Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 505
“คุณร้องเสียงสูงได้!”
หงส์ขาวเอ่ยขึ้นอย่างขำขันทันทีที่หลินเยวียนกลับไปยังหลังเวที ในการแข่งขันที่ผ่านมาหลินเยวียนไม่เคยใช้เสียงสูง
“ไม่นับว่าสูง”
หลินเยวียนขบคิดก่อนจะเอ่ยตอบ
หงส์ขาว “สูงใช้ได้”
ปลาปักเป้า “นับว่าสูงมาก”
นางเงือก “ถึงเสียงจะไม่นับว่าสูงมาก แต่ร้องได้ยาวขนาดนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะทำได้ วิธีการร้องของคุณเป็นเอกลักษณ์มาก ถ้ามีโอกาสขอคำแนะนำด้วยนะคะ”
“อื้ม”
ทีมที่หนึ่งสนทนากันอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อฉากนี้ปรากฏแก่สายตาของผู้ชมกลับกลายเป็นความจนใจ
“ไม่นับว่าสูง?”
“สูงใช้ได้?”
“บ้าไปแล้ว!”
“มืออาชีพก็โหดเกิน!”
“ถ้าเป็นฉัน บอกว่าเพลงไม่เคยจากไปไม่นับว่าสูงนี่ฉันคงเตะกระเด็นไปแล้ว แต่ทีมที่หนึ่งมีแต่นักร้องที่ถนัดร้องเสียงสูง แม้แต่เสียงสูงของปลาปักเป้าก็เกินจริงมาก”
“…”
เป็นฉากที่อลังการสุดๆ
การแข่งขันดำเนินต่อไป ความกระตือรือร้นที่ผู้ชมมีต่อรายการราชาหน้ากากนักร้องไม่ได้จบลงที่การแข่งขันระหว่างหลานหลิงอ๋องและนักรบ อารมณ์ของพวกเขามีแต่จะพลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ เพราะรอบนี้ชวนตื่นตาตื่นใจเหลือเกิน!
นักร้องต่างพยายามอย่างหนัก!
การประลองระหว่างหลานหลิงอ๋องและนักรบน่าตื่นตาตื่นใจก็จริง แต่ความคาดหวังของทุกคนล้วนเกิดขึ้นตั้งแต่นักรบประกาศสงครามกับหลานหลิงอ๋องก่อนหน้านี้ ความบาดหมางได้รับการแก้ไขแล้ว ทุกคนจึงเบนความสนใจไปยังการแข่งขันต่อจากนั้น
เวทีต่อๆ มายังคงยอดเยี่ยม
เพราะสองคนซึ่งขึ้นประลองต่อจากนั้นก็น่ากลัวไม่แพ้กัน คนหนึ่งคือหุ่นยนต์ซึ่งเป็นราชาเพลง และเอล์ฟซึ่งเป็นราชินีเพลง ทั้งสองคนคือบุคคลระดับแกนนำในทีมของตน!
หุ่นยนต์ร้องก่อน
ปรากฏว่าทันทีที่หุ่นยนต์เริ่มร้องเพลง เพียงประโยคแรกก็ทำให้ผู้ชมในห้องส่งตื่นตกใจ คณะกรรมการตัดสินมีสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน เพราะนี่เป็นบทเพลงภาษาฉู่!
แตกต่างจากภาษาฉี…
ภาษาฉีซึ่งเป็นภาษาถิ่นของฉีโจวนั้นใกล้เคียงกับภาษากลาง ต่อให้ไม่ใช่ชาวฉีก็สามารถเรียนรู้ได้ เช่นเดียวกับนักร้องชาวฉินโจวอย่างซุนเย่าหั่วซึ่งร้องเพลงภาษาฉีได้ดี และปลาปักเป้าซึ่งขึ้นเวทีก่อนหน้านี้ก็สามารถร้องเพลงภาษาฉีได้ดีเช่นกัน
แต่ภาษาฉู่นั้นต่างออกไป!
ภาษาฉู่นั้นยากมาก นอกจากชาวฉู่ที่ฟังออก คนอื่นๆ จะฟังแล้วรู้สึกเหมือนพวกเขากำลังบ่นอะไรสักอย่าง อย่างไรก็ตาม ระดับความซาบซึ้งในดนตรีของบลูสตาร์ก็สูงมาก และไม่มีใครไม่พอใจเพียงเพราะฟังเพลงไม่ออก เนื่องจากดนตรีและทำนองเป็นสิ่งที่มาคู่กัน เนื้อเพลงแสดงออกถึงอารมณ์และแนวคิดทางศิลปะของผู้สร้างสรรค์ผลงาน ถ้าหากสิ่งเหล่านี้สามารถตีความออกมาได้ เพลงภาษาฉู่จะไม่มีทางถูกหักคะแนน มีแต่จะได้คะแนนเพิ่ม นับประสาอะไรกับเมื่อบนหน้าจอมีเนื้อเพลงและคำแปล!
ยิ่งไปกว่านั้น…
ผู้ชมในห้องส่งมีทั้งชาวฉิน ฉี ฉู่ และเยี่ยน ดังนั้นทันทีที่เสียงของหุ่นยนต์ดังขึ้น ผู้ชมซึ่งเป็นชาวฉู่ต่างก็ตื่นเต้นกันยกใหญ่ บางคนถึงขั้นลุกขึ้นยืนด้วยซ้ำ!
สุดยอดมาก!
ทุกคนชอบความรู้สึกเหนือความคาดหมายเช่นนี้ การออกเสียงภาษาฉู่ของหุ่นยนต์นั้นชัดเจนถูกต้อง เห็นได้ว่าหุ่นยนต์คือราชาเพลงจากฉู่โจว ในที่สุดเขาก็ได้ขับร้องบทเพลงในภาษาที่เขาคุ้นเคยที่สุด!
ด้านหลังเวที
หงส์ขาวตกตะลึง “เขาเป็นคนฉู่เหรอเนี่ย ดูเหมือนว่าทิศทางที่ฉันเดาไว้จะผิดพลาด น่าสนใจจริงๆ”
หลินเยวียนไม่พูด
มิน่าล่ะหุ่นยนต์ถึงมีพฤติกรรมคล้ายกับศิลปินตลก ชาวฉู่ชอบเล่นมุกเกินจริงอยู่บ้าง ส่วนภาษาฉู่ที่ทุกคนกำลังพูดถึงกันอยู่นั้น…
คือภาษาญี่ปุ่น
ทุกทวีปบนบลูสตาร์มีภาษาถิ่นของตนเอง ภาษาถิ่นของฉีโจวคล้ายกับภาษากวางตุ้งบนโลก และภาษาถิ่นฉู่โจวคล้ายกับภาษาญี่ปุ่นบนโลก ส่วนเยี่ยนโจวและฉินโจวใช้ภาษาจีนกลางเป็นหลัก ภาษาถิ่นไม่ได้สืบทอดมามากนัก จึงไม่มีการพัฒนาของดนตรีซึ่งใช้ภาษาถิ่นเยี่ยนโจวเป็นหลัก
ร้องจบเพลง!
ผู้ชมทั้งห้องส่งต่างส่งเสียงเชียร์!
ต่อจากนั้นเป็นการแสดงของเอล์ฟ ปรากฏว่าการแสดงของเอล์ฟไม่ได้เป็นรองเลย เธอไม่ได้ใช้ภาษาพิเศษอื่นใด ยังคงร้องเป็นภาษากลาง ทว่าสิ่งที่เหนือความคาดหมายของอีกฝ่ายคือ…
เสียง!
เอล์ฟนั้นเหมือนกับหลานหลิงอ๋อง มีเสียงที่แตกต่างกัน เธอเริ่มร้องเพลงช่วงแรกด้วยเสียงน่ารัก นี่เป็นเสียงที่ทุกคนคุ้นเคย ปรากฏว่าเมื่อถึงท่อนเวิร์สที่สอง เธอกลับเปลี่ยนไปใช้อีกเสียงหนึ่ง!
ไม่ได้น่ารัก!
แต่มาแบบนางพญา!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน