Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1080

ตอนที่ 1080 ปั้นพ่อเพลงสามคน

ช่วงครึ่งหลังของเดือนพฤษภาคม หลินเยวียนยังคงใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลาย

วันนี้แวะไปจิบชาที่บริษัท วันรุ่งขึ้นก็เดินเล่นที่สตูดิโอนิดหน่อยถ้าไม่อยากออกจากบ้าน ก็อยู่บ้านเฉยๆ แล้วก็อัญเชิญการ์ดตัวละครของอบิเกล ออกมาเรียนดนตรี

ใช่เล่นเสียที่ไหน

การ์ดตัวละครของอบิเกล ทำให้หลินเยวียนได้รู้อะไรหลายอย่างจริงๆ

อบิเกลที่ถูกอัญเชิญจากการ์ดตัวละคร ไม่ได้ปิดบังความรู้แม้แต่น้อยเขาถ่ายทอดมุมมองและประสบการณ์ทางดนตรีของตัวเองให้หลินเยวียนอย่างละเอียดทั้งหมดเป็นเนื้อหาเข้มข้นล้วนๆ ไม่มีน้ำเจือปน!

หลังจากเรียนกับเขาอยู่พักใหญ่หลินเยวียนก็รู้สึกว่าตัวเองพัฒนาขึ้นมากจริงๆ

ในความเป็นจริง

หากไม่มีระบบช่วยเหลือ มีสักกี่คนในบลูสตาร์ ที่จะทำให้ พ่อเพลงระดับอบิเกลยอมเสียเวลามาถ่ายทอดวิชาให้แบบหมดเปลือก?

น่ากลัวว่าต่อให้เป็นลูกแท้ๆ ของอบิเกลเอง ก็ยังอาจไม่ได้รับอภิสิทธิ์ระดับนี้ด้วยซ้ำ

อย่างน้อยลูกชายของอบิเกลก็คงไม่สามารถเรียกตัวเขามาสอนกลางดึกดื่นตอนครึ้มอารมณ์ได้แบบนี้แน่ๆ !

พูดถึงเรื่องสอนหนังสือหลินเยวียนก็นึกถึงลูกศิษย์ทั้งสามของตนเองขึ้นมาทันที!

เซวี่ยเหลียง

เฟิงชั่ว

หลี่ลี่จื้อ

ตอนนี้ฝีมือในการประพันธ์เพลงของลูกศิษย์ทั้งสามคนนี้ เรียกได้ว่าเหนือกว่านักประพันธ์เพลงมือทองหลายคนเสียอีก!

แล้วทำไมช่วงนี้หลินเยวียนถึงไม่ค่อยได้สอนพวกเขาแล้วล่ะ?

ก็เพราะการจะสอนพวกเขาได้นั้นต้องใช้การ์ดตัวละครของหยางจงหมิง

และตอนนี้ การ์ดหยางจงหมิงเองก็สอนได้ไม่มากเท่าเดิมแล้วสิ่งที่เหลืออยู่ แม้จะสอนเพิ่มขึ้นไปอีก พวกเขาก็อาจยังไม่เข้าใจ ต้องใช้เวลาเข้าถึงด้วยตัวเองมากกว่า

แต่ตอนนี้

เมื่อมีการ์ดตัวละครของอบิเกลอยู่ในมือหลินเยวียนก็คิดว่าตนเองน่าจะสอนอะไรใหม่ๆ ให้พวกเขาได้อีกครั้งแล้ว

ถึงอย่างไรตอนนี้เขาในฐานะอาจารย์ ก็เทียบได้กับระดับ ‘หยางจงหมิง + อบิเกล’ ในร่างเดียวกันเชียวนะ!

เมื่อฝีมือของอาจารย์ดีขึ้นคุณภาพของบทเรียนก็ต้องดีขึ้นตามเป็นธรรมดา

คิดได้ดังนั้น

ปลายเดือนพฤษภาคม หลินเยวียนจึงเดินทางไปที่บริษัทอีกครั้งแล้วสั่งให้กู้ตงไปตามลูกศิษย์ทั้งสามมาเจอให้พร้อมหน้า

…

ไม่นานลูกศิษย์ทั้งสามก็เดินทางมาถึง

“อาจารย์!”

ทุกคนมองหลินเยวียนด้วยสีหน้าเปี่ยมด้วยความเลื่อมใสและเชื่อฟัง

กู้ตงจัดเก้าอี้ตัวเล็กให้พวกเขาคนละตัวอย่างคล่องแคล่ว

หลินเยวียนเอ่ยขึ้นว่า “ว่าไปก็ไม่ได้สอนพวกคุณมาพักใหญ่แล้วนะครับอาจารย์คนนี้ไม่ค่อยทำหน้าที่สักเท่าไหร่เลย”

เฟิงซั่วรีบส่ายหน้า “ไม่จริงครับ!”

หลี่ลี่จื้อยิ้ม “อาจารย์เองก็มีเรื่องของตัวเองให้จัดการนี่คะ”

เซวียเหลียงพยักหน้าเห็นด้วย “เห็นผู้อาวุโสอย่างอาจารย์ไปเฉิดฉายบนเวทีมหกรรมดนตรีบลูสตาร์ พวกเราก็พลอยรู้สึกภูมิใจไปด้วยเลยครับ!”

ผู้อาวุโส?

หลินเยวียนหลุดหัวเราะออกมา “เอาเถอะ ยังไงช่วงนี้พวกคุณก็มาเรียนกับผมที่นี่ทุกเช้าก็แล้วกัน”

“ครับ/ค่ะ!”

ลูกศิษย์ทั้งสามคนดีใจจนเนื้อเต้น พวกเขาชอบที่สุดเวลาที่ได้เรียนกับ หลินเยวียนที่สุด เพราะถ้าไม่มีบทเรียนจากอาจารย์ความก้าวหน้าในการประพันธ์เพลงของพวกเขาก็ช้าลงมาถนัดตา

“มาเริ่มกันเถอะ”

หลินเยวียน เปิดใช้งานการ์ดตัวละครของหยางจงหมิงและอบิเกล พร้อมกัน ราวกับว่าสองในสิบของพ่อเพลงระดับสูงของบลูสตาร์ได้ลงมาสถิตพร้อมกันในร่างของเขา!

ขวับ!

แววตาของหลินเยวียนเปลี่ยนไปในทันที!

พลังแผ่กำจายออกมาราวกับขุนเขาตระหง่านและห้วงมหรรณพไหลลึก น่าเกรงขามราวกับราชันผู้ยิ่งใหญ่ในตำนาน ทันทีที่ปรากฏ ก็สะกดลูกศิษย์ทั้งสามให้นิ่งสนิทในพริบตา!

ลูกศิษย์ทั้งสามล้วนตะลึง รีบปรับท่านั่งให้เรียบร้อย เชื่อฟังกว่าที่เคย!

และเมื่อบทเรียนเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ แววตาของลูกศิษย์ทั้งสามก็เปลี่ยนไปเช่นกันเมื่อสบตากัน พวกเขาต่างก็เห็นความตกตะลึงสะท้อนอยู่ในดวงตาของกันและกัน!

มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ราวกับว่าทุกถ้อยคำที่ หลินเยวียนเป็นออกมาล้วนเป็นหยาดน้ำทิพย์ที่หลั่งลงกลางกระหม่อมของพวกเขา ปมปัญหายากๆ ที่พวกเขาเคยคิดไม่ตก เมื่ออาจารย์อธิบาย กลับเข้าใจได้อย่างง่ายดายประหนึ่งแสงพลันส่องนำทางให้กับพวกเขา!

หลังจบงานมหกรรมดนตรีบลูสตาร์

อาจารย์ของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอีกขั้น!

ในใจของลูกศิษย์ทั้งสาม ความรู้สึกเช่นนั้นชัดเจนยิ่งขึ้นทุกขณะ

นั่นคล้ายกับว่าความรู้สึกที่พวกเขาได้เรียนกับอาจารย์ครั้งแรกปรากฏขึ้นในใจอีกครั้ง ทุกถ้อยคำที่เอ่ยออกมา ล้วนเปี่ยมไปด้วยคุณค่าพวกเขาได้เรียนรู้มากมายเหลือเกินในช่วงเวลาอันสั้นนี้

นี่แหละในความหมายที่แท้จริงของคำว่า

ฟังท่านพูดเพียงคำเดียว ได้ความรู้ยิ่งกว่าอ่านตำรานับสิบปี!

…

หลังจากจบคาบเรียน

หลินเยวียนรู้สึกปากแห้งคอแห้งผาก รู้สึกเหนื่อยล้าอยู่ไม่น้อย

การเปิดใช้งานการ์ดตัวละครถึงสองใบ รวมทั้งเปิดใช้งาน เอฟเฟ็กต์อาจารย์ควบคู่ไปกับการสอน แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ใช้พลังงานไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ถ้าดูจากปฏิกิริยาของลูกศิษย์ทั้งสามแล้วก็เรียกได้ว่าเห็นผลทันตา

“เรียกให้เสี่ยวกู้ตงยกชามาให้หน่อยครับ”

“เรื่องแค่นี้ พวกเราทำเองได้ครับ!”

เซวียเหลียงรีบลุกไปต้มน้ำทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน