Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 678

ตอนที่ 678 ประธานกรรมการบ้าไปแล้ว

สตาร์ไลท์

ในห้องทำงานประธานกรรมการ

หลินเยวียนยืนอยู่หน้าประตูและเคาะเบาๆ

เสียงทุ้มหนาดังมาจากด้านใน

“เชิญครับ”

หลินเยวียนผลักประตูเข้าไป

ชายร่างไม่สูงไม่เตี้ยคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาที่ฝั่งหนึ่งของห้องทำงาน คนคนนี้ก็คือหลี่ซ่งหวา ประธานกรรมการบริษัทสตาร์ไลท์

อา ยุอานามของหลี่ซ่งหวามากกว่าเหล่าโจวเล็กน้อย รูปร่างสูงปานกลาง ใบหน้าประดับด้วยหนวดเคราซึ่งผ่านการตัดเล็มเป็นอย่างดี แววตานิ่งสงบและสง่างาม แต่กลับให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม

“สวัสดีครับ ประธานกรรมการ”

หลินเยวียนเอ่ยทักทายอย่างมีมารยาท

“ไม่ต้องเกรงใจ นั่งได้ตามสบาย”

หลี่ซ่งหวาอ่อนโยนและสุภาพ “ได้ยินว่าคุณชอบดื่มชา…”

ขณะที่เอ่ยปาก ประธานกรรมการคนนี้พลางรินน้ำชาให้หลินเยวียนด้วยตนเอง

“ลองดู?”

“ได้ครับ”

ท่ามกลางกลิ่นหอมของใบชาซึ่งอบอวลไปทั่วทั้งห้อง หลินเยวียนนั่งฝั่งตรงข้ามของหลี่ซ่งหวา จิบชาไปหนึ่งคำ อุณหภูมิกำลังดี

“อร่อยไหม”

“พอได้ครับ”

“…”

บรรยากาศเงียบงันลงทันตา

ดื่มชาต่อไป

หลังจากดื่มชาเสร็จ หลี่ซ่งหวาจึงเอ่ยปากอีกครั้ง

“อันที่จริงถ้าคุณไม่มาหาผม ผมก็จะไปคุยกับคุณอยู่ดี เรื่องหุ้นคุณยอมรับแล้ว คุณคิดจะเข้าร่วมการประชุมคณะกรรมการของบริษัทในอนาคตไหม?”

“ผมหาคนมาเข้าร่วมแทนได้ไหมครับ”

“คนอื่นไม่ได้ ถ้าเป็นคุณ ได้”

“ขอบคุณครับ”

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจ คิดว่าสตาร์ไลท์เป็นบ้านของตัวเองก็พอ อยากพาสุนัขมาเดินเล่นในบริษัทก็พามาได้ อย่างเล่นก็โดดงานได้ บริษัทเรามีเอกสิทธิ์พิเศษสำหรับผู้มีความสามารถ เราจัดการอย่างมีมนุษยธรรม”

หลินเยวียนพยักหน้า

หลี่ซ่งหวาคล้ายว่าจะจับความบางอย่างได้จากความเงียบของหลินเยวียน และไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด

“หลังจากนี้ถ้ามีคำแนะนำที่เกี่ยวกับทิศทางในการพัฒนาบริษัทในอนาคต คุณสามารถพูดคุยกับที่ประชุมคณะกรรมการ หรือบอกกับผมได้โดยตรง”

“ครับ”

“ที่คุณมาในวันนี้มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่า?”

“ครับ”

หลินเยวียนรู้ “คุณรู้จักฉู่ขวงไหม?”

หลี่ซ่งหวายิ้ม “เซี่ยนอวี๋ใต้ ฉู่ขวงเหนือ อีกฝ่ายเป็นคนที่มีชื่อเสียงพอๆ กับคุณ แน่นอนว่าผมรู้จัก ผมยังรู้ด้วยว่าพวกคุณสนิทสนมกับ ซีรีส์การเดินทางสู่ประจิมทิศมาอยู่ที่สตาร์ไลท์ก็เพราะความสัมพันธ์ของคุณกับเขา ทำไมจู่ๆ ถึงพูดถึงฉู่ขวงขึ้นมาล่ะ”

หลินเยวียนไม่ได้ตอบในทันที

เดิมทีเขาอยากเปิดเผยตัวตนอิ่งจือ แต่สำหรับสตาร์ไลท์ ความสำคัญของฉู่ขวงนั้นเห็นได้ชัดเจนว่า

เนื่องจากลิขสิทธิ์ผลงานของฉู่ขวงเป็นสิ่งที่บริษัทต้องการเป็นอย่างมาก

ถึงอย่างไรสตาร์ไลท์เอ็นเตอร์เทนเมนต์ในปัจจุบันนี้กำลังเติบโตในอุตสาหกรรมภาพยนตร์และโทรทัศน์

หลี่ซ่งหวาไม่ได้เร่งเร้า

เขาเปลี่ยนถ้วยน้ำร้อนและรินชาให้หลินเยวียนต่อไป เทคนิคของเขาเป็นมืออาชีพกว่าเหล่าโจวมาก

“ผมคือฉู่ขวง”

จู่ๆ หลินเยวียนก็เอ่ยขึ้น ขณะมองดูหลี่ซ่งหวารินชาอย่างช่ำชอง

จ๊อกๆๆ

น้ำชาไหลจากพวยกาลงในถ้วย

นอกจากน้ำชาซึ่งไหลริน ภาพทุกอย่างราวกับกำลังหยุดนิ่ง

มือของหลี่ซ่งหวาหยุดชะงักกลางคัน สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

ท่ามกลางเสียงแผ่วเบา

น้ำชาซึ่งไหลจนเต็มถ้วย และล้นออกมาเป็นบริเวณกว้าง

น้ำชาซึ่งเป็นสีเขียวอ่อนเปียกชุ่มไปทั่วทั้งโต๊ะ ทั้งยังไหลกระจายไปยังรอบมุมอย่างรวดเร็ว

มีกลุ่มควันลอยอวลอยู่ระหว่างหลินเยวียนและหลี่ซ่งหวา

“อ๊าก!”

หลี่ซ่งหวาตกใจ รีบวางกาน้ำชาลง

หลินเยวียนขยับสองขาออกอย่างรวดเร็ว และดึงกระดาษทิชชูมาซับน้ำบนโต๊ะ

ในที่สุดภาพนิ่งก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

ทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไร

จนกระทั่งโต๊ะถูกทำความสะอาดเรียบร้อย หลี่ซ่งหวาจึงเอ่ยถามหลินเยวียนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ…ผมเหมือนจะฟังไม่ถนัด”

“ผมคือฉู่ขวง”

หลินเยวียนพูดซ้ำคำพูดของตน

สุดท้ายแล้วเขายังเลือกที่จะเปิดไพ่ฉู่ขวงออกมา

เพราะหลินเยวียนรู้ดี ว่าเมื่อเทียบกับอิ่งจือ หลังจากนี้ฉู่ขวงจะมีปฏิสัมพันธ์กับสตาร์ไลท์เพิ่มขึ้นมากอย่างแน่นอน

เฮือก

หน้าจอค้างอีกครั้ง

หลังจากนั้น หลี่ซ่งหวาจึงลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา

หลินเยวียนเงยหน้าขึ้นมองหลี่ซ่งหวา

ขณะที่สบตากัน อยู่ๆ หลี่ซ่งหวาก็ขยับตัว ราวกับชักกระตุก “นั่งนานแล้วปวดขา”

“อื้ม”

หลินเยวียนหยิบกาน้ำชา และรินชาให้หลี่ซ่งหวา

“คุณคือฉู่ขวง?”

หลี่ซ่งหวามองไปยังการกระทำของหลินเยวียน เอ่ยขึ้นขณะมุมปากกระตุก

“ใช่ครับ”

“คุณไม่ใช่เซี่ยนอวี๋”

“ทั้งสองมีอะไรที่ขัดแย้งกันเหรอครับ?”

“…”

เสียงกึกดังขึ้น

หลี่ซ่งหวาหย่อนบั้นท้ายกลับลงบนเก้าอี้ สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัยในชีวิต

เขาอยากแสร้งทำเป็นเยือกเย็น แต่ครั้งนี้การเสแสร้งกลับล้มเหลว

หลี่ซ่งหวา

คำโกหกซึ่งถูกเปิดโปงได้ง่ายดายนั้นไร้ความหมาย เซี่ยนอวี๋ไม่มีเหตุผลให้โกหก

บางที ความฝันอันแสนไกลของตน อาจมีความหวังว่าจะเป็นจริง

เซี่ยนอวี๋บวกกับฉู่ขวง ในแง่หนึ่งก็คือปรมาณูอันไร้เทียมทานในรูปแบบมนุษย์!

“ดื่มไปสองถ้วยถึงได้รู้ว่า ชานี้รสชาติไม่เลว”

หลินเยวียนไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของหลี่ซ่งหวา แต่กลับยกชาถ้วยที่สองขึ้นมาดื่ม พลางเอ่ยแสดงความคิดเห็นเล็กน้อย

ดื่มเสร็จ

หลินเยวียนจึงเห็นหลี่ซ่งหวาควานหาของ และหยิบใบชาหลากหลายชนิดออกมากองบนโต๊ะทำงาน

“ให้คุณทั้งหมดเลย!”

“ไม่ดีมั้งครับ?”

“ไม่เป็นไร บริษัทมีสิทธิพิเศษให้กับผู้มีความสามารถอยู่แล้ว อีกอย่างผมไม่ได้สนใจใบชามากนักหรอก!”

“…”

หลินเยวียนเดินออกจากห้องพร้อมกับหอบใบชาเต็มไม้เต็มมือ

ด้านข้าง

ผู้บริหารระดับสูงหลายคนซึ่งเตรียมเข้าพบหลี่ซ่งหวาเห็นลินเยวียนเดินออกมาจากห้องประธานกรรมการพร้อมกับใบชามากมาย ต่างฝ่ายต่างพยักหน้าขณะเดินสวนกันเป็นการทักทายตามมารยาท

เมื่อหลินเยวียนเดินไปไกล แววตาของเหล่าผู้บริหารระดับสูงจึงแปลกประหลาดขึ้นมา

“นั่นคือเซี่ยนอวี๋ใช่ไหม?”

“ทำไมเขาถึงเดินถือใบชาไปตั้งเยอะแยะปานนั้นล่ะ”

“ประธานกรรมการถูกปล้น?”

“ประธานกรรมการรักใบชายิ่งชีพไม่ใช่หรือไง?”

“เหมือนว่าแม้แต่ใบชาก้นกล่องที่ประธานกรรมการสะสมไว้ก็ถูกเขาเอาไปแล้ว?”

“เขาขโมยสินะ?”

“ประธานกรรมการไม่อยู่ในห้อง”

“ถ้าอยู่ในห้อง ประธานกรรมการคงโรคหัวใจกำเริบไปแล้ว?”

“…”

ผู้บริหารระดับสูงต่างถกเถียงกันขณะเดินเข้าไปยังห้องทำงานของหลี่ซ่งหวา จากนั้นสีหน้าของพวกเขาก็ชะงักค้างไปพร้อมกัน

เมื่อเห็นว่าหลี่ซ่งหวากำลังเต้นท่ามูนวอล์กอยู่ในห้องทำงาน…

บ้าไปแล้ว?

เป็นเพราะใบชาถูกเซี่ยนอวี๋โจรกรรมไปแล้ว?

“ประธานกรรมการ?”

ผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความลังเล

หลี่ซ่งหวาหยุดชะงัก กระแอมครั้งหนึ่ง และกล่าวด้วยแววตาสุขุม “ลืมทั้งหมดที่พวกคุณเห็นเมื่อกี้ซะ”

“ครับ/ค่ะ…”

ผู้บริหารระดับสูงกลืนน้ำลายพร้อมกัน “เมื่อกี้เซี่ยนอวี๋…”

“อ้อ เขาชอบดื่มชา ผมเลยให้ใบชากับเขาไปน่ะ เหล่าหวัง”

“อ่อ”

หนึ่งในผู้บริหารระดับสูงส่งเสียงตอบ

หลี่ซ่งหวากล่าว “ผมจำได้ว่าที่ห้องคุณเหมือนจะมีใบชาหายากที่เก็บเอาไว้ เดี๋ยวเอาไปให้เซี่ยนอวี๋ด้วยละ”

เหล่าหวัง “???”

ประธานกรรมการบ้าไปแล้วจริงๆ !

————————