สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 81

บทที่ 81 การยืดเยื้อของคุณโห้

เช้าตรู่ นาฬิกาที่ตั้งไว้ของเย้นหว่านยังไม่ทันปลุก ก็โดนเฉียวเจียฮุ่ยลากขึ้นมาจากเตียงก่อนแล้ว

เธอล้างหน้าล้างตาด้วยความงัวเงีย “อะไรของแม่เนี่ย?”

“โห้หลีเฉินชอบกินอะไรเป็นอาหารเช้าหรอ”

เย้นหว่านใช้น้ำล้างหน้าให้สะอาด พลางตอบไปว่า “ข้าวต้มกับเครื่องเคียงอ่อนๆ หรือไม่ก็สลัดกับนม”

สายตาของเฉียวเจียฮุ่ยจ้องมองไปที่เย้นหว่าน “ทำไมแกถึงรู้ดีขนาดนี้ล่ะ”

เย้นหว่านที่กำลังจะเอาแปรงฟันใส่เข้าปากก็ชะงักไป แล้วหน้าก็แดงขึ้นด้วยความตกใจ

กลัวว่าแม่ของตัวเองนั้นจะคิดมาก เย้นหว่านเลยหาเหตุผลขึ้นมาบอกว่า “หนูก็พูดไปแบบนั้นแหละ คนปกติก็ชอบสองอย่างนี้กัน”

“ยังจะบอกว่าพูดไปแบบนั้นอีก แล้วแกหน้าแดงทำไมล่ะ”

ดูออกว่าเฉียวเจียฮุ่ยนั้นไม่เชื่อ ก็เลยพูดแซวเย้นหว่านออกไป

แล้วหน้าของเย้นหว่านก็แดงขึ้นไปอีก เขารีบเปลี่ยนเรื่องอย่างประหม่า “จะทำอาหารก็รีบทำเถอะแม่ ไม่งั้นเดี๋ยวหนูสายแน่ๆ”

“เห้อ เป็นลูกสาวที่ไม่คิดจะช่วยแม่เลย”

เฉียวเจียฮุ่ยบ่นถอนหายใจไปหนึ่งที แล้วก็ตั้งใจเดินออกไปด้วยท่าทางที่ผิดหวัง

เย้นหว่านจับไม้แปรงฟัน แล้วก็แสยะยิ้มมุมปาก เธอทำอะไรไว้กับโห้หลีเฉินกันแน่นะ

เย้นหว่านและโห้หลีเฉินต่างก็เป็นที่จับตามองในบ้านของพ่อแม่ตัวเองแต่เช้าเลย

กว่าจะผ่านช่วงกินข้าวจนถึงเวลาทำงานนั้นมันไม่ง่ายเลย เย้นหว่านลากโห้หลีเฉินออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว

“คุณโห้หลีเฉินฉันไปทำงานก่อนนะ”

เย้นหว่านพูดแล้วก็เดินไป แต่โห้หลีเฉินเดินนำหน้าเขาไปก้าวนึง

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

นิ่งไปสักพัก เขาก็พูดเสริมขึ้นมาว่า “ผมรับปากคุณป้าไปแล้วน่ะ ว่าต่อไปจะรับส่งคุณทำงาน”

เย้นหว่านถึงกับสำลัก พูดอะไรไม่ออก

ถึงแม้ว่าโห้หลีเฉินนั้นจะแค่ทำการแสดงต่อหน้าพ่อแม่ของเขา แต่มันจะสมจริงเกินไปแล้ว เธอรู้สึกเหมือนกำลังโดนขายยังไงอย่างงั้น

จากคำแนะนำของเย้นเหวินหนาน การช่วยเหลือจากลั่วอานนั้น ทำให้เย้นหว่านเข้าทำงานอย่างเป็นทางการได้อย่างรวดเร็ว

การทำงานวันนี้ราบรื่นมาก ผ่านไปโดยไม่มีปัญหาอะไรเลย

พอถึงเวลาใกล้เลิกงานแล้ว เขาก็ได้รับข้อความนึงจากวีแชท

โห้หลีเฉิน : มาที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน

เย้นหว่านมองดูตัวหนังสือแล้ว อึ้งไปสักพัก แล้วก็นึกขึ้นได้ถึงคำที่โห้หลีเฉินพูดในตอนเช้า นี่แปลว่าเขาจะมารับส่งเธอจริงๆ หรอเนี่ย

แต่อีกสามวันเธอกับเขาก็จะหมดสัญญาหมั้นแล้วนะ ทางที่ดีในตอนนี้คือควรจะค่อยๆ ห่างกัน แล้วก็เว้นระยะห่างความสัมพันธ์กันไม่ใช่รึไง

คิดไปคิดมา เย้นหว่านตอบกลับไปว่า : คุณโห้หลีเฉิน คุณไม่ต้องสนใจคำพูดของพ่อแม่ฉันหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันนั่งรถไฟใต้ดินกลับดีกว่าค่ะ

โห้หลีเฉิน：รับคุณไปบ้านผมน่ะ

ผ่านไปสองวิ เขาก็ส่งมาอีก

โห้หลีเฉิน：ได้เวลาให้อาหารแมวแล้ว

เย้นหว่าน: เมื่อวานฉันก็สอนวิธีให้อาหารกับคุณไปแล้ว มันง่ายมาก คุณลองทำดูสิ

โห้หลีเฉิน：ผมดูเหมือนคนรักแมวหรอ

จริงๆ แล้วก็เป็นแค่ตัวหนังสือห้วนๆ แต่อารมณ์และความเย่อหยิ่งของโห้หลีเฉินนั้นเหมือนทะลุออกนอกจอได้ยังไงอย่างงั้น

เย้นหว่านถึงขั้นนึกภาพท่าทางที่เขาดูภูมิใจได้อย่างชัดเจน มันต้องเป็นแบบนั้นแน่นอนอยู่แล้วล่ะ

เธอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ทำได้แค่กลับไปที่บ้านของโห้หลีเฉินอีกครั้ง คิดว่ายังไงวันนี้ก็ต้องทำให้โห้หลีเฉินลองให้อาหารแมวเองให้ได้

ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เหลือแค่สามวัน ถ้าหมดสัญญาหมั้นแล้วคงไม่ได้ติดต่อกันแล้ว แล้วใครจะมาเลี้ยงเจ้าแมวน้อยนี้ล่ะ

พอนึกถึงเรื่องนี้แล้ว ใบหน้าที่สวยงามของมู่หรุงชิ่นก็แว๊บเข้ามาในหัวของเย้นหว่าน

เย้นหว่านอึ้งสักพัก อยู่ๆ ในใจก็มองข้ามความสูญเสียไป ใช่ ถ้าเขาไปแล้ว มู่หรุงชิ่นก็ต้องอยู่ข้างๆ โห้หลีเฉิน ทำหน้าที่ทุกอย่างแทนเธอทั้งหมด เป็นว่าที่เจ้าสาวของเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือเป็นภรรยาของเขา

เวลาผ่านไปเร็วมาก แค่กะพริบตาก็ผ่านไปสามวันแล้ว