Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 278

ตอนที่ 278 พลิกโผ (2)

เมื่อมองจากมุมนี้แล้ว

หลินเยวียนถึงกับรู้สึกขอบคุณที่ชาวฉู่หยิบยกตนขึ้นมาเอ่ยถึงด้วยซ้ำไป เป็นเพราะคนฉู่เอาแต่ปลุกความเคืองแค้นอย่างไม่หยุดหย่อน กระตุ้นให้คนฉินรวมกันเป็นกลุ่มก้อน ถึงได้มีคนเริ่มสนใจภาพยนตร์ของตนมากเช่นนี้!

“แต่ว่า…”

เหล่าโจวกล่าวอย่างกังวลใจ “ฉันยังไม่ได้ฟังเพลงในหนังของนายเลย รับประกันคุณภาพได้ใช่ไหม ถ้าไม่มั่นใจละก็ฉันให้พ่อเพลงในบริษัทช่วยได้นะ พวกเขาน่าจะยังพอมีเพลงที่ยังไม่ได้ปล่อยอยู่บ้าง คุณภาพดีมากทีเดียว”

“ไม่เป็นไรครับ”

หลินเยวียนมั่นใจเต็มเปี่ยม

ความมั่นใจของเขานั้นไม่ได้มาจากตัวเขาเอง ทว่ามาจากผลงานสุดคลาสสิกอันโด่งดังในโลกที่แล้ว เพลงวิวาห์ในฝันนับเป็นอภิมหาเครื่องจักรสังหารได้อย่างไร้ข้อกังขา กล่าวได้ว่านี่เป็นครั้งที่หลินเยวียนมั่นใจมากที่สุด!

“มั่นใจใช้ได้…”

เหล่าโจวพยักหน้า เขาไม่สงสัยในความสามารถด้านการประพันธ์เพลงของหลินเยวียนเลย ทว่าเรื่องนี้เกี่ยวโยงกับหลายเรื่องเหลือเกิน ถ้าเกิดบทเพลงในเรื่องนักปรับเสียงเปียโนไม่มีศักยภาพมากพอ ไม่เพียงภาพยนตร์ที่จะได้รับผลกระทบ ชื่อเสียงในฐานะนักประพันธ์เพลงของเซี่ยนอวี๋ก็จะถูกโจมตีครั้งใหญ่ด้วยเช่นกัน

การปั่นกระแสเป็นดาบสองคม

มหาสงครามดนตรีระหว่างฉินและฉู่ซึ่งมีศักดิ์ศรีเป็นเดิมพันนั้น ดึงดูดความสนใจมหาศาลให้กับเรื่องนักปรับเสียงเปียโนได้จริงๆ แต่ขณะเดียวกันก็ยังทำให้ความคาดหวังที่หลายคนมีต่อบทเพลงซึ่งปรากฏในภาพยนตร์เรื่องนี้สูงขึ้นด้วย ถ้าหากท้ายที่สุดแล้วความคาดหวังนี้แตะไม่ถึงมาตรฐานที่ผู้คนคาดคิดไว้ ผลลัพธ์ที่ตามมาคงไม่น่าดูอย่างแน่นอน

เซี่ยนอวี๋เองก็ยากที่จะแบกรับ

ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย เขายังแนะนำอีกว่า “หรือจะให้หยางจงหมิงลองฟังดูก่อน บางทีอาจให้คำชี้แนะนายได้บ้าง ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อมั่นในผลงานครั้งนี้ของนายหรอกนะ แค่ผลงานครั้งนี้มันสำคัญมากๆ!”

หลินเยวียนตอบ “แล้วแต่เลยครับ”

ทองแท้ไม่กลัวไฟหรอก

เหล่าโจวพยักหน้า พาหลินเยวียนตรงไปยังชั้นสิบสี่ ชั้นสิบสี่เป็นชั้นที่สูงที่สุดของแผนกประพันธ์เพลง ขณะเดียวกันก็เป็นชั้นที่หยางจงหมิงรับผิดชอบดูแล อีกฝ่ายเป็นพ่อเพลงระดับแนวหน้าของบลูสตาร์ จะให้หยางจงหมิงไปหาหลินเยวียนก็คงไม่ได้ ควรให้หลินเยวียนเป็นฝ่ายไปหาหยางจงหมิงจึงจะเหมาะสมกว่า

นี่เป็นมารยาทที่รุ่นน้องพึงมี

หลินเยวียนไม่ได้รู้สึกติดขัดกับเรื่องนี้ ความรู้สึกที่หลินเยวียนมีต่อหยางจงหมิง อันที่จริงค่อนข้างพิเศษ หากไม่เอ่ยถึงเรื่องผลงานที่ระบบจัดเตรียมไว้ให้ หลินเยวียนคิดว่าหยางจงหมิงเป็นคนที่ประสิทธิ์ประสาทความรู้ให้กับตนมากที่สุด

อีกฝ่ายนับว่าเป็นอาจารย์ตัวจริงของหลินเยวียน!

เพราะความรู้ด้านการประพันธ์เพลงที่แท้จริงของหลินเยวียน ส่วนมากนั้นได้มาจากการถ่ายทอดจากการ์ดตัวละครของหยางจงหมิง ต่อให้ตัวหยางจงหมิงจะไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย หลินเยวียนก็ได้เรียนรู้จากอีกฝ่ายมามากมายจริงๆ

ผ่านไปไม่นาน

ก็ถึงชั้นสิบสี่

เหล่าโจวนำหลินเยวียนไปยังห้องทำงานอันเงียบสงัด เคาะประตู รอเสียงจากด้านในเอ่ยว่า ‘เชิญ’ เขาจึงผลักประตูเดินเข้าไป จากนั้นหลินเยวียนก็เห็นชายฉกรรจ์อายุราวสี่สิบต้นๆ คนหนึ่งกำลังเงยหน้ามองตน

ชายคนนี้ส่วนสูง 180 เซนติเมตรเห็นจะได้

รูปร่างสูง ทว่าใบหน้ากลับซูบตอบอยู่บ้าง เบ้าตาลึกคล้ำ คล้ายกับว่าจะพักผ่อนน้อยมาเป็นเวลานาน ผมของเขาเริ่มบางเช่นเดียวกับชายวัยกลางคนที่พบเห็นกันได้ทั่วไป สามารถจินตนาการได้ว่าช่วงวัยรุ่นเขาคงจะหล่อเหลาเอาการมากทีเดียว

“อาจารย์หยาง สวัสดีครับ”

หลินเยวียนออกตัวเอ่ยทักทาย

นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองพบกัน แต่หยางจงหมิงกลับไม่รู้ว่า แท้จริงแล้วหลินเยวียนคุ้นเคยกับรูปร่างหน้าตาของเขาเป็นอย่างดี แม้แต่ความรู้ด้านการประพันธ์เพลงในสมองของเขา ก็หาใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับหลินเยวียน

เหล่าโจวได้แจ้งเรื่องมาก่อนหน้านี้แล้ว

หยางจงหมิงไม่ได้ประหลาดใจกับการปรากฏตัวของหลินเยวียน เขาเพียงจ้องมองหลินเยวียน จ้องมองด้วยสายตาระคนความสงสัย ราวกับกำลังพินิจพิเคราะห์ ผ่านไปนานกว่าเขาจะค่อยๆ เอ่ยขึ้น

“ผมรู้จักคุณ”

เหล่าโจวยิ้มเอ่ย “เรื่องนี้ผมเพิ่งแจ้งคุณไป ลองฟังเพลงครั้งนี้ของหลินเยวียนดูสักหน่อย ถ้าคุณว่าใช้ได้ ทางผมก็วางใจ ถ้าเรื่องนี้จัดการไม่ดี เซี่ยนอวี๋จะเสียหาย หวังว่าคุณจะเข้าใจนะครับ”

“เซี่ยนอวี๋ไม่เสียหายหรอก”

สีหน้าของหยางจงหมิงเคร่งขรึมลงฉับพลัน ก่อนจะกระซิบบอกกับหลินเยวียน “เพลงดาดฟ้าไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่คนฉู่มีแผนเยอะ ปล่อยให้พวกเขาได้โอกาสดีใจบ้างก็แล้วกัน”

หลินเยวียนพยักหน้า

แน่นอนเขาย่อมรู้ว่าเพลงดาดฟ้าไม่มีปัญหา แต่หยางจงหมิงกล่าวเช่นนี้เพราะมีเจตนาจะปลอบใจหลินเยวียน ดังนั้นหลินเยวียนจึงไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแต่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา พลางเอ่ย “ผมเปิดเพลงให้อาจารย์ฟังได้ไหมครับ”