หลงรักผู้ชายลึกลับ นิยาย บท 1

"เอ่อ... เจ็บมาก!"

วาเลเรีย บราวน์ ซึ่งยังหลับสนิทรู้สึกอึดอัดอย่างยิ่ง ดังนั้นเธอจึงพลิกตัวและนอนทับลงบนหน้าอกกว้างของชายคนหนึ่ง

การสัมผัสกับสิ่งมีชีวิตที่เธอไม่คุ้นเคยปลุกเธอให้ตื่นขึ้น และสิ่งที่เธอมองเห็นผ่านตาของเธอคือใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลาของชายผู้นี้

ตอนแรกวาเลเรียคิดว่าเธอกำลังฝันอยู่ ไม่น่าเชื่อเลย เธอเอื้อมมือไปแตะใบหน้าที่อยู่ข้างหน้าเธอ

ในเวลาใกล้เคียงกัน ชายคนนั้นก็ลืมตาขึ้นและมองตรงมาที่เธอ เมื่อสบตากัน วาเลเรียก็ร้องไห้ออกมาและกระโดดออกไปด้านข้าว

จากนั้นเธอก็พบว่าตัวเองไม่ได้สวมอะไรเลย "ใคร... คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงมาที่นี่?" เธอจับผ้าห่มและห่อตัวไว้ในทันที

ชายผู้นั้นหรี่ตาและท้ายที่สุดก็เหลือบไปเห็นกระดูกไหปลาร้าของวาเลเรีย ดวงตามืดลง เขาพูดด้วยเสียงต่ำ "ผู้ช่วยให้คุณรอดไง"

ผู้ช่วยให้เธอรอด? ด้วยความประหลาดใจ วาเลเรียจ้องไปที่ชายหนุ่มรูปงามที่อยู่บนเตียง และในไม่ช้าก็นึกถึงเสียงที่ขุ่นเคืองของแอชลีย์ อีแวนส์ เพื่อนสนิทของเธอที่เธอได้ยินเมื่อคืนก่อนที่เธอจะหมดสติ

"วาเลเรีย ฉันใส่ยากระตุ้นอารมณ์ที่เข้มข้นในชาของคุณแล้ว ในฐานะเพื่อนของคุณ ฉันพบชายที่เก่งเรื่องบนเตียงที่สุดที่นี่ เขายังหนุ่มและน่ารัก ขอให้เธอเพลิดเพลินนะ! ฉันเชื่อเมื่อเมสันเห็นรูปคุณเล่นกับผู้ชายคนอื่น เขาจะเลิกกับคุณเร็ว ๆ นี้ แล้วฉันจะกลายเป็นแฟนใหม่ของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ"

ผู้ชายที่หล่อเหลาคนนี้คือชายโฉดที่แอชลีย์หาให้เธอเหรอ? เมื่อคืนเธอมีเรื่องกับเขาจริงๆ เหรอ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ วาเลเรียก็รู้สึกหงุดหงิดมาก และใบหน้าของเธอก็ซีด เธอคว้าหมอนที่วางไว้ข้างเธอแล้วขว้างใส่ชายคนนั้น "แก! รอเดี๋ยวนะ! ฉันจะจับแกเข้าคุก แล้วแกจะไม่มีวันได้ออกไปอีก!"

เมื่อต้องเผชิญกับความโกรธ ชายคนนี้จึงจับหมอนอย่างใจเย็นและดูเหมือนไม่กลัวเลย "เมื่อคืนนี้คุณกอดผม และจริงๆ แล้วคุณเองก็เห็นด้วยตลอดเวลา คุณคิดว่าตำรวจจะเชื่อคุณไหม?"

"คุณ..." วาเลเรียกัดริมฝีปากและสั่นเทาไปด้วยความโกรธ

แม้ว่าเธอจะโกรธเขามาก แต่เธอก็ยังมีสติสัมปชัญญะ

หลังจากแต่งตัวเสร็จ เขาก็หันศีรษะ หยิบนามบัตรจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้วาเลเรีย "ถ้าคุณสงบลงแล้ว โทรหาผมนะ อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ…"

แต่วาเลเรียดึงการ์ดออกโดยไม่มองเขา "ออกไป!"

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ชายคนนั้นก็เหลือบมองเธอเป็นครั้งสุดท้ายและเดินจากไป

หลังจากปิดประตู เขาก็ได้ยินเสียงหญิงสาวสะอื้นอยู่ในห้อง เขาหยุดครู่หนึ่งพร้อมส่ายหัวแล้วเดินไปที่ทางเดิน

เมื่อเห็นเขาเดินมา ชายสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นบอดี้การ์ดก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ที่ปลายทางเดินและทักทายด้วยความเคารพ "นายน้อยวิลเลียม!"

ชายผู้นั้นกลับมามีท่าทางภูมิฐานและวางมาดเฉยตามปกติของเขาในฐานะผู้บังคับบัญชา และกล่าวขึ้นว่า "ตรวจสอบประวัติของผู้หญิงคนนี้แล้วรายงานให้ฉันทราบทันที"

"ครับ เจ้านาย!"