Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 913

ตอนที่ 913 ฟ้าพิการ ดินพร่อง

‘การวิเคราะห์ของเขาเกี่ยวกับอึ้งย้งดีมาก!’

‘เธออาจไม่น่ารักเหมือนเดิม แต่เธอน่าเคารพมากขึ้น!’

‘ในฐานะผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ลูกคนที่สอง ฉันอ่านฉากนี้แล้วรู้สึกเข้าใจจริงๆ ย้งยี้ต้องลำบากมาก!’

‘เหตุผลทั้งหมดผมเข้าใจนะ แต่ก็ยังอดรู้สึกเสียดายไม่ได้’

‘พอฟังแบบนี้ ฉันถึงได้ตระหนักว่าอึ้งย้งอาจเป็นตัวละครที่เข้าใจเอี้ยก้วยมากที่สุดตัวหนึ่งในเรื่องเลย’

‘อึ้งย้งน่ะพอเข้าใจได้ แต่เซียวเหล่งนึ่งล่ะ จะว่าอย่างไร’

‘ดูจากที่อาจารย์หวังพูด จะบอกว่าฉากของเซียวเหล่งนึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?’

…

วิดีโอนี้เริ่มต้นด้วยการพูดถึงอึ้งย้ง

ส่วนของการวิเคราะห์เกี่ยวกับอึ้งย้งได้รับการยอมรับจากชาวเน็ตอย่างรวดเร็ว

ช่วงเวลานั้น คอมเมนต์ปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ปฏิกิริยาของชาวเน็ตต่อส่วนนี้ไม่ได้รุนแรงนัก

สิ่งที่ทุกคนให้ความสนใจจริงๆ คือฉากที่เซียวเหล่งนึ่งเสียพรหมจรรย์และเอี้ยก้วยเสียแขน จากสิ่งที่อาจารย์หวังพูด ดูเหมือนเขาต้องการล้างมลทินให้เจ้าแก่ฉู่ขวง!

อย่างไรก็ตาม

เมื่อทุกคนได้ดูถึงช่วงที่อาจารย์หวังประเมินฉากของเอี้ยก้วยและเซียวเหล่งนึ่ง ทุกคนกลับชะงักไปทันที

ชั่วขณะนั้น

คอมเมนต์ลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

แม้แต่ส่วนความคิดเห็นทั้งหมดก็เงียบลงอย่างกะทันหัน

ผ่านไปสักพัก

จึงจะมีชาวเน็ตบางคนเริ่มแสดงความคิดเห็นขึ้นมาประปราย

“เขาอ่านหนังสือเล่มเดียวกับผมจริงหรือ?”

“เซียวเหล่งนึ่งเสียความบริสุทธิ์ เอี้ยก้วยเสียแขน อธิบายแบบนี้ก็ได้หรือ?”

“ฉันเหมือนจะเริ่มถูกชักจูงเข้าแล้ว…”

“ผมก็เหมือนกัน…”

“ผมอ่านหนังสือเล่มนี้จนจบเหมือนอาจารย์หวัง แต่ไม่เคยคิดถึงความหมายลึกซึ้งเหล่านี้เลย แค่รู้สึกว่าฉากหลังๆ น่าตื่นเต้นมาก แต่ไม่เคยคิดเลยว่าความตื่นเต้นนั้น เกิดจากการปูเรื่องด้วยฉากที่บีบหัวใจในช่วงแรก และมีเรื่องหนึ่งที่เขาพูดไม่ผิดเลย พออ่านหนังสือเล่มนี้จนจบแล้ว ผมกลับไม่ได้รู้สึกใส่ใจกับฉากของเซียวเหล่งนึ่งมากเท่าที่คิดไว้ในตอนแรก”

‘ให้ตายสิ!’

‘นี่มันคำพูดลวงโลก!’

‘พวกคุณอย่าไปหลงกล ฉันไม่ฟัง! ฉันไม่ยอมรับเนื้อเรื่องเกี่ยวกับการแย่งคนรักโดยไม่สมยอมเด็ดขาด!!!’

…

บางคนเริ่มลังเล

บางคนถูกโน้มน้าวจนคล้อยตาม

บางคนกลับตกอยู่ในความสับสน

แน่นอนว่ายังมีอีกหลายคนที่ยังคงรู้สึกต่อต้านมังกรหยกภาคสอง อย่างรุนแรง

แต่ถึงกระนั้น

การเปลี่ยนแปลงบางอย่างจะไม่สูญเสียความหมาย เพียงเพราะผู้อ่านบางส่วนต่อต้านมัน

ความจริงแล้ว

ก่อนที่วิดีโอของอาจารย์หวังซึ่งวิเคราะห์มังกรหยกภาคแรกจะถูกเผยแพร่ออกไปนั้น

กระแสวิพากษ์วิจารณ์มังกรหยกภาคสองก็ไม่ได้มีเพียงแต่เสียงด่าทอเจ้าแก่ฉู่ขวงเพียงด้านเดียวแล้ว

และเริ่มตั้งคำถามอย่างมีเหตุผลว่า การจัดวางเนื้อเรื่องดังกล่าวมีความจำเป็นอย่างที่อาจารย์หวังพูดไว้หรือไม่

เพียงแต่ว่า การพลิกกระแสความคิดเห็นในสังคมนั้น ต้องอาศัยเวลาและกระบวนการ

…

ในขณะเดียวกัน

หลินเยวียนซึ่งกำลังติดตามความคิดเห็นเกี่ยวกับมังกรหยกภาคสองอย่างเงียบๆ อยู่ที่บ้าน ก็ได้เห็นวิดีโอของอาจารย์หวังโดยบังเอิญ

ขณะนั้นเป็นวันที่สามหลังจากการเปิดตัวมังกรหยกภาคสอง

และเป็นวันที่สองของกำหนดการที่เขาได้ตกลงกับจินมู่ไว้

โอกาสแสดงตัวเร็วกว่าที่หลินเยวียนคาดไว้ ในเวลานี้ผู้อ่านเริ่มสงบลงทีละน้อย เขาสามารถตอบกลับสาธารณชนได้ก่อนกำหนดแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้น

หลินเยวียนจึงเข้าสู่ระบบบัญชีของฉู่ขวงและแชร์วิดีโอของอาจารย์หวัง พร้อมกับเขียนคำกำกับไว้เพียงสี่คำ

“ฟ้าพิการดินพร่อง ถูกต้อง”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่ขวงออกมาแสดงความเห็นหลังเกิด เหตุการณ์ซึ่งผู้อ่านลุกฮือเนื่องจากเซียวเหล่งนึ่งถูกล่วงเกิน

แทบจะทันทีที่โพสต์นี้เผยแพร่ออกไป

ชาวเน็ตจำนวนมากเฮละโลกันเข้ามาอย่างรวดเร็ว!

ไม่มีใครรู้ว่ามีคนมากแค่ไหนที่เฝ้าสังเกตการณ์บัญชีบล็อกของฉู่ขวง รอให้เขาออกมาอธิบายเกี่ยวกับมังกรหยกภาคสองอย่างเป็นทางการ

พรึบๆๆ !

ยอดคลิกชมวิดีโอพุ่งทะยานในทันที!

ส่วนพื้นที่แสดงความคิดเห็นของฉู่ขวง ก็ถูกถล่มด้วยข้อความนับไม่ถ้วนในเวลาอันรวดเร็ว

‘หมายความว่ายังไง?’

‘ฟ้าพิการดินพร่อง?’

‘คำตอบของเจ้าแก่ฉู่ขวงนี่ไม่มีหัวมีหางเลย!’

‘ลองดูวิดีโอสิ วิดีโอนี้น่าสนใจนะ คนนี้อาจารย์ที่เคยวิเคราะห์ มังกรหยกภาคแรกครั้งก่อนใช่ไหม?’

‘ใช่ อาจารย์หัวร้อนที่ชอบแซะนักศึกษานั่นแหละ!’

‘ผมดูแล้ว ตอนต้นเขาอธิบายเรื่องของอึ้งย้ง ซึ่งพูดได้มีเหตุผลมาก’

‘ตอนท้ายยังมีการวิเคราะห์เกี่ยวกับเอี้ยก้วยและเซียวเหล่งนึ่งด้วย!’

‘แต่ทั้งหมดนี้มันเกี่ยวอะไรกับที่เรียกว่าฟ้าพิการดินพร่องกันแน่?’

ชั่วขณะนั้น

ชาวเน็ตเต็มไปด้วยความงุนงง

เมื่อเทียบกับการที่เซียวเหล่งนึ่งถูกย่ำยี

เมื่อเทียบกับการที่เอี้ยก้วยเสียแขน

สิ่งที่พวกเขาควรจดจำ คือภาพของเอี้ยก้วยในอีก 16 ปีต่อมา ไล่ตามแสงตะวันที่หน้าผาต้วนฉาง

สิ่งที่พวกเขาควรจดจำ คือภาพของเอี้ยก้วยที่ในชั่วข้ามคืน ผมดำสนิทกลับกลายเป็นสีขาวโพลน

สิ่งที่พวกเขาควรจดจำมากกว่านั้น คือภาพที่เอี้ยก้วยและเซียวเหล่งนึ่งได้กลับมาพบกันในความสิ้นหวัง ณ ก้นหุบเขาเจวี๋ยฉิง

เมื่อเอี้ยก้วยตะโกนถามก่อนกระโดดหน้าผาว่า “ทำไมท่านไม่รักษาคำสัญญา!”

และเมื่อเอี้ยก้วยใช้มือซ้ายโอบเซียวเหล่งนึ่งไว้ พูดพร้อมรอยยิ้มว่า

ท่านอา ดูสิ ข้าใช้มือข้างเดียวก็โอบท่านไว้ได้เหมือนกัน

ในขณะนั้น ไม่ว่าเอี้ยก้วยหรือเซียวเหล่งนึ่งอาจไม่ได้มีร่างกายที่สมบูรณ์แบบอีกต่อไป แต่ความไม่สมบูรณ์นี้กลับสร้างความสมบูรณ์แบบในอีกรูปแบบหนึ่งขึ้นมา

ความสมบูรณ์แบบของความรักที่บริสุทธิ์

ความสมบูรณ์แบบของผู้ที่รักลึกซึ้งและซื่อตรงต่อความรู้สึกจนได้พบกับความสุขในที่สุด

ในเหตุการณ์ที่หุบเขาเจวี๋ยฉิง หากทั้งสองไม่ได้มีความรักที่ลึกซึ้งต่อกัน พวกเขาคงไม่มีทางกระโดดลงไปในหุบเขาเพื่อกันและกัน

หากเซียวเหล่งนึ่งไม่ได้เติบโตในสุสานโบราณ และไม่ได้มีนิสัยที่สงบนิ่งและเยือกเย็นมาตั้งแต่เด็ก

เธอคงไม่สามารถใช้ชีวิตลำพังที่ก้นหุบเขาเป็นเวลา 16 ปีได้

หากเอี้ยก้วยไม่ได้เป็นผู้ที่มีรักลึกซึ้งและจริงใจ เขาก็คงไม่สามารถรอคอยและเฝ้าฝันถึงการกลับมาของเซียวเหล่งนึ่งตลอด 16 ปีได้

หลังจากความไม่สมบูรณ์แบบ กลับกลายเป็นโชคชะตาที่สมบูรณ์แบบเพียงใด!

เชื่อว่าวันหนึ่ง คุณจะนึกถึงเรื่องราวที่เคยอ่านมา

เรื่องราวของเด็กหนุ่มและเด็กสาวคู่นั้น ที่จับมือกันในป่าเขียวขจีแห่งเขาจงหนาน

มองดูใบไม้ร่วงทีละใบๆ และจู่ๆ ก็หันมายิ้มให้กัน

ในสายตาของพวกเขา ไม่มีภาพใดอีกแล้วที่สำคัญไปกว่าภาพของกันและกัน

โอ้…

เรื่องราวนี้

แท้จริงแล้วก็คืออุดมคติ

หัวใจดั้งเดิมไม่เปลี่ยน ความรักมั่นไม่เสื่อมคลาย

ขอให้เจ้าออกเดินทางครึ่งชีวิต และเมื่อกลับมายังคงเป็นหนุ่มสาวดังเดิม

…]

เดิมที บทวิจารณ์นี้ควรเป็นการพูดถึงมังกรหยกภาคสองอย่างละเอียดลออ แต่ใครจะคิดว่าอาจารย์หวังกลับช่วยสร้างความสนใจจนแย่งบทพูดส่วนใหญ่ของอี้อันไป

โชคดีที่งานเขียนแนวบทความกึ่งบรรยายความรู้สึกเชิงอารมณ์นี้ มักเป็นที่นิยมในบลูสตาร์อยู่แล้ว

เมื่อผู้อ่านค่อยๆ กลับมาสนใจเรื่องราวความรักของเอี้ยก้วยกับเซียวเหล่งนึ่ง บทวิจารณ์ที่ดูเหมือนไม่ใช่บทวิจารณ์ของอี้อัน นี้ก็สามารถตรงเข้าสู่หัวใจของผู้อ่านได้ทันที!

และในขณะที่บางคนจินตนาการถึงสถานการณ์ที่ทุกอย่างจะล้มเหลวอย่างหมดสิ้น

พรึบๆๆ !

กระแสความคิดเห็นพลิกกลับอย่างสมบูรณ์!

……………………………………………………..