Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 557
เพลงกำลังจะจบ!
“เมื่อพระราชาได้ฟังว่าต๋าลาเปิงปาปันเต๋อเป้ยตี๋ปัวตัวปี่หลู่เวิงเอาชนะคุนถู่คู่ถ่าข่าถีเข่าเท่อซูหว่าซีลาซงจึงให้องค์หญิงหมี่ย่ามั่วลาซูน่าตันนีเซี่ยลี่หงอภิเษกกับต๋าลาเปิงปาปันเต๋อเป้ยตี๋ปัวตัวปี่หลู่เวิง…”
หลินเยวียนท่องออกมาอย่างรวดเร็ว!
“ต๋าลาเปิงปาและองค์หญิงหมี่ย่ามีเปรมปรีดิ์ราวกับในนิทานพวกเขาให้กำเนิดบุตรชายและเติบโตขึ้นทุกวันเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคตจึงตั้งชื่อลูกว่าหวังฮ่าวหรานชื่อของเขาอ่านยากเหลือเกินคุณมาอ่านเองก็แล้วกัน…”
ไม่ได้หายใจ!
เพราะเพลง ‘ต๋าลาเปิงปา’ เดิมทีเป็นบทเพลงซึ่งขับร้องโดยนักร้องสองมิติ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเว้นช่องว่างเพื่อให้นักร้องหายใจ ถ้าหากจัดการลมหายใจไม่ดีละก็ เพลงนี้จะขับร้องได้ยากมาก จนกระทั่งถึงไม่กี่คำสุดท้าย ในที่สุดจึงลากเสียงเสียงสูงออกมา
ขณะเดียวกัน
หลินเยวียนค่อยๆ หน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาครบ 360 องศา
บรรยากาศในห้องส่งถูกดันขึ้นถึงจุดสูงสุด!
ผู้คนมากมายตะโกนเรียกชื่อ ‘เซี่ยนอวี๋’
“ขอโทษนะอันอัน ฉันชอบเซี่ยนอวี๋!”
“เอาล่ะ แค่เนื้อเพลงผมก็ขนลุกซู่แล้ว!”
“ถ้าแม่ๆ เอาเพลงต๋าลาเปิงปาไปเต้นกลางจัตุรัส จะเป็นภาพแบบไหนนะ…”
“คนเดียวรับห้าบทบาท คนคนเดียวเทียบเท่ากับทีมห้าคน!”
“ต่อให้อยู่ในสตูดิโอก็ยากที่จะทำได้ถึงผลลัพธ์แบบนี้ แต่คุณกลับบอกฉันว่านี่คือเวทีสดเนี่ยนะ!?”
“เมื่อกี้แม่ผมกำลังทำกับข้าว เลยไม่ได้ดูทีวี แต่จู่ๆ แม่ก็ถามว่าทำไมคนขึ้นมาร้องเพลงเยอะแยะขนาดนี้ แต่ผู้ชมกลับจะโกนแค่ชื่อเซี่ยนอวี๋…”
“ยอมแล้ว!”
“เซี่ยนอวี๋ใช้ฝีมือบอกกับทุกคนอีกครั้งว่า ทำไมเขาถึงเป็นแชมป์ราชาหน้ากากนักร้อง!”
“…”
ในเวลานี้
กล้องฉายไปยังใบหน้าของอันอัน
อันอันกำลังตกตะลึง มือข้างหนึ่งยกขึ้นปิดปาก ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ…
ก่อนหน้านี้ตนยังบอกว่า วันนี้ต้องชนะอย่างแน่นอน
แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายคือเซี่ยนอวี๋ แชมป์รายการราชาหน้ากากนักร้อง!
อย่างไรก็ตาม ต่อให้รู้ว่าคู่ต่อสู้ของตนเป็นใคร อันอันก็คิดว่าตนมีโอกาสชนะสูงมาก เพราะเพลงของเธอใช้ถึงสามเสียง เซี่ยนอวี๋อย่างมากก็มีเพียงสามเสียง แถมทุกคนต่างก็รู้อยู่แล้ว…
ปรากฏว่า เซี่ยนอวี๋ถึงกับร้องออกมาห้าเสียง!
ครั้งนี้ตนได้พบกับปรมาจารย์ด้านการเล่นเสียงซะแล้ว!
เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของอันอัน คอมเมนต์บนหน้าจอก็ยิ่งครึกครื้น
‘อันอัน: คุณเป็นนักพากย์โดยกำเนิด?’
‘โดนโจมตีอย่างแรง!’
‘อันอัน: ฉันสามต่อหนึ่ง!’
‘เซี่ยนอวี๋: จะสู้เป็นกลุ่มใช่ไหม ได้ ผมห้าต่อหนึ่ง!’
‘ความโหดไม่มาก แต่เหมือนลากไปตบกลางสี่แยกอย่างแรง!’
‘เซี่ยนอวี๋คือเครื่องมิกซ์เสียงเวอร์ชันมนุษย์ เขาร้องเพลงโดยไม่ได้หายใจเลย!’
‘ว่ากันว่าเฟ่ยหยางคือเครื่องร้องเพลง งั้นเวทีนี้เซี่ยนอวี๋คือเครื่องร้องเพลงเวอร์ชันหรูหราหมาเห่า!’
‘โชคดีที่อันอันไม่ได้เจอเซี่ยนอวี๋ในรายการราชาหน้ากากนักร้อง!’
‘มีพลังน้อยนิด แต่กลับไปแข่งว่ายน้ำกับจระเข้!’
‘ไม่สิ ควรบอกว่าแข่งว่ายน้ำกับปลามากกว่า!’
‘มังกรสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่!’
‘…’
เสียงสามประเภท เจอกับเสียงห้าประเภท!
ตั้งแต่ระดับความยากของการแสดง ไปจนถึงจำนวนประเภทของเสียง อันอันก็พ่ายแพ้ราบคาบ!
“อ๊า!”
เจิ้งจิงประสาทเสีย!
รอบนี้ไม่ต้องแข่งแล้ว!
หยางจงหมิงซึ่งอยู่ด้านข้างกล่าว “โลดโผ…”
เจิ้งจิงมองไปยังหยางจงหมิง
หยางจงหมิงเอ่ยว่า “งดงาม!”
เจิ้งจิงกล่าวเสียงเรียบ “รวมถึงเนื้อเพลง?”
หยางจงหมิงชะงัก “เพลงประเภทใดเหมาะกับเนื้อเพลงประเภทใด แล้วแต่คน”
เจิ้งจิง “…”
กล้องเก็บบรรยากาศของความผ่อนคลายได้
ผู้ชมต่างมีความสุข
“พ่อเพลงหยาง แล้วคำว่าโลดโผนของคุณล่ะ”
“งดงามอะไรล่ะทีนี้!”
“พ่อเพลงหยางไม่ได้แซะเนื้อเพลงนี้ด้วยซ้ำ!”
“หยางจงหมิง คนสองมาตรฐานแห่งชาติ!”
“พ่อเพลงหยาง ลำเอียงกว่านี้มีอีกไหม!”
“…”
หยางจงหมิงเป็นผู้ที่ชอบแสดงความคิดเห็นเช่นกัน
ในการแข่งขันนี้ มักปรากฏเพลงแปลกๆ อยู่เสมอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน