Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 746
ตอนที่ 746 พังไปเถอะ เหนื่อยแล้ว
ใช่แล้ว
ชาวเน็ตซึ่งได้อ่านตอนต่อไปในการ์ตูนสแลมดังก์ต่างประทับใจกับเรื่องราวนี้ของมิสึอิ ฮิซาชิ!
คนกลุ่มนี้หลังจากระเบิดต่อมน้ำตาไปแล้ว ก็แทบโพสต์ข้อความเดียวกันอย่างพร้อมเพรียงกัน
อาจารย์อันไซ ผมอยากเล่นบาสครับ!’
ภาพประกอบนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นช่วงที่มิสึอิพูดประโยคคลาสสิกนี้ออกมา
คำพูดนี้ปรากฏขึ้นอย่างถล่มทลายบนหน้าจอ!
ที่จริงแล้วหลายคนทำเรื่องเหล่านี้
ไม่ว่าจะอ่านนิยายหรือรับชมแอนิเมชัน ภาพยนตร์ และซีรีส์ หากชื่นชอบฉากใดฉากหนึ่งหรือประโยคใดประโยคหนึ่งเป็นพิเศษ ก็จะจดบทนี้ไว้ ใส่พร้อมกับภาพประกอบที่เกี่ยวข้อง และโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ต เช่นบนโมเมนต์วีแช็ต
มีความหมายในเชิงให้กำลังใจอยู่เล็กน้อย
คนที่เข้าใจ จะผุดยิ้มเมื่อเห็นโพสต์ประเภทนี้
ไม่ว่าจะกดไลก์เพราะตรงใจ หรือคอมเมนต์แสดงความคิดเห็น หลังจากนั้นจึงแลกเปลี่ยนมุมมองกันเกี่ยวกับผลงานชิ้นนี้ หรือแม้แต่มองว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนคู่คิดมิตรคู่ใจ…
คนที่ไม่เข้าใจจะสับสน
ทำไมจู่ๆ พวกเขาถึงอยากเล่นบาสเกตบอลขึ้นมาล่ะ
เหตุการณ์ที่คล้ายคลึงกันเกิดขึ้นได้ง่ายในระหว่างคนสองกลุ่มซึ่งมีช่องว่างระหว่างวัย
เช่น มีคนโพสต์ข้อความว่า ‘ม้า**ตาย[1]’
คนที่ไม่รู้จะยิ่งสับสน ถึงขั้นนึกอิจฉา**คนนี้ บ้านต้องรวยขนาดไหนกันนะ ถึงเลี้ยงม้าไว้ด้วย
นี่คือช่องว่างระหว่างวัย
โดยทั่วไปแล้วคนหนุ่มสาวจะไม่มีช่องว่างระหว่างวัยประเภทนี้ ต่อให้ไม่เข้าใจก็พอจะเดาได้ว่านี่เป็นมุกตลก สามารถสืบค้นบนอินเทอร์เน็ตได้
คนส่วนใหญ่ดูแอนิเมชันห้าตอนแรกของสแลมดังก์ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะไปอ่านฉบับการ์ตูนต่อ
เพราะฉะนั้น
เมื่อประโยคที่ว่า ‘โค้ชครับ ผมอยากเล่นบาส’ เริ่มปรากฏอย่างเนืองแน่นบนโลกออนไลน์ สแลมดังก์จากเหลียนเหมิงการ์ตูนจึงสร้างการโปรโมทที่แข็งแกร่งได้สำเร็จ
ทันใดนั้น ผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ จึงรู้ว่าการ์ตูนอัปเดตเร็วกว่าแอนิเมชัน และพอจะรู้ว่าจะมีเรื่องราวสุดเจ๋งตามมาหลังจากนี้
ย่อมมีความสงสัยใคร่รู้และความคาดหวังตามมาอย่างแน่นอน
ด้วยความสงสัยใคร่รู้และความคาดหวังนี้ ผู้คนจึงไปหาสแลมดังก์ฉบับการ์ตูนมาอ่านมากขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งอ่านยิ่งตื่นเต้น!
ยิ่งอ่านยิ่งติด!
หลายคนอ่านแล้วถึงกับกอดเข่าร้องไห้เมื่ออ่านจบ!
‘เนื้อเรื่องตอนนี้คลาสสิกจริงๆ !’
‘น้ำตาไหลพราก!’
‘ก่อนที่จะอ่านถึงตรงนี้รู้สึกว่านี่คือผลงานที่ยอดเยี่ยมเรื่องหนึ่ง พอได้อ่านจนถึงตอนนี้ก็รู้สึกว่าผลงานชิ้นนี้เปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ!’
‘รู้สึกว่าตัวเองเข้าใจถึงความรักนี้ได้!’
‘ฉันร้องไห้หนักกว่ามิสึอิอีก!’
‘…’
เนื้อเรื่องตอนนี้คลาสสิกจริงๆ อาจจะตามกระแส หรือเป็นเพราะรู้สึกอย่างแท้จริง ความถี่ของ ‘โค้ชครับ ผมอยากเล่นบาส’ ซึ่งปรากฏบนหน้าจอก็สูงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก!
สุดท้ายก็คือผลลัพธ์จากการกระหน่ำหน้าจอ
หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คนไม่เข้าใจจะสับสน ว่าทำไมทั่วทั้งโลกออนไลน์จึงร้องไห้และตะโกนว่าอยากเล่นบาสเกตบอล
และแฟนคลับของเหอต้าจวิ้นถูกกระชากเศษผ้าบางบดบังความอายชิ้นสุดท้ายไปแล้ว
ความจริงเป็นประจักษ์ว่าเรื่องราวต่อจากนั้นของสแลมดังก์ตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าเดิม!
ไม่นาน
แฟนคลับซึ่งซื้อการ์ดเปลี่ยนชื่อและภาพโปรไฟล์ จากนั้นจึงแสร้งว่าไม่เคยชื่นชอบเหอต้าจวิ้นมาก่อนจึงมากยิ่งกว่าเดิม
ตัวตนใหม่ของพวกเขาคือแฟนคลับสแลมดังก์!
ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ ดูเหมือนจะมีการดูถูกเหยียดหยามกันระหว่างแฟนคลับของเหอต้าจวิ้นและแฟนคลับของอิ่งจือ!
มีคนกลุ่มหนึ่งไปเขียนคอมเมนต์กระสุนในแอนิเมชันของเหอต้าจวิ้น
‘แย่กว่าสแลมดังก์อีก’
‘สแลมดังก์ดีกว่า’
‘คนที่ดูการ์ตูนเรื่องนี้กระจอกมาก’
‘หลังจากดูสแลมดังก์แล้ว เรื่องนี้น่าเบื่อมาก’
‘…’
ยกย่องฝ่ายหนึ่ง เหยียบย่ำอีกฝ่ายหนึ่ง
สำหรับสแลมดังก์ของเหอต้าจวิ้น จังหวะนี้คือการทำลายล้างอย่างแท้จริง
เหอต้าจวิ้นจบเห่แล้ว
อย่างน้อยผลงานเรื่องนี้ของเขาก็จบเห่แล้ว
เพียงแต่ในเวลานี้มีคนไม่ มากนักที่ให้ความสนใจกับผู้แพ้รายนี้
เนื่องจากลมพายุแห่งบาสเกตบอลนี้ยังคงขยายตัวต่อไป!
ถึงขั้นที่ส่งผลกระทบโดยตรงกับคนจำนวนหนึ่ง!
ตัวอย่างเช่นในครอบครัวหนึ่ง หลังจากลูกชายดูสแลมดังก์จบ จู่ๆ ก็มองพ่อของเขา
“ผมรู้แล้วว่าอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิด!”
“อะไรหรือ”
“ผมขอลูกบาสหนึ่งลูก!”
“…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน