงุนงง "หยูเซิงล่ะ เขาไม่ได้มาพร้อมกับพวกเธอด้วยเหรอ"

เย้นหว่านยิ้ม แล้วหันไปมองด้านหลัง

เห็นเด็กชายตัวเล็กๆ อายุเพียงห้าขวบ สวมชุดสูทสุภาพบุรุษ แก้มที่ชมพูยิ่งทำให้ดูดี แม้ยังเป็นเพียงเด็ก แต่ก็เห็นถึงความหล่อรางๆ

แต่แล้ว สิ่งที่ไม่สอดคล้องกับความสุภาพบุรุษผู้สูงศักดิ์ของเขาก็คือ ในมือของเขาอุ้มกล่องที่ดูเหมือนจะหนักกว่าตัวเขาเสียอีก และเดินมาทีละก้าวๆ อย่างทุลักทุเลราวกับจะล้มลงไปในกองหญ้า

เมื่อเห็นดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของกงจืออวีก็เปลี่ยนเป็นความโกรธทันที

กล่าวตำหนิอย่างไม่พอใจ