Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 788

ตอนที่ 788 ตราบจนโลกสูญสลาย

……….

ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมที่เคยอ่านการ์ตูนมาก่อนหรือไม่ พวกเขาล้วนสังเกตเห็นการอัปเดตเรื่องสแลมดังก์ในทันที

‘มาแล้วมาแล้ว!’

‘อัปเดตใหม่สองตอน!’

‘สะใจมาก!’

‘ครั้งนี้ไม่ขาดทุน!’

‘คุ้มค่าแก่การรอสองวัน!’

‘ฉันเคยอ่านการ์ตูน นี่คือฉากดัง!’

‘มิสึอิ ผมมาแล้ว!’

‘…’

แม้ว่าความเชื่อมโยงระหว่างการ์ตูนและแอนิเมชันจะลึกซึ้งมาก แต่แอนิเมชันมีข้อได้เปรียบในด้านเสียงพากย์ ภาพ และดนตรี ซึ่งทำให้ความเข้าถึงของอารมณ์นั้นเหนือกว่าการ์ตูนมาก และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำไมการ์ตูนหลายเรื่องจึงได้รับความนิยมอย่างล้นหลามหลังผลิตเป็นแอนิเมชันแล้ว

ดังนั้น

แม้ว่า หลายๆ คนจะเคยอ่านเรื่องราวในการ์ตูนแล้ว พวกเขายังคงคาดหวังกับแอนิเมชันอย่างเต็มเปี่ยม!

แน่นอน

ยังมีผู้ชมอีกหลายคนที่ยังไม่เคยอ่านการ์ตูน

ยกตัวอย่างเช่น หลู่ปิน

หลู่ปินเป็นนักเรียนมัธยมปลาย

เขาชื่นชอบสแลมดังก์มาก ถึงแม้เขาจะไม่ได้อ่านการ์ตูน แต่เขารับรู้สปอยล์มาจากคนที่เคยอ่านการ์ตูนมาก่อน จึงรู้ว่ามิสึอิมีสถานะสูงมากในใจในดวงใจของแฟนการ์ตูน

เพราะมิสึอิเคยออกโรงในเรื่องราวก่อนหน้านี้ไปแล้ว

ชายคนนี้ไว้ผมยาว อยู่ในกลุ่มอันธพาล มาถึงก็เปิดฉากปะทะกับพวกซากุรางิ และทำให้รุคาวะพลอยเลือดตกยางออก

ภาพลักษณ์ของตัวร้ายที่สมบูรณ์แบบ!

ไม่ว่าอย่างไร หลู่ปินก็ไม่ชอบตัวละครแบบมิสึอิเอาซะเลย ถึงขั้นเกลียดพวกเขาด้วยซ้ำไป

แล้วทำไมมิสึอิถึงมีสถานะสูงส่งในใจของแฟนการ์ตูนได้ล่ะ

หลังจากนี้ตัวละครนี้จะต้องกลับตัวกลับใจในภายหลังอย่างแน่นอน

ผลงานหลายเรื่องชอบใช้กลยุทธ์นี้สร้างตัวร้ายที่น่าขยะแขยงขึ้นมาก่อน จากนั้นจึงทำให้พวกเขากลับตัวกลับใจเพื่อล้างบาป

นี่คือหนึ่งในกลวิธีที่หลู่ปินเกลียดที่สุด

แต่วิธีนี้กลับบังเอิญใช้ได้ผลดี ความนิยมของตัวร้ายซึ่งกลับตัวกลับใจแล้วหลายคนมักเอาชนะความนิยมของตัวละครฝ่ายอธรรมได้อย่างง่ายดาย

สำหรับเรื่องนี้ หลู่ปินมองว่า

ทั้งหมดนี้คือกลยุทธ์ของผู้ผลิตผลงาน

จะกลับใจอย่างไรก็ตามแต่ ถ้าฉันชอบตัวละครนี้ขึ้นมา เท่ากับฉันแพ้

หลู่ปินคลิกเปิดตอนที่ 27 ด้วยความรู้สึกต่อต้านอยู่ในใจ

ในตอนนี้ ไม่มีการปะทะทางกายภาพเกิดขึ้นอีกต่อไป

เรื่องราวเน้นไปยังการปะทะทางวาจาและความทรงจำของมิสึอิ

ในตอนแรก สองมือของหลู่ปินกอดอก ทำท่าทางเพื่อบอกว่า ‘ฉันจะรอเงียบๆ เพื่อดูนายกลับตัวกลับใจ’

อย่างไรก็ตาม…

เมื่อหลู่ปินเห็นมิสึอิยอมบาดเจ็บเพื่อทำคะแนนให้กับทีม

เมื่อหลู่ปินเห็นมิสึอิอยู่ในโรงพยาบาลด้วยท่าทางสับสนเพราะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งกันได้

เมื่อหลู่ปินเห็นมิสึอิพยายามอย่างเต็มที่เพื่อกลับเข้าการแข่งขันอีกครั้ง แม้ว่าหมอจะห้ามแล้วก็ตาม

เมื่อหลู่ปินเห็นมิสึอิยืนอยู่นอกสนามเงียบๆ ด้วยท่าทางเศร้าหมอง เขาหันหลังกลับ และเดินออกนอกสนามไป

เมื่อหลู่ปินเห็น…

ความทรงจำในวัยเยาว์ของมิสึอิดั่งสายน้ำถั่งโถมเข้ามาหาเขา และก่อเกิดเป็นเกลียวคลื่นอย่างเงียบเชียบ

ในห้องอันเงียบสงัด

แขนของหลู่ปินซึ่งกอดอกอยู่เมื่อครู่ลดระดับลงโดยไม่รู้ตัว

ดวงตาของเขาแสบเล็กน้อย และทันใดนั้นร่องรอยของความเจ็บปวดปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา

ความเจ็บปวด?

ทันใดนั้นหลู่ปินส่ายหน้าเต็มแรง!

นี่คือกลยุทธ์ในการผลิตผลงานของอิ่งจือทั้งนั้นแหละ!

เมื่อสังเกตเห็นจุดนี้ หลู่ปินจึงเอ่ยเตือนตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับกำลังล้างสมองตนเอง เขาไม่ยอมให้ตัวละคนนี้ได้รับการล้างบาปง่ายๆ หรอก!

“มิสึอิเป็นตัวร้าย!”

ไม่ว่าจะล้างบาปอย่างไร ก็เปลี่ยนแปลงความจริงเรื่องนี้ไม่ได้!

และขณะที่หลู่ปินกับลังสับสนว้าวุ่นอยู่ในใจ ความทรงจำและความเป็ นจริงยังคงเกี่ยวโยงกัน

“ที่จริงแล้วนายไม่เคยละทิ้งความรักที่มีต่อกีฬาบาสเกตบอล!”

“คนที่ดึงนายไว้และทำให้นายไม่สามารถออกไปจากตรงนี้ได้ก็คือตัวนายเอง!”

ทั้งคำถามและการตอบโต้ ความขัดแย้งและการดิ้นรน ทั้งหมดทั้ง มวลล้วนมาถึงจุดเปลี่ยนพร้อมกับการปรากฏตัวของโค้ชอันไซ!

แกร็ก

ประตูเปิดออก

ท่ามกลางแสงอันเจิดจ้า โค้ชยืนอยู่ที่นั่นและพูดออกมาสามคำ

“นายนี่เอง”

สีหน้าของมิสึอิเปลี่ยนไป

เด็กหนุ่มผู้เคยฉายแววตั้งแต่วัยเยาว์จนกลายเป็นดาวเด่นในโรงเรียน ด้วยการนำทีมพลิกสถานการณ์กลับมาชนะและคว้าแชมป์ด้วยตัวคนเดียว เขาเคยได้รับข้อเสนอจากโรงเรียนบาสเกตบอลชื่อดังหลายแห่ง แต่เขากลับมุ่งมั่นที่จะติดตามโค้ชอันไซ และเลือกมายังโชโฮคุซึ่งแทบจะไม่มีชื่อเสียงเลย…

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะโค้ชซึ่งอยู่เบื้องหน้าคนนี้

ทั้งชีวิตนี้เขาเคารพโค้ชอันไซมากที่สุด

ท่ามกลางความสับสน

ดูเหมือนว่ามิสึอิจะกลับลงสนามแล้ว

คำสอนของโค้ชอันไซดังขึ้นในห้วงสำนึกของมิสึอิอีกครั้ง

“อย่าหมดหวังจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย เพราะการแข่งขันจะจบลงทันทีที่นายยอมแพ้”

เขาในเวลานั้น หยิบลูกบาสเกตบอลขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่ลังเล และหันหลังวิ่งเข้าไปยังฝูงชน

……

หน้าจอ

หลู่ปินสีหน้าเปลี่ยนไป

หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน!

ราวกับว่ามีมดนับไม่ถ้วนไต่ยั้วเยี้ยอยู่บนหัวใจของเขา ให้ความรู้สึกเจ็บแปลบๆ

ทว่าหลังจากนั้น

มดก็ไต่ไปทั่วศีรษะและผิวหนังของเขา เขาเริ่มรู้สึกชาวาบ ขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่างกาย!

ดวงตาของเขาแสบอีกครั้ง

อดทนไว้!

ทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นกลยุทธ์!

เขาพยายามอย่างมากที่จะหยุดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน แต่กลับไม่เป็นผล ราวกับมีบางอย่างมาบีบคอของเขาไว้

คล้ายกับว่าเด็กหนุ่มบนหน้าจอซึ่งครั้งหนึ่งเคยกระหยิ่มใจถึงขั้นหยิ่งทะนง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจเก็บซ่อนความบอบช้ำและความเจ็บปวดหลังจากออกจากสนามแข่งขันได้