Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 716

ตอนที่ 716 ดูถูกใครกัน

ยังคงเป็นคลับเดิมกับที่พบกันเมื่อครั้งก่อน

เยี่ยเซินเฉินและเทียนเหมินนั่งตรงข้ามกัน

เยี่ยเซินเฉินซึ่งอยู่ฝั่งซ้ายจ้องมองประกาศบนเหลียนเหมิงในโทรศัพท์

เขานึกไม่ถึงว่าอิ่งจือวางแผนจะใช้ผลงานใหม่สองเรื่องมาแทนที่หลุมซึ่งตนและเทียนเหมินเหลือทิ้งไว้จริงๆ !

ฝั่งตรงข้ามคือเยี่ยเซินเฉิน

เทียนเหมินหัวเราะเย็นชา “เขาทำแบบนี้ไม่ใช้แค่กอบกู้เหลียนเหมิงไม่ได้ แต่ยังจะทำให้คุณภาพของนักเรียนประถมแห่งความตายได้รับผลกระทบไปด้วย ถ้าการ์ตูนสองเรื่องนี้ของอิ่งจือก้าวข้ามพวกเราไปได้ ฉันจะกินโต๊ะตรงนี้เลย!”

เปิดสามเรื่อง!

ทั้งยังหันไปลงมือในสายหลัก?

ทำเช่นนี้ต้องดูถูกระดับฝีมือของตัวเองแค่ไหนกัน

เยี่ยเซินเฉินหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมาเช่นกัน “เขาผลิตผลงานใหม่สองเรื่องขึ้นมาภายในเจ็ดวัน จะต้องแตะถึงระดับเดียวกับนักเรียนประถมแห่งความตาย ตอนที่กินโต๊ะคุณจะแบ่งกับผมคนละครึ่งก็ได้”

เขารู้สึกว่าตนเองโดนดูถูก!

เรื่องที่ไม่มีใครในวงการการ์ตูนทำได้ อิ่งจือเป็นใครจะมาทำได้!

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏที่มุมปากของเทียนเหมิน “ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเรามาเพลิดเพลินกับผลงานชิ้นโบว์แดงสองเรื่องที่เขาผลิตออกมาภายในเวลาเจ็ดวันดีกว่า”

“ก็ได้”

ทั้งสองคนเริ่มอ่านการ์ตูน

ยังไม่ต้องพูดถึง

ว่าในเวลาอันสั้นเพียงเจ็ดวัน ปริมาณการอัปเดตการ์ตูนทั้งสองเรื่องช่างอัศจรรย์

เทียนเหมินอ่านเรื่องราชาโจรสลัด

‘นี่มันลายเส้นแบบไหนกัน’

อ่านไปได้ไม่เท่าไหร่ สีหน้าของเทียนเหมินก็เริ่มแปลกชอบกล

[มีมใบหน้าเหยเก]

นี่คือยอมแพ้แล้วหรือ?

ความคิดเช่นนี้ผ่านเข้ามาในใจ เทียนเหมินอ่านต่อไป

หืม?

อ่านไปเรื่อยๆ

สีหน้าของเทียนเหมินเปลี่ยนไปอีกครั้ง

โจรสลัด?

สมบัติ?

ไม่รู้ว่าทำไม

จู่ๆ หัวใจของเขาก็เต้น ‘ตึกตัก’ ขึ้นมา

เทียนเหมินขมวดคิ้ว

และอ่านต่อไป

……

เยี่ยเซินเฉินอ่านนินจาจอมคาถา

ในฐานะนักเขียนการ์ตูนมืออาชีพ เขาเชี่ยวชาญการจับประเด็นสำคัญ จึงอ่านได้ว่องไวกว่าผู้อ่านทั่วไป

จังหวะของเรื่องราวในนินจาจอมคาถาไม่นับว่าช้า

ไม่นานนัก เยี่ยเซินเฉินก็เห็นเนื้อหาของการ์ตูน

จักระ…

ผนึกเก้าหาง…

อุซึมากิ นารุโตะ…

เซ็ตติงของการ์ตูนถูกปล่อยออกมาพร้อมกับเรื่องราว

จู่ๆ มือข้างที่ถือโทรศัพท์มือถือพลันอ่อนระทวยขึ้นมา

ในใจปรากฏสัญญาณเตือนซึ่งไม่อาจอธิบายได้

นี่คือสัญชาตญาณของนักเขียนการ์ตูนมืออาชีพ

‘เพิ่งจะเริ่มต้น จะบอกอะไรได้’

เขาตั้งสติ ปรับลมหายใจสักพัก จากนั้นจึงอ่านต่อไป

……

ในเวลาเดียวกัน

ชาวเน็ตกำลังอ่านการ์ตูน

บรรณาธิการก็อ่านการ์ตูนเช่นกัน

เวลาผ่านไปอย่างแช่มช้า

สามนาที

สิบนาที

ครึ่งชั่วโมง…

เนื้อหาในการ์ตูนมากค่อยๆ นำเสนอสู่สายตาของผู้อ่านแต่ละกลุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เรื่องราวของนินจาจอมคาถาค่อยๆ ถูกเปิดเผย

เรื่องราวของราชาโจรสลัดค่อยๆ ถูกเปิดเผย

สองโลกการ์ตูนอันยิ่งใหญ่ ได้เปิดฉากขึ้นอย่างเงียบเชียบ!

และบนโลกออนไลน์

เนื่องจากทุกคนกำลังอ่านการ์ตูน กระทู้สนทนาต่างๆ ซึ่งเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จึงเงียบลงอย่างที่พบเห็นได้ไม่บ่อยนัก

……

ในนาทีที่ 40

เทียนเหมินซึ่งร่างอวบอ้วนหยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะขึ้นมาเช็ดเหงื่อ

“จะให้ผมพูดให้ละเอียดยังไงล่ะ!”

เทียนเหมินข่มไฟโทสะไม่ไหวอีกต่อไป เขาลุกพรวดขึ้นมา มือขยับไปมาในอากาศ

“ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาวาดบ้าวาดบออะไร ผมวาดการ์ตูนมานานหลายปี สไตล์ภาพน่าขนลุกแบบนี้ไม่เคยพบเคยเห็น แต่การ์ตูนเรื่องนี้โคตรจะแปลก แต่ก็ตื่นเต้นเร้าใจมากคุณเข้าใจไหม สนุกกว่าการ์ตูนเส็งเคร็งของคุณร้อยเท่า!”

“หมายความว่ายังไงฟระ!” เยี่ยเซินเฉินตบโต๊ะ

เทียนเหมินไม่ยอมแพ้ “ผมบอกว่าการ์ตูนเส็งเคร็งของคุณยังเทียบไม่ได้กับเศษเล็บของคนเขาเลย ชาตินี้คุณเขียนการ์ตูนแบบราชาโจรสลัดออกมาไม่ได้หรอก!”

“หน็อยแน่ะ แจ๋วนักหรือไง!”

เยี่ยเซินเฉินก็ลุกขึ้นมาเช่นกัน “อีกสองชาติคุณก็เขียนนินจาจอมคาถาออกมาไม่ได้!”

เทียนเหมินหัวเราะเย็นเยียบ “อย่างน้อยฝีมือการวาดภาพของผมก็เหนือกว่าคุณ ส่วนฝีมือของอิ่งจือ คุณต้องพยายามไปอีกสามชาติ”

เยี่ยเซินเฉินไม่ไว้หน้า “งั้นทั้งตัวคุณก็เหลือแต่ฝีมือการวาดภาพนี่แหละ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ ต้นฉบับพล็อตเรื่องของคุณ บริษัทหาคนมาช่วยผลิตให้ เป็นนักวาดบริสุทธิ์แท้ๆ แต่ยังมาตีเนียนเป็นผู้ผลิตผลงาน!”

“คุณๆๆๆ …ไอ้ห่*ราก! อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ผมก็…ผมโคตรขยะแขยงคุณเลย”

“ขอโทษนะครับ ผมเป็นผู้จัดการของคลับ ลูกค้าทั้งสองท่าน รบกวนช่วยเงียบหน่อยได้ไหมครับ? รบกวนลูกค้าท่านอื่นแล้ว ถ้าไม่ให้ความร่วมมือ กรุณาออกไปทะเลาะกันข้างนอกครับ”

ผู้จัดการของคลับปรากฏตัว

ทั้งสองมองไปยังผู้จัดการ จากนั้นก็มองอีกฝ่าย และเงียบลงในทันที

พวกเขาเพียงแต่นั่งลงอย่างหดหู่ใจ แล้วมองไปยังโต๊ะข้างหน้าพร้อมกัน

ผู้จัดการ “???”

พวกคุณสองคนป่วยหรือเปล่า?

ทำไมแววตาของพวกเขาดูเหมือนกำลังจะหยิบโต๊ะมากิน

……

แน่นอนเทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉินไม่มีทางหยิบโต๊ะขึ้นมากินจริงๆ หรอก

เมื่อผู้จัดการออกไป

ทั้งสองคนเงียบอยู่นาน ต่างคนต่างไม่พูดอะไร

คนหนึ่งหนาวกว่าเดิม คนหนึ่งร้อนกว่าเดิม

ในที่สุดเยี่ยเซินเฉินก็ทำลายความเงียบ เอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์อันซับซ้อน

“เขากลายเป็นเทพไปแล้ว”

เทียนเหมินเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ในวงการการ์ตูน แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีอันดับหนึ่ง หลังจากนี้น่าจะมีแล้ว”

ไม่ต้องยืนยันมากนัก

พวกเขาเชื่อในการประเมินของกันและกัน

ปฏิกิริยาของทุกฝ่ายบอกทุกอย่างแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นราชาโจรสลัดหรือนินจาจอมคาถา ล้วนเป็นผลงานที่น่าเกรงขาม

รวมกับนักเรียนประถมแห่งความตาย…

อิ่งจือคนนั้นซึ่งประกาศสงครามโดยลำพังกับทั้งปู้ลั่วการ์ตูน ได้รับชัยชนะอย่างปาฏิหาริย์ ด้วยการเปิดสามเรื่องพร้อมกันอย่างงดงาม

เหยียบลงบนร่างไร้วิญญาณของพวกเขา