หลงรักผู้ชายลึกลับ นิยาย บท 3

เมื่อเธอเห็นแอชลีย์ ตาของวาเลเรียเป็นประกายด้วยความโกรธ "เธออยู่ที่นี่ เมื่อคืนนี้ฉันควรจะอยู่กับเธอแล้วทำไมเธอถึงได้จัดฉากร้ายๆ เมื่อคืนนี้ขึ้นมา?"

"เธอกำลังพูดถึงอะไร? ใครเป็นจัดฉากให้เธอ?" แอชลีย์แสร้งทำเป็นไร้เดียงสาอย่างหน้าด้าน

"วาเลเรีย เธอใส่ร้ายแอชลีย์ไม่ได้หรอก แอชลีย์เป็นลูกสาวที่อยู่ในโอวาส เธอใส่ร้ายเขาได้ยังไง?" จูลี่กล่าว

"คุณปฏิเสธหรือ? คุณคิดว่าฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับคุณสองคนหรือ?" วาเลเรียโกรธจัดจากการกระทำของแม่และลูกสาวที่ไร้ยางอาย เธอจึงยกมือขึ้นตบหน้าแอชลีย์อย่างแรง

อย่างไรก็ตาม แอชลีย์ไม่ได้หลบ

เธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้า และในไม่ช้าน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว จูลี่ก็คว้าข้อมือของวาเลเรียแล้วถามว่า "วาเลเรีย ทำไมเธอถึงตีแอชลีย์ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด!"

จากนั้นจูลี่ก็ไม่แสดงความเห็นใจ และแอบบีบข้อมือของวาเลเรีย วาเลเรียรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากและผลักจูลี่ออกไปทันที

นี่คือช่วงเวลาที่จูลี่รอคอย ขณะที่เธอล้มลง เธอก็ได้กระแทกหัวบนโต๊ะน้ำชา และเลือดก็เริ่มไหลออกจากบาดแผลของเธอ

"แม่! เกิดอะไรขึ้น? วาเลเรีย เธอทำอย่างนี้กับแม่ฉันได้ยังไง?" แอชลีย์กรีดร้องเสียงดัง

หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว โรนัลด์ก็เปิดประ เมื่อเห็นจูลี่อยู่บนพื้น เขาโกรธจัด และวิ่งเพื่อไปดูอาการ "จูลี่ คุณ โอเคไหม?"

"ฉันโอเค แต่แอชลีย์..." เมื่อได้ยินคำพูดของจูลี่ โรนัลด์ก็หันไปหาแอชลีย์และเห็นรอยนิ้วมือทั้งห้าบนใบหน้าของเธอ

โรนัลด์ถามอย่างโกรธเคือง "หน้าเธอไปโดนอะไรมา?"

ภายใต้สถานการณ์นี้ โรนัลด์โกรธมากแต่ไม่รู้จะทำเช่นไร ความจริงไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป และถึงเวลาที่เขาต้องบอกวาเลเรีย

จากนั้นเขาก็พูดกับวาเลเรียว่า "วาเลเรีย อันที่จริงพ่อกับป้าจูลี่อยู่ด้วยกันมานานแล้ว และแอชลีย์ก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราด้วย เธอเป็นพี่สาวของหนู!"

"อะไรนะ?" วาเลเรียตกตะลึงอย่างมาก เธอมองโรนัลด์ด้วยความตกใจ

ร่องรอยของความผิดพลาดในอดีตปรากฏบนใบหน้าของโรนัลด์ "วาเลเรีย มันเป็นความผิดของพ่อทั้งหมด จูลี่กำลังตั้งครรภ์ตอนที่พ่อกับแม่ของหนูแต่งงานกัน พ่อไม่รู้ว่าเธอให้กำเนิดแอชลีย์ และพ่อก็เป็นหนี้พวกเขาอย่างมาก พ่อไม่ได้บอกหนูเพราะกลัวหนูจะไม่สบายใจ ตอนนี้เราได้คุยกันแล้วในวันนี้ หลังจากนี้เราคือครอบครัวเดียวกัน..."

วาเลเรียฟังโรนัลด์ และขัดจังหวะเขาด้วยความโกรธ เนื่องจากเธอไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลย

“พ่อ พ่อพูดแบบนั้นได้ยังไงกัน? ครอบครัว? หนูบอกไปแล้วว่าตอนนี้พวกเขาเป็นตัวถ่วง และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป!”