Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 734

ตอนที่ 734 ยังมีอีก

ฉินโจว ฉีโจว และเยี่ยนโจวต่างฟาดฟันกันบนการจัดอันดับฤดูกาลเพลง ชาวเน็ตฉู่โจวและหานโจวแม้ว่าจะกังวล แต่ก็จนปัญญา ทำได้เพียงหาความบันเทิงด้วยตนเอง

ว่างก็ว่างเถอะ

แหล่งความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาในเวลานี้ก็คือหวงตงเจิ้ง!

‘เอาสิ บินสูงยิ่งกว่าเป็นเพลงที่สี่แล้ว ผู้เฒ่าเจ้าอารมณ์บางคนจากเยี่ยนโจวคงไม่ได้ตั้งใจฟังด้วยซ้ำ ก็เริ่มร้องเรียกเพื่อนมาช่วยปั่นชาร์ตแล้ว!’

‘หวงตงเจิ้งหล่นลงไปที่ห้า’

‘ทีนี้แม้แต่ก้นหม้อยังไม่ได้เลีย!’

‘พวกคุณแย่มาก ตอนแรกชี้ชวนให้หวงตงเจิ้งกินน้ำแกง หลังจากนั้นก็ปลอบใจเขาว่าให้กินกระดูก ถึงขั้นที่คิดมุกเลียก้นหม้อออกมาได้เล่นด้วยซ้ำ ตอนนี้แม้แต่ก้นหม้อก็ไม่ได้เลีย พวกคุณยังคิดจะเล่นต่อไปอีกไหม?’

‘ฉัน…เล่นต่อไปไม่ได้แล้ว’

‘เล่นต่อไม่ไหวแล้ว ให้เขาขัดหม้อชามตะเกียบแล้วกัน อย่างน้อยก็ยังติดคราบน้ำมันนิดหน่อย’

‘จุก!’

‘ผมยอมแล้ว!’

‘ขัดชามขัดหม้อก็ได้เหรอ?’

‘ชาวเน็ตกวนประสาทพวกนี้มองดูก็รู้ว่ามาจากหานโจวเรา!’

‘พวกคุณคนหานโจวชอบอ้างความสัมพันธ์ไปเรื่อยเปื่อยล่ะ ผมว่าพี่ชายจอมกวนประสาทคนนี้คือคนฉู่โจวของเรามากกว่า มีแค่คนฉู่โจวเท่านั้นแหละที่จะยิงมุกแพรวพราวได้ขนาดนี้’

‘เรื่องแบบนี้จะตีกันไปทำไม ไม่ได้ปั่นชาร์ตเพลงสักหน่อย ถามไปก็สิ้นเรื่อง พี่ชายคุณเป็นคนที่ไหน?’

ผมคนฉินโจว’’

ฉู่โจว “…”

หานโจว “…”

แล้วคุณยังไม่รีบไสหัวไปปั่นชาร์ตเพลงอีก?

……

เรื่องความบันเทิงของฉู่โจวและหานโจวเอาไว้ทีหลัง

ขณะนี้หวงตงเจิ้งบล็อกข่าวทั้งหมดซึ่งเกี่ยวข้องกับบลูเกมส์ไปตั้งแต่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว

ทุกคนรู้เหตุผลดี

อย่างไรก็ตาม เมื่อหวงตงเจิ้งกินอาหารกลางวันเสร็จ จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าในบ้านมีหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งกล่าวถึงการจัดอันดับต่างๆ

ข้อความหนึ่งซึ่งหวงตงเจิ้งอ่านแล้วตื่นเต้นมากกล่าวไว้ว่า

อันดับที่หนึ่งเรียกว่ารางวัลชนะเลิศ อันดับที่สองเรียกว่ารางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง อันดับที่สามเรียกว่ารองชนะเลิศอันดับสอง

และอันดับที่สี่ เรียกว่ารองชนะเลิศอันดับสาม!

ถูกต้อง อันดับที่สี่เองก็มีวิธีเรียกเช่นเดียวกัน

หลังจากนี้อย่าเรียกอันดับสี่ว่า ‘อันดับสี่’ เพราะมันดูหยาบโลนเกินไป!

ให้เรียกว่ารองชนะเลิศอันดับสาม!!!

ไม่ต้องพูด แบบนี้เขาเรียกว่าวิธีแบบนี้สิถึงจะไพเราะสักหน่อย!

ฟังดูแล้วไม่ได้ด้อยไปกว่ารองชนะเลิศอันดับอื่นๆ สักเท่าไหร่!

ไม่รู้ว่าทำไม

เมื่อเห็นวิธีเรียกเช่นนี้ จู่ๆ หวงตงเจิ้งก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องยากที่จะยอมรับอันดับที่สี่

“พี่คือรองชนะเลิศอันดับสาม!”

หวงตงเจิ้งพิสูจน์ความจริงข้อหนึ่งอย่างลึกซึ้ง นั่นคือความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของคนเรานั้นน่ากลัวเพียงใด!

บางทีสิ่งที่เรียกว่าขีดจำกัดล่างจะถูกทำลายลงครั้งแล้วครั้งเล่า

อย่างไรก็ตามหวงตงเจิ้งไม่คิดเช่นนั้น

ผู้ที่รู้จักพอย่อมพบกับความสุข!

คนเราต้องรู้จักพอ รู้จักทะนุถนอม ไม่เช่นนั้นสิ่งที่ถืออยู่ในมือ ก็อาจเล็ดลอดหลุดมือไปได้เช่นกัน!

เขาปล่อยวางแล้ว!

หลังจากปล่อยวางได้ หวงตงเจิ้งจึงตัดสินใจไม่บล็อกข่าวสารที่เกี่ยวข้องอีกต่อไป

เขาชื่นชอบบลูเกมส์มาตั้งแต่เด็ก ไม่มีทางเลิกดูบลูเกมส์ในครั้งนี้เพียงเพราะเพลงหรอก

หวงตงเจิ้งหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

เริ่มท่องอินเทอร์เน็ตและอ่านข่าวเกี่ยวกับศึกบลูเกมส์ของทวีปต่างๆ

หลายนาทีผ่านไป

มีเสียงเพลงดังขึ้นจากโทรศัพท์ของหวงตงเจิ้ง

“โบยบินขึ้นไป ตามหาต่อไปโดยไม่พบสิ่งใด ถ้าอยากเป็นอิสระสักครั้งต้องตัดสิ่งลวงใจนี้ให้ได้เสียก่อน ปรารถนาชีวิตที่รุ่งโรจน์ยิ่งกว่า ปรารถนาความสดใสของท้องฟ้า ฉันรู้ว่าความสุขที่เฝ้าเสาะหาอยู่บนผืนฟ้าที่สูงขึ้นไป ฉันจะ…โบยบินให้สูงยิ่งกว่า!”

อ้อ

เขาเป็นอันดับที่ห้าแล้ว

ราวกับไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง

หวงตงเจิ้งกดปิดโทรศัพท์มือถืออย่างเหม่อลอย

ภรรยาเพิ่งกลับมาจากจ่ายตลาดข้างนอก เมื่อเห็นหวงตงเจิ้งจึงเอ่ยว่า “ที่รัก ประเดี๋ยวคุณช่วยงานฉันอย่างหนึ่งสิคะ”

“งานอะไร”

“เมื่อเช้าลืมขัดหม้อ คุณช่วยฉันขัดหน่อย”

“ได้”

หวงตงเจิ้งลุกขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เดินไปได้เพียงสองก้าว เขาก็หันกลับมาถามภรรยา

“ผมขัดหม้อได้จริงหรือ?”

……

หวงตงเจิ้งไม่มีมุกใดเหลือให้ขุดมาเล่นอีกแล้ว