Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 41

ตอนที่ 41 เช่าห้อง

ช่วงสายของวันถัดมา

หลินเยวียนโทรศัพท์หาจ้าวเจวี๋ย บอกกล่าวความคิดของตนว่าจะออกไปเช่าห้องข้างนอก

พี่จ้าวเป็นคนกว้างขวาง รู้จักคนก็มาก ฉะนั้นหลังจากที่หลินเยวียนเกิดความคิดจะออกไปเช่าห้องข้างนอก คนแรกที่อยากไหว้วานก็คือจ้าวเจวี๋ย

ถ้าลำพังตนเองหาละก็ น่ากลัวว่าจะต้องวุ่นวายอยู่นานโขทีเดียว

“เช่าบ้าน?”

จ้าวเจวี๋ย “เธออยากได้ห้องแบบไหนไหม”

หลินเยวียนตอบ “ค่าเช่าถูกหน่อยครับ”

จ้าวเจวี๋ยเงียบไปสองวินาที “นอกจากค่าเช่าถูกล่ะ”

หลินเยวียนลองพูดเสริม “ของดีราคาเป็นมิตรครับ”

จ้าวเจวี๋ย “…”

หรือว่าฉันอ่านหนังสือน้อย?

นั่นก็หมายความว่าราคาถูกเหมือนกันไม่ใช่หรอกเหรอ?

จ้าวเจวี๋ยยิ้มเอ่ย “งั้นเธอก็มาหาถูกคนแล้ว ฉันมีห้องชุดหนึ่งอยู่ใกล้วิทยาลัยพวกเธอ เดี๋ยวฉันจะให้คนเอากุญแจมาให้ ค่าน้ำค่าไฟเธอจ่ายเองก็พอ ค่าเช่าฟรี ราคาถูกพอแล้วใช่มั้ย”

“ไม่ได้หรอกครับ”

หลินเยวียนบอก “ต้องจ่ายค่าเช่าด้วย”

จ้าวเจวี๋ยพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ห้องปล่อยว่างไปก็เปล่าประโยชน์ ฉันไม่ได้อยากให้ใครเช่าอยู่แล้ว ถึงยังไงก็ได้ค่าเช่าไม่เท่าไหร่ ไม่สู้ให้เธออยู่ดีกว่าเหรอ เธออย่ามองฉันเป็นคนอื่นคนไกลสิ ไม่งั้นฉันจะโกรธนะ”

“ครับ”

หลินเยวียนครุ่นคิด ก่อนจะตอบตกลง “งั้นต่อไปพี่อยากได้เพลงก็อย่าลืมมาหาผมนะ”

พี่จ้าวสัพยอก “ทำไม เธอยังมีมวลผกายามคิมหันต์ออกมาได้อีกเหรอ”

หลินเยวียนจมอยู่ในภวังค์

กุหลาบแดงจัดว่าเป็นมวลผกายามคิมหันต์ได้มั้ยนะ

จ้าวเจวี๋ยหัวเราะร่า “เอาละ ไม่แกล้งเธอแล้ว ฉันไปทำงานก่อน ตอนเย็นเธอเอากุญแจไปเปิดห้องดู ด้านในมีข้าวของเครื่องใช้ครบ รับประกันว่าเธอย้ายเข้าคืนนี้ได้เลย แล้วเดี๋ยวฉันจะหาคนทำความสะอาดให้”

ทำความสะอาด?

หลินเยวียนรีบบอกไปว่า “ผมเก็บกวาดเองได้ครับ”

จ้าวเจวี๋ยไม่ได้ต่อปากต่อคำ “ตามนั้น ฉันวางสายก่อนนะ”

“อื้อ”

เมื่อจบบทสนทนากับหลินเยวียน

จ้าวเจวี๋ยก็ต่อสายโทรศัพท์อีกครั้ง

น้ำเสียงของเธอกลับมาแข็งกร้าวดังเดิม “ขอโทษลูกค้าไป บอกว่าห้องสวนอู๋ถงของฉันไม่คิดจะปล่อยเช่าแล้ว”

“อะไรนะ”

อีกฝ่ายได้ยินดังนั้นก็ร้อนรนขึ้นมา “พี่ พี่ไม่พอใจราคาเหรอ คนเขาดูห้องแล้วก็ตกลงยินดีจ่ายค่าเช่าหนึ่งหมื่นห้าทันทีเลย ราคานี้ต่อให้เป็นสวนอู๋ถงก็ไม่ใช่ถูกเลยนะ…เอางี้ พี่ไม่ต้องกังวลไป เรื่องนี้ฉันจัดการเอง ฉันจะไปคุยกับลูกค้า พวกเราขึ้นค่าเช่าอีกสักหมื่นก็ได้!”

“ไม่ต้อง”

จ้าวเจวี๋ยเอ่ยเสียงเรียบ “จะเท่าไหร่ก็ไม่ปล่อยเช่าแล้ว ฉันจะให้ลูกฉันอยู่แล้ว เดี๋ยวต่อไปเขาซื้อห้องของตัวเองได้แล้วเธอค่อยช่วยฉันปล่อยเช่าก็แล้วกัน”

“…งั้นก็ได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ปลายสายก็จนคำพูด คนเขาจะเก็บห้องไว้ให้ลูกอยู่ จะไปพูดอะไรได้ล่ะ

หลินเยวียนย่อมไม่รู้เรื่องพวกนี้

หลังจากคุยโทรศัพท์กับพี่จ้าวเสร็จ เขาไปหาซย่าฝานกับเจี่ยนอี้ และบอกเพื่อนสนิททั้งสองเกี่ยวกับเรื่องที่จะออกไปอยู่ข้างนอก

“ออกไปอยู่ข้างนอก?”

ซย่าฝานพูดด้วยความเป็นห่วง “นายออกไปอยู่คนเดียวจะได้เหรอ”

เจี่ยนอี้ก็ขมวดคิ้วมุ่น “ไม่งั้นฉันไปคุยกับที่บ้าน แล้วออกไปอยู่เป็นเพื่อนนายดีมั้ย?”

หลินเยวียนร่างกายไม่แข็งแรง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาแล้วรอบตัวไม่มีคนคอยดูแลจะเป็นอันตรายมาก

หลินเยวียนพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้เป็นเด็กอ่อนซะหน่อย”

จากที่ระบบบอก อย่างน้อยก่อนที่อายุจะถึงยี่สิบเจ็ดปี หลินเยวียนก็ไม่มีความเสี่ยงที่จะตาย

“งั้นก็ได้”

ทั้งสองคนใคร่ครวญอยู่รอบหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “เย็นนี้พวกเราไปช่วยนายทำความสะอาด ถ้านายออกไปอยู่ข้างนอก ก็ต้องติดต่อพวกเราให้มากหน่อย”

หลินเยวียนพยักหน้า