สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 82

บทที่ 82 หุงข้าวดิบจนเป็นข้าวสุก

ในห้องทำงานใหญ่ โห้หลีเฉินก็กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานพอดี มือที่ขาวและเรียวยาว กำลังพลิกเอกสารอยู่ ดูจริงจังแล้วก็ตั้งใจมาก

เย้นหว่านค่อยๆ เดินไปอยู่ตรงหน้าเขา “คุณโห้หลีเฉิน”

“หืม”

โห้หลีเฉินตอบกลับมาคำนึง แล้วก็ดูเอกสารเหมือนเดิม

เย้นหว่านลังเลอยู่สักพัก แล้วก็คิดว่าจะให้เรื่องนี้ยืดเยื้อต่อไปก็คงไม่ได้แล้ว แล้วก็รวบรวมความกล้าเอ่ยปากพูดออกมาว่า :

“คุณโห้หลีเฉิน ผ่านไปเดือนนึงแล้ว เรื่องงานหมั้นของเราก็ควร……”

“คุณจะเอาแบบให้ผมดูไม่ใช่หรอ”

จู่ๆ โห้หลีเฉินก็เงยหน้าขึ้น พูดเรื่องงานขึ้นมาตัดบทเย้นหว่าน

เย้นหว่านอึ้งไปสักพัก เธอแค่ต้องการจะหาข้ออ้างก็แค่นั้น

เธอพูดต่อว่า : “จริงๆ แล้วฉันก็แค่อยากคุยเรื่องหมั้นกับคุณ”

“เรื่องส่วนตัวไว้ค่อยคุย”

โห้หลีเฉินพูดอย่างเคร่งขรึม พูดแล้วก็ก้มหน้าดูเอกสารในมือต่อ

ดูเหมือนกำลังยุ่งมากยังไงอย่างงั้น

เย้นหว่านรู้สึกทำตัวไม่ถูก เหมือนกับว่าตอนนี้เธอกำลังมารบกวนโห้หลีเฉินอยู่ แล้วก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่

งั้นไว้เลิกงานค่อยคุยน่าจะดีกว่า

คิดไปคิดมา เธอก็พูดเสียงเบาว่า“งั้นคุณทำงานก่อนเลยค่ะคุณโห้หลีเฉิน”

พูดจบเย้นหว่านก็เดินออกไป

พอเย้นหว่านออกไปแล้ว จู่ๆ โห้หลีเฉินก็วางเอกสารในมือลง มองดูประตูเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง กลางคิ้วนั้นขมวดเหมือนกำลังเครียดอยู่

ที่เขาตั้งใจหายไปหลายวัน ก็เพราะอยากให้เธอลืมเรื่องถอนหมั้นไป แต่พอผู้หญิงคนนี้เจอหน้าเขาก็มีแต่คิดว่าอยากจะถอนหมั้น

เขาทำหน้าขรึม แล้วโทรศัพท์อย่างไม่พอใจ

“วิธีของนายไม่ได้ผล”

ทางปลายสายนั้น หน้าของฉินฉู่เต็มไปด้วยความนับถือ พี่สะใภ้นี่แปลกคนจริงๆ คนอื่นเค้าอยากจะแต่งงานกับโห้หลีเฉิน แต่ในสถานการณ์นี้เธอกลับยืนกรานที่จะถอนหมั้น

เขาเอ่ยปากพูดว่า “งั้นก็ยืดเยื้อให้ถึงที่สุด บอกไปว่าเดี๋ยวนายจะจัดการเอง แล้วก็ทำเหมือนเดิม แล้วถ้าอยากถอนหมั้นตอนไหน ก็ขึ้นอยู่กับนาย”

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วอีก รู้สึกว่าวิธีนี้ไม่เวิร์คที่สุด

พอถึงเวลาเลิกงาน โห้หลีเฉินก็ส่งข้อความมาประโยคนึง บอกให้เย้นหว่านไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน

ก่อนที่โห้หลีเฉินจะเดินทาง ก็รับส่งเย้นหว่านอยู่หลายวัน เย้นหว่านก็คงจะรู้แล้วก็ชินกับจุดนี้ไปแล้ว

จนถึงตอนนี้ ก็เป็นโอกาสดีที่เธอจะใช้เวลานี้มาคุยเรื่องถอนหมั้นกับโห้หลีเฉิน

เย้นหว่านรีบเก็บกระเป๋าอย่างรวดเร็ว แล้วก็รีบลงไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินเร็วกว่าทุกครั้งที่ผ่าน

โห้หลีเฉินนั่งอยู่ในรถ มองทะลุกระจกดูร่างที่เดินมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่หล่อเหลาเคร่งขรึมอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนี้……

เขาละสายตาไป ไม่อยากสนใจเธอ

โห้หลีเฉินนั่งอยู่ตรงเบาะคนขับ แล้วเขาก็เป็นคนขับรถเอง

คนๆ นี้เหมือนนิสัยเสียอย่างนึง ก็คือเวลาที่เขาขับรถนั้น เธอจะต้องนั่งเบาะคนขับ เหตุผลก็คือ เขาไม่ใช่คนขับรถของเธอ

เย้นหว่านนั่งเบาะข้างคนขับเหมือนเดิม เพิ่งนั่งลง รถก็สตาร์ททันที

โห้หลีเฉินมองตรงไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ แล้วก็ขับรถแบบไม่เร็วไม่ช้า

เย้นหว่านมองดูเขา แล้วก็ลองๆ พูดไปว่า “คุณโห้หลีเฉิน ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”

โห้หลีเฉินปฏิเสธทันที “ขับรถต้องใช้สมาธิน่ะ”

ความหมายก็คือ ไม่ฟัง

เย้นหว่านจ้องมองด้วยความอึ้ง มองโห้หลีเฉินนิ่งๆ เมื่อก่อนตอนเขาขับรถ เขาไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอเลยหนิ

ช่างเถอะ คนหล่อก็มักมีนิสัยประหลาดแบบนี้แหละ

กลับถึงบ้านเขาค่อยพูดละกัน

เงียบสงบตลอดทั้งทาง จนมาถึงบ้านของโห้หลีเฉิน

เพิ่งจะเปิดประตู เจ้าแมวน้อยก็เข้ามาอยู่ในอ้อมอกของเย้นหว่านอย่างตื่นเต้น หัวกลมๆ นั้นถูไถไปมาในอ้อมอกของเธอ

โห้หลีเฉินมองดูพวกเธอทั้งสอง ก็เผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว