Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 269

ตอนที่ 269 ผมมีเรื่องเล่า คุณมีเบียร์ไหมล่ะ

ในตอนนี้ ฮ็อตเสิร์ชอันดับหนึ่งบนปู้ลั่วก็คือ #เฟ่ยหยางอันดับสองซ้ำสอง

เมื่อได้รับอานิสงค์จากฮ็อตเสิร์ช จำนวนแฟนคลับที่ติดตามในวันนี้จึงเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย คอมเมนต์ก็เพิ่มขึ้นอย่างเหลือเชื่อ เพียงแต่ว่า…

เฟ่ยหยางเลื่อนอ่านคอมเมนต์บนปู้ลั่วด้วยความปวดใจ มุมปากกระตุกเล็กน้อย

‘คารวะรุ่นที่สอง!’

‘จู่ๆ ก็มีผู้สานต่อปณิธานอันดับสอง!’

‘เฉินจื้ออวี่: พี่ชาย ข้าขอฝากเรื่องนี้ให้เจ้าสานต่อ’

‘เซี่ยนอวี๋: รีบร้อนไปไย นี่เพิ่งครั้งที่สอง’

‘ราชาเพลงเฟ่ยจะเป็นลูกคนรองตลอดกาลคนใหม่เหรอเนี่ย’

‘เอาสิ เฉินจื้ออวี่ร้ายนะเนี่ย! ครั้งก่อนได้อันดับหนึ่ง ถึงกับแอบมอบสายสะพายอันดับสองให้ราชาเพลงเฟ่ยซะได้!’

‘บริษัทผลิตเบ็ดตกปลา: ราชาเพลงเฟ่ย เฉินจื้ออวี่หมดสัญญาในฐานะพรีเซนเตอร์แล้ว เราลองพิจารณากันแล้ว คิดว่าคุณเหมาะสมกับการเป็นพรีเซนเตอร์เบ็ดตกปลาคนใหม่ของเรามากที่สุด!’

‘…’

เฟ่ยหยางอยากจะบอกว่า ฮ็อตเสิร์ชแบบนี้ เขายอมไม่ติดอันดับหนึ่งก็ได้นะ

ขณะเดียวกันนั้นเอง

เฉินจื้ออวี่ก็กำลังแอบส่องพื้นที่แสดงความคิดเห็นของเฟ่ยหยางอยู่ที่บ้านเช่นเดียวกัน ในใจย่อมรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาขึ้นมา

แต่ถ้าหากไม่ใช่เพราะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ สีหน้าของเขาคงสมจริงยิ่งกว่านี้

ทว่าความรู้สึกของเขานั้นเป็นเรื่องจริง เพราะบนโลกนี้ มีเพียงเฉินจื้ออวี่ที่เข้าใจความรู้สึกในตอนนี้ของเฟ่ยหยางได้ดีที่สุด

เฉินจื้ออวี่ส่ายหน้า

เฉินจื้ออวี่เอ่ยอย่างสะท้อนใจ “กลายเป็นประเด็นร้อนบนอินเทอร์เน็ตน่ากลัวจริงๆ…ยังดีที่ฉันเป็นแค่ต้นเหตุ”

อืม…

เขาเปิดแอคหลุม พิมพ์เลข 2 ส่งให้เฟ่ยหยาง

หลิวโหมวผู้จัดการมองไปยังเฉินจื้ออวี่ “มีเรื่องอะไรแบบนี้จริงหรือ”

“อะไรครับ”

“ปณิธานของอันดับสอง”

เฉินจื้ออวี่ถลึงตาใส่ “สองอะไรกันล่ะครับ ผมน่ะไม่ใช่ลูกคนรองตลอดกาลอีกแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม!”

หลิวโหมวลอบหัวเราะ จากนั้นก็เอ่ยเตือนอย่างเสียไม่ได้ “นายก็อย่าเผลอมือลั่นไปกดไลก์ซะล่ะ”

“ถึงผมจะอยากทำแบบนั้นก็เถอะ…”

เฉินจื้ออวี่พูด “เรื่องแบบนั้นก็มีไม่ใช่เหรอครับ บัญชีถูกแฮ็กอะไรทำนองนี้…”

ใช้แอคหลุมกดไลก์คงไม่นับว่ากดไลก์ใช่ไหม

ผู้จัดการกลอกตา

เฉินจื้ออวี่ฮัมเพลง ให้อาหารปลาของตนต่อไป

หลิวโหมวกล่าวด้วยความสงสัย “นายบอกฉันมา ว่าได้ซื้อหรือเปล่า”

เฉินจื้ออวี่เหลือบมองซ้ายขวา ก่อนจะลอบยกนิ้วหนึ่งขึ้นมาอย่างมีลับลมคมใน

หลิวโหมวชะงักไป “แค่พันเดียวเองเหรอ น้อยกว่าฉันอีก ฉันซื้อไปตั้งแปดพัน!”

เฉินจื้ออวี่ส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับ เงินในบัตรใบนั้น 34,580 หยวน ผมใช้ไปหมดเลย”

หลิวโหมวมองเฉินจื้ออวี่ราวกับกำลังมองไอ้งั่งสักคน “งั้นทำไมนายยกหนึ่งนิ้วล่ะ”

หลิวโหมวถอนหายใจ

ก่อนจะกล่าวต่อไป ในน้ำเสียงแฝงความหดหู่ “งั้นนายก็เสียมากกว่าฉันน่ะสิ เฮ้อ ต่อไปพวกเราก็อย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกเลยจะดีกว่า เอาแน่เอานอนไม่ได้ เรามีแต่จะต้องควักเนื้ออีก”

“หืม?”

เฉินจื้ออวี่เอ่ยอย่างแปลกใจ “อย่านับรวมผมได้ไหมล่ะ ผมยกหนึ่งนิ้วก็เพราะอยากบอกว่า ผมซื้อเซี่ยนอวี๋อันดับหนึ่ง”

หลิวโหมว “…”

เฉินจื้ออวี่หัวเราะชอบใจ พลางเอ่ย “ตอนนั้นผมอยากซื้อเฟ่ยหยาง แต่จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ขึ้นมา รู้สึกว่าหนาววาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ผมเลยซื้ออาจารย์เซี่ยนอวี๋ซะเลย”

หลิวโหมวไม่อยากคุยกับเฉินจื้ออวี่อีก

ผ่านไปสักพัก ผู้จัดการก็เหลือบมองไปยังปลาในตู้ปลา ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ปลาตัวนี้ถูกปรนนิบัติพัดวีดีจริงๆ เลยนะ ฉันเองก็อยากเลี้ยงบ้าง มีไอเดียอะไรไหม”

“จัดไปสิครับ รออะไร”