หลงรักผู้ชายลึกลับ นิยาย บท 7

แอชลีย์เริ่มสะอื้นเมื่อเธอเห็นชายสองคนกำลังเดินมา

แล้วเธอก็พูดกับพวกเขาว่า "อย่าโทษวาเลเรียเลย เธออารมณ์ไม่ดี ฉันไม่เป็นไร พ่อได้ช่วยคุยกับเธอแล้ว เธอบอกว่าจะไม่กลับบ้านเพราะ เธอคิดว่าเรามันน่ารังเกียจ"

แอชลีย์ใจร้ายราวกับแม่มด เธอใส่ร้ายวาเลเรียอีกครั้ง

แน่นอนว่าโรนัลด์ผิดหวังกับคำพูดของแอชลีย์ "วาเลเรีย ฉันไม่นึกเลยว่าแกจะใจแคบขนาดนี้ ในเมื่อแกไม่อยากกลับบ้าน ก็อย่ากลับไปอีกเลย!"

เมสันก็รู้่สึกโกรธเช่นกันเมื่อเห็นรอยนิ้วมือบนใบหน้าของแอชลีย์

"ฉันต้องบอกเธอกี่ครั้ง วาเลเรีย? ฉันตกหลุมรักแอชลีย์ก่อน เธอไม่ได้ทำอะไรผิด คุณทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะ!”

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกันตั้งแต่ที่วาเลเรียรู้เรื่องชู้สาวของแอชลีย์และเมสัน วาเลเรียเจ็บปวดและไม่พอใจกับการปกป้องแอชลีย์อย่างออกนอกหน้าของเมสัน

เธออยู่กับเมสันอยู่ด้วยกันมาสี่ปีแล้ว ซึ่งมันค่อนข้างนาน

ในเวลานั้นวาเลเรียดูแลเมสันทั้งวันทั้งคืน หลังจากที่ขาของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ แม้ว่าคนรอบข้างจะคิดว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการก็ตาม เธอจ้างแพทย์ที่ดีที่สุด ทำอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้เขา และพาเขาไปฝึกการฟื้นฟูสมรรถภาพทุกวันระหว่างพักฟื้น

ตอนนี้เขาหายดีแล้ว แต่จำอะไรไม่ได้เลยเกี่ยวกับความพยายามของวาเลเรีย และเขากลับทรยศซ้ำยังคบหากับแอชลีย์

เมสันเป็นผู้หญิงร้ายที่ไม่น่าเข้าใกล้

ความสัมพันธ์สี่ปีของพวกเขาไร้ประโยชน์ และวาเลเรียรู้สึกเสียใจกับตัวเอง

เธอต้องการโต้กลับอย่างรุนแรง และแสดงออกว่าเธอไม่สนใจเขาเลย แต่เธอโกรธมากจนพูดอะไรไม่ออก มีเพียงตัวสั่น

วิลเลียมที่เพิ่งเดินเข้ามามองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในล็อบบี้ เขาสังเกตเห็นท่าทางที่น่าสงสารของวาเลเรียขณะที่เธอกลั้นน้ำตา ทำให้เขารู้สึกสงสารเธอ

จากนั้นเขาก็มองไปที่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า "ฉันไม่อยากเห็นคนเหล่านั้นปรากฏตัวที่นี่อีก!"

บอดี้การ์ดรู้โดยทันที่ว่าต้องทำอย่างไร ไม่นาน ผู้จัดการก็รีบมาพร้อมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคน

เขาเดินตรงไปหาเมสันและโรนัลด์และบอกพวกเขาว่า "คุณกำลังส่งเสียงดังบริเวณล็อบบี้ ซึ่งส่งผลกระทบต่อแขกของเราอย่างมาก ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณพวกคุณ โปรดออกไปเดี๋ยวนี้!"

"อะไรนะ เรามาที่นี่เพื่อทานอาหารเย็น และเราทุกคนต่างก็เป็นแขกวีไอพีของคุณ คุณทำกับเราแบบนี้ได้ยังไง?"

เมสันโกรธจัด เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเชิญให้ออกอย่างไม่ไว้หน้า