Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 908

ตอนที่ 908 นักรบขี่มังกร

“มาแล้ว!”

ทุกคนหัวใจกระตุกวาบ!

นี่คือนิยายที่ยังไม่ทันเผยแพร่ก็สร้างความคาดหวังอย่างมาก!

มังกรหยกภาคแรกยังคงทิ้งอิทธิพลไว้ไม่เสื่อมคลาย

ไม่มีร้านหนังสือร้านใดกล้าดูแคลนศักยภาพของศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีอีกต่อไป และยิ่งไม่มีร้านไหนตั้งข้อสงสัยกับนิยายแนวกำลังภายในอีกต่อไป…

ในบรรยากาศเช่นนี้

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันที่สาม

ยังไม่ทันที่แสงอาทิตย์จะขึ้นเต็มที่

เหล่านักอ่านก็พากันออกจากบ้านอย่างกระตือรือร้น!

ที่หน้าร้านหนังสือขนาดใหญ่บางแห่ง

มีผู้อ่านจำนวนมากต่อคิวยาวเหยียดจนแลดูราวกับขบวนเรือมังกร!

ตามหน้าร้านหนังสือใหญ่ๆ

ป้ายตั้งและแผ่นป้ายโฆษณาถูกจัดวางและแขวนขึ้นล่วงหน้า

มีทั้งข้อความอย่าง ‘หนังสือเล่มใหม่ของฉู่ขวง เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่’

‘ภาคต่อมังกรหยกวางจำหน่ายแล้ว’ หรือแม้แต่ ‘ผลงานนิยายแนวกำลังภายในเรื่องที่สองของฉู่ขวง ศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรี ภาคต่อของมังกรหยก’ เป็นต้น

…

ที่ร้านหนังสือหวาซิน

“ทุกท่านอย่าเบียดกันค่ะ!’

“ขอความกรุณาทุกท่านต่อแถวซื้อหนังสืออย่างเป็นระเบียบ เพื่อป้องกันอุบัติเหตุค่ะ!”

“รอบนี้หนังสือพอขายไหม?”

“อย่าบอกนะว่าสินค้าหมดสต็อกอีก ต้องรอเติมของ เสียเวลาฉันเปล่าๆ ”

“วางใจได้เลยค่ะ!”

“รอบนี้เราสต็อกแน่นหนา ไม่มีปัญหาแน่นอน เรารู้ดีถึงความตื่นเต้นที่ทุกคนมีต่อศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรี!”

…

ร้านหนังสือหลงเสียง

“ร้านเปิดแล้ว ร้านเปิดแล้ว!”

“ทำไมถึงเพิ่งเปิดตอนเจ็ดโมง!”

“ฉันมาถึงตั้งแต่หกโมง ต้องยืนรอเก้ออยู่หน้าร้านตั้งชั่วโมงหนึ่ง”

“แค่นี้ไม่เท่าไหร่”

“ผมมาตั้งแต่ตีห้าเลยนะ!”

“โชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ ไม่ต้องไปทำงาน ไม่งั้นคงกังวลมากว่าจะไม่ได้หนังสือ”

…

ร้านหนังสือปาฟาง

“เริ่มต่อคิวแล้ว!”

“ฉันเห็นหนังสืออยู่ข้างในแล้ว!”

“โห!”

“ชั้นวางสามแถวหน้าของร้านใหญ่ปาฟางเต็มไปด้วย ศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีทั้งหมด ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!”

“หนังสือเรื่องอื่นถูกย้ายไปเข้ามุมกันหมด!”

“แม้แต่หนังสือขายดีของหนานจี๋ ยังต้องถูกดันไปอยู่ชั้นวางด้านหลังเลย!”

…

ศูนย์หนังสือจิ้งอัน

“ขอศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีสองเล่มครับ!”

“ฉันก็ขอหนังสือของเจ้าแก่ฉู่ขวงหนึ่งเล่มค่ะ!”

“ขอร้องละฉู่ขวง อย่าสนใจความรู้สึกของผมเลย ตอนนี้ภูมิต้านทานผมสูงมาก รับมือได้แน่นอน ขอให้เล่มนี้จัดหนักใส่พวกคนจ้าวให้เต็มที่!”

“ฮ่าๆๆ พรรคพวก คิดเหมือนกันเลย!”

“คนจ้าวอวดดีเกินไปแล้ว!”

“พวกคุณจะจบไม่จบ ฉันนี่แหละคนจ้าว ฉันไม่กลัวดราม่าหรอก!”

…

ตั้งแต่เช้าจรดเที่ยง บรรยากาศความโกลาหลนี้ได้เกิดขึ้นในร้านหนังสือหลายแห่ง!

ไม่มีใครเสียเวลายืนอ่านก่อนซื้อ รอบนี้ดูเหมือนว่าความเชื่อมั่นในตัวฉู่ขวงจะเพิ่มขึ้นอีกระดับ!

กว่าร้อยละ 95 ของลูกค้าล้วนแต่รีบหยิบหนังสือแล้วตรงดิ่งไปที่แคชเชียร์ทันที!

จ่ายเงินเสร็จแล้วรีบกลับไปอ่านต่อที่บ้านอย่างรวดเร็ว!

ในครั้งนี้ร้านหนังสือต่างๆ ก็เตรียมสินค้าไว้มากมายเพียงพอเช่นกัน

ทุกครั้งที่ชั้นวางหนังสือเริ่มว่าง ก็จะมีพนักงานหลายคนซึ่งรออยู่แล้วรีบแบกกล่องหนังสือใหม่ที่ยังไม่ได้แกะออกมาวางเติมบนชั้นอย่างคล่องแคล่ว

ความถี่ของการเติมสินค้าเหล่านี้สูงมาก

ชั้นวางหนังสือจะถูกกวาดเกลี้ยงในเวลาไม่นาน

พนักงานบริการเหนื่อยกันแทบแย่ ยังไม่นับพนักงานแคชเชียร์ที่เก็บเงินกันจนมือเป็นระวิง

นี่เป็นครั้งแรกที่ยอดขายวันแรกของหนังสือใหม่ของฉู่ขวงทำได้ดีที่สุด

ก่อนหน้านี้ แม้หนังสือของฉู่ขวงจะขายดี แต่ก็มักต้องใช้เวลาสักพักเพื่อสร้างกระแส

หลังจากคำวิจารณ์และเสียงชื่นชมเริ่มแพร่หลาย ร้านหนังสือต่างๆ จึงจะได้ประสบพบเจอกับช่วงพีคของยอดขาย

ทว่าครั้งนี้ต่างออกไป!

เนื่องจากความเชื่อมโยงของศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีกับมังกรหยกภาคแรกทำให้ผู้อ่านเกิดความกระตือรือร้นในการซื้อหนังสือแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน!

…

คลังหนังสือซิลเวอร์บลู

แผนกที่เกี่ยวข้องรับโทรศัพท์จากร้านหนังสือต่างๆ ทั่วทั้งบลูสตาร์อย่างต่อเนื่อง

“เราต้องการเติมสต็อก!”

ในตอนนั้นเองหยางเฟิง บรรณาธิการคนแรกของฉู่ขวงก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงลังเล

“ที่ผมอยากแนะนำให้ทุกคนลองอ่านหนังสือจนจบดูนะครับ”

บรรณาธิการคนหนึ่งทำหน้าสับสนและพูดอย่างเหนื่อยหน่าย

“ปัญหาคือจะอ่านต่อได้ยังไงในเมื่อมันหนักขนาดนี้”

หยางเฟิงลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความไม่มั่นใจ

“ผมก็เคยรู้สึกแบบนั้น ตอนที่เจอฉากสะเทือนใจพวกนั้น ผมเองก็แทบรับไม่ไหวเหมือนกัน แต่พออ่านจนจบ กลับรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างออกไป เป็นความรู้สึกที่ถ้าไม่อ่านจนจบก็คงจะสัมผัสไม่ได้ และมันทำให้ผมแอบรู้สึกว่า…”

เหล่าสยง เงยหน้าขึ้นมองหยางเฟิงก่อนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง:

“นายรู้สึกยังไง?”

หยางเฟิง ตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ

“ผมรู้สึกว่าฉู่ขวงไม่ได้เขียนเนื้อหาให้สะเทือนใจโดยไม่มีเหตุผล เขาตั้งใจเขียนแบบนี้จริงๆ แต่ในความตั้งใจนั้น ผมคิดว่าเขาก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน เพราะเขาไม่มีทางเลือก เขาทำได้แค่เขียนแบบนี้ และนี่อาจจะเป็นหนทางเดียวที่…”

“ไม่ใช่มั้ง?”

บรรณาธิการคนหนึ่งซึ่งอยู่ด้านข้างขัดจังหวะขึ้นมาทันที “ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเราเจอฉากนักรบขี่มังกร ทั้งแผนกคุณเป็นคนที่ด่าฉู่ขวงแรงที่สุด แล้วทำไมนายถึงกลับคำแบบนี้?”

“ผมยังคงยืนยันคำเดิม” หยางเฟิงมองลึกเข้าไปในแววตาของทุกคนก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น:

“คุณต้องอ่านนิยายเรื่องนี้จนจบถึงจะเข้าใจว่ามันยอดเยี่ยมขนาดไหน”

เหล่าสยงคล้ายกับกำลังขบคิด

อันที่จริงแม้เขาจะยังอ่านศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีไม่จบ แต่ในเช้าวันนี้ เขาก็ได้กัดฟันอ่านจนถึงตอนที่ เอี้ยก้วยและเซียวเหล่งนึ่งสัญญากันว่าจะพบกันอีกครั้งในอีกสิบหกปี

ฉากนี้ทำให้เหล่าสยงรู้สึกสะเทือนใจในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เหล่าสยงรู้สึกว่าหัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกนับไม่ถ้วน แต่กลับไม่รู้ว่าควรอธิบายอย่างไร

แต่สิ่งที่ชัดเจนคือ ความโกรธเกรี้ยวที่เคยมีต่อเนื้อเรื่องบางตอนของศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีได้จางหายไปอย่างไม่รู้ตัว

บางทีอาจจะจริงอย่างที่หยางเฟิงพูด

เขาควรอ่านให้จบก่อน แล้วค่อยย้อนกลับมาประเมินอีกครั้ง

ทว่าบรรดาบรรณาธิการคนอื่นๆ กลับเบ้ปาก พวกเขามองหยางเฟิงอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกว่าหยางเฟิงกำลังแสดงบทบาท ฝ่ายประชาสัมพันธ์แบบเนียนๆ ถึงขนาดพยายามรับบทฝ่ายประชาสัมพันธ์ กับเพื่อนร่วมงานเขาเอง!

“เชื่อแกก็ผีล่ะสิ!”

บรรณาธิการหลายคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เริ่มอัปเดตติดตามความเคลื่อนไหวของผู้อ่านบนโลกออนไลน์

ตามเวลาแล้ว ตอนนี้น่าจะมีผู้อ่านบางคนอ่านถึงฉากที่เซียวเหล่งนึ่งสูญเสียโส่วกงซาไปแล้ว

และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

เพียงแค่กวาดตามองความคิดเห็นในเว็บไซต์บริษัท บรรณาธิการคนหนึ่งก็ถอนหายใจและพูดว่า “เริ่มแล้วสินะ”

บนกระดานข้อความของบริษัทคลังหนังสือซิลเวอร์บลูเต็มไปด้วยความคิดเห็นจากผู้อ่าน…

ความคิดเห็นหนึ่งที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายอัศเจรีย์สะดุดตาอย่างมาก

‘เจ้าแก่ฉู่ขวง!!!! ถ้าไม่ฆ่าแก ฉันคงไม่หายแค้น!!!! เซียวเหล่งนึ่งถูกตัวร้ายล่วงเกินเข้าแล้ว!!!!!!?’

เหล่าบรรณาธิการพากันเงียบกริบ

หัวใจของเหล่าสยงเต้นไม่เป็นส่ำเล็กน้อย

สิ่งที่ต้องมาถึงก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เหตุการณ์ ‘ประตูมังกร’ ได้เปิดฉากขึ้นอย่างเป็นทางการ…

…………………………………………..