Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1016

ตอนที่ 1016-2 คัน (2)

การเว้นวรรคของจ้าวอิ๋งเก้อมีเอกลักษณ์อย่างมาก คล้ายกับยั่วเย้าใจผู้ฟังไปจนถึงจุดที่ไม่อาจควบคุมได้ ก่อนจะผละออกฉับพลัน

จงโจว

ห้องถ่ายทอดสด

ผู้บรรยายทั้งสองคนถึงกับตกลึงงัน!

เป็นความรู้สึกที่ชวนให้หลุดเข้าไปในจินตนาการลึกซึ้ง

เสียงร้องแบบนี้ผิดกติกาไปหน่อยไหม!

ผู้ชมจากจงโจวก็ตกตะลึงเช่นกัน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเคยได้ยินเพลงสไตล์นี้!

ทุกคนแทบลืมไปสนิทเลยว่านี่คือการแข่งขัน

ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยสัมผัสกำลังหมักบ่มในบทเพลงนี้

ทำไมถึงมีคนที่แต่งเพลงแบบนี้ออกมาได้นะ?

และทำไมถึงมีคนที่รับมือกับเพลงแบบนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบถึงขนาดนี้?

ในตอนนั้นเอง

ห้องถ่ายทอดสดของจงโจวเงียบสนิทเป็นครั้งแรก

เงียบตั้งแต่ผู้บรรยายไปจนถึงผู้ชมล้วนเงียบกริบ

…

ขณะที่จงโจวยังคงเงียบงัน ห้องถ่ายทอดสดของทวีปอื่นๆ กลับปะทุขึ้นอย่างบ้าคลั่ง คอมเมนต์กระหน่ำเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับสะท้อนความวุ่นวายใจที่เกิดขึ้นในเวทีการแข่งขัน!

“เพลงยั่วยวนเกินไปแล้ว!”

“เสียงแบบนี้ควรมีเซ็นเซอร์นะ!”

“ฉันจะแจ้ง!”

“ฟังจบก่อน ค่อยแจ้งก็ได้!”

“แววตาเธอนี่มันยั่วเกินไปแล้ว!!”

“ถ้าอยู่ในยุคโบราณ คนแบบนี้ต้องเป็นนางปีศาจล่มเมืองแน่ๆ !”

“ทำไมเพลงถึงได้เซ็กซี่ขนาดนี้!?”

“ใครจะทนไหววะ!?”

“ทั้งๆ ที่เสียงเธอฟังดูเย็นชา แต่ทำไมมันกลับทำให้รู้สึกสั่นไปทั้งตัวแบบนี้!?”

เพลงนี้เกินต้านจริงๆ !

ทั้งมาเถอะมาสนุกกัน

ทั้งจะบ้าบิ่นแค่ไหนก็ช่าง

จ้าวอิ๋งเก้อเหมือนกำลังร่ายมนตร์สะกดเวทีนี้เอาไว้!

การพลิกเสียงที่ชวนให้หลงใหล เสียงที่ทำให้ใจสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

ทุกการเคลื่อนไหว ทุกสายตา และทุกคำร้องของเธอ ล้วนถ่ายทอดความเย้ายวนอันตราตรึงออกมาได้ลึกถึงขั้วหัวใจ แต่กลับเป็นความเซ็กซี่ที่ไม่หยาบโลน ความงามที่ไม่ฉูดฉาดไร้รสนิยม เย้ายวนอย่างสง่างาม งดงามอย่างมีชั้นเชิง!

…

แม้แต่โค้ชระดับสูงจากทีมโค้ชหลักของแต่ละทวีป

ต่างก็งงกันไปหมด!

“มาสนุกกัน?”

“จะบ้าบิ่นแค่ไหนก็ช่าง?”

“จะเร่ร่อนก็ได้?”

สไตล์ของมหกรรมดนตรีบลูสตาร์เปลี่ยนไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย!

ทันใดนั้น

หนึ่งในโค้ชระดับพ่อเพลงเอ่ยขึ้นอย่างร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก

“นี่มันเป็นสไตล์การร้องของราชินีเพลงเว่ยโจวจินหมี่น่าชัด ๆ แต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครแต่งเพลงแบบนี้ให้เธอเลยนะ”

“ไม่ใช่หรอก”

โค้ชซึ่งอยู่ด้านข้างส่ายหน้า “ถ้าเป็นสไตล์นี้ จินหมี่น่าจะดูแรงเกินงามไปหน่อย จ้าวอิ๋งเก้อควบคุมอารมณ์ไว้ได้กำลังพอดี”

“เธอดูสง่ากว่า”

“ไม่มีท่าทียั่วยวนหรือเสแสร้งเกินงาม แต่เพียงแค่ยิ้มหรือขยับสายตาเพียงน้อยนิด ก็สามารถสะกดใจผู้คนได้”

มีคนถามขึ้นว่า

“เพลงนี้เซี่ยนอวี๋เป็นคนแต่งเหรอ?”

“เหนือความคาดหมายมาก ไอเดียล้ำสุดๆ ”

“มันคือเพลงเย้ายวน แต่กลับไม่ดูหยาบโลน”

“พวกคุณดูเหมือนจะมองข้ามประเด็นไปนะ ความสามารถในการร้องของจ้าวอิ๋งเก้อออกจะสูงเกินไปหน่อยไหม?”

“เหมือนว่าเราโดนหลอกแล้วล่ะ”

“ทีมฉินโจวไม่ได้มีแค่เจียงขุยที่เป็นภัยคุกคาม!”

โค้ชหลักของแต่ละทวีปล้วนเป็นพ่อเพลงระดับสูงของวงการ สายตาเฉียบแหลมของพวกเขาสามารถมองออกทันทีว่าจ้าวอิ๋งเก้อนั้นไม่ธรรมดา!

…

ระดับสูงสุดของความยั่วเย้า

แท้จริงแล้วคือการยั่วเย้าแต่ไม่หยาบโลน

ทั้งที่เป็นเพลงที่เนื้อเพลงเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนา แต่ผู้ร้องกลับนำเสนอด้วยอารมณ์เย็นชาและคลุมเครือ

เสียงแผ่วเบาราวกับหมอกบางปกคลุมทั้งเวที

ยั่วยวนแบบแผ่วเบา

ซาบซ่านแบบแผ่วเบา

เบาจนผู้ชมแทบไม่รู้ว่าเพลงจบตั้งแต่เมื่อไร

ทุกคนรู้สึกประหนึ่งถูกดึงเข้าสู่บรรยากาศที่เพลงสร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์

เมื่อจ้าวอิ๋งเก้อร้องจบ

เสียงปรบมือเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะระเบิดขึ้นอย่างกะทันหัน

กรรมการบางคนที่จับมองเธอตั้งแต่เริ่ม เพิ่งสบตากันเป็นครั้งแรก

“ขอให้กรรมการเริ่มให้คะแนนครับ”

พิธีกรพูดด้วยน้ำเสียงแปลกไปเล็กน้อย ขณะหันไปมองจ้าวอิ๋งเก้อ

จนถึงตอนนี้ นี่คือเพลงที่สัมผัสความรู้สึกได้มากที่สุดบนเวทีบลูสตาร์!มันไม่ใช่เพลงแนวพลัง

ไม่ใช่เพลงระเบิดอารมณ์

แต่นี่คือความ ‘คัน’

กรรมการก้มหน้าลงอีกครั้ง คล้าบกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่า จะให้คะแนนเพลงนี้อย่างไรดี

…

ฉินโจว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน