Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 562
หลินเยวียนคิดว่าตรรกะของตนไม่มีปัญหา
ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อธิบายให้ผู้อ่านฟัง
ก่อนหน้านี้เขียนให้ปี้เหยาหรือปัวโรต์ตาย หลินเยวียนคิดว่าอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์
ทว่าในครั้งนี้ หลินเยวียนมั่นใจมาก
หลินตายแล้ว พวกคุณไม่พอใจ
เยี่ยเสินเยวี่ยก็ตาย พวกคุณน่าจะพอใจแล้วไหม?
เพราะฉะนั้นหลินเยวียนจึงไม่เข้าใจว่าทำไมผู้อ่านถึงโวยวาย
เห็นชัดๆ ว่าเป็นตอนจบที่ ‘ลงเอยอย่างมีความสุข’
สรุปแล้ว
หลังจากตระหนักได้ว่าตนไม่อาจรับมือกับสถานการณ์นี้ได้ หลินเยวียนจึงไม่สนใจอีก
พูดไปคนอื่นก็คงไม่เชื่อ
หลินเยวียนมีประสบการณ์เมากมายในการจัดการกับสถานการณ์เช่นนี้
ตราบใดที่ไม่ไปสนใจ สุดท้ายแล้วผู้อ่านจะปล่อยวางไปเอง หรือถึงขั้นวิเคราะห์ตอนจบได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้นอีกด้วย
เป็นอย่างที่คิด
ผู้ชมโวยวายไปสักพัก แต่สุดท้ายก็สงบลง
บนโลกออนไลน์
มีผู้อ่านวิเคราะห์ว่า
‘ที่จริงแล้วการตายของหลินเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ เพราะเยี่ยเสินเยวี่ยมีบันทึกมรณะเป็นสูตรโกง แต่หลินกลับมีแค่ความฉลาด ทุกคนที่อ่านการ์ตูนเรื่องนี้น่าจะรู้สึกได้ ถ้าเยี่ยเสินเยวี่ยยอมซ่อนตัว หลินอาจไม่มีวันหาเยี่ยเสินเยวี่ยเจอเลยก็ได้ แต่อิ่งจือดันออกแบบมาให้เยี่ยเสินเยวี่ยเป็นตัวละคนที่มีสติปัญญาไม่ได้ด้อยไปกว่าหลิน งั้นถ้าหลินไม่ตาย มันจะไม่สมเหตุสมผล’
ตัวละคนที่มีไอคิวสูงทั้งสองคน
หนึ่งในนั้นมีสูตรโกง
ถ้าคนที่มีสูตรโกงไม่ชนะ เช่นนั้นระดับสติปัญญาที่เทียบเท่ากับคู่ต่อสู้ก็คงสูญเปล่า!
ส่วนเยี่ยเสินเยวี่ย…
‘การตายของเยี่ยเสินเยวี่ยก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นเดียวกัน ไม่อย่างนั้นการ์ตูนเรื่องนี้จะดาร์กเกินไปหน่อย อิ่งจือเขียนให้เยี่ยเสินเยวี่ยตายเพื่อแสดงแนวคิดว่า ไม่มีใครอยู่อยู่เหนือกฎหมายและดำเนินการตัดสินด้วยตัวเองได้ ถึงแม้จะเป็นสิ่งที่เรียกว่าความยุติธรรม แต่การพิพากษาส่วนตัวนั้นมีราคาที่ต้องจ่าย ดังนั้นปัวโรต์จึงจบชีวิตตนเอง ความคิดของอิ่งจือสอดคล้องกับความคิดของฉู่ขวง เพราะฉะนั้นท้ายที่สุดแล้วเยี่ยเสินเยวี่ยจึงกลับบ้านเก่าไป’
ในด้านความรู้สึก นี่เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ
แต่หากพูดตามหลักเหตุผล ทุกคนคงทำได้เพียงยอมรับจุดจบนี้เท่านั้น
หลังจากบทวิเคราะห์นี้ออกมา ผู้ชมเริ่มมีเหตุมีผล
เช่นเดียวกับที่หลินเยวียนคาดการณ์
แม้ว่าอิ่งจือจะมีคำนำหน้าชื่อว่า ‘เจ้าแก่’ เพิ่มมาเพราะเหตุนี้ก็ตาม
และหลินเยวียนซึ่งวาดการ์ตูนเรียบร้อยแล้ว จึงเขียนบันทึกการเดินทางสู่ประจิมทิศ นิยายเรื่องนี้กำลังจะเสร็จสมบูรณ์
ขณะเดียวกัน
จินมู่แจ้งข่าวนี้ไปยังคลังหนังสือซิลเวอร์บลู
คลังหนังสือซิลเวอร์บลู
แผนกวรรณกรรมแฟนตาซี
ในห้องหัวหน้าบรรณาธิการ
หลังจากเหล่าสยงรับโทรศัพท์จากจินมู่ เขาก็ลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งในทันที!
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น!
ในที่สุดฉู่ขวงก็มาแล้ว!
ในที่สุดฉู่ขวงก็เขียนนิยายแฟนตาซีต่อแล้ว!
มีแค่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเหล่าสยงรอคอยวันนี้มานานแค่ไหน!
ตั้งแต่ฉู่ขวงเขียนนิยายสืบสวนสอบสวน เขาก็ไม่ได้เขียนนิยายแฟนตาซีเลย!
เขายอมเขียนนิทาน แต่กลับไม่เขียนนิยายแฟนตาซีต่อไป!
ทว่าในวันนี้ ในที่สุดเขาก็ได้รับข่าวว่าฉู่ขวงจะกลับมายังดินแดนแฟนตาซี จะไม่ให้ตื่นเต้นได้อย่างไร?
หลังจากนั้น
เหล่าสยงก็ได้รับสัญญาณเบื้องหลังการกลับมาสู่ดินแดนแฟนตาซีของฉู่ขวง
เทพสูงสุด!
การกลับมาในครั้งนี้ ฉู่ขวงต้องมาเพื่อชิงตำแหน่งเทพสูงสุดอย่างแน่นอน!
ตอนนั้น คุณสมบัติของเขายังไม่เพียงพอ
แต่ในวันนี้ คุณสมบัติของเขาเพียงพอแล้ว
ขอเพียงคุณภาพของผลงานของเขาดีพอ เขาย่อมมีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะคว้าตำแหน่ง!
“วันนี้วงการนิยายแฟนตาซีจะได้คึกคักแล้ว”
เหล่าสยงยิ้มกว้างอย่างปลื้มปริ่ม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน