หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 6

ตอนที่ 6 วางเชือกยาวไว้ตกปลาใหญ่

หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ทาวัตยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองดูวรินทรที่ค่อยเข้าไปในฝูงชน เหลือบมองบ่าที่เล็กและร่างกายที่ผอมอ่อนแอของเธอ ไม่อดคิดถึงเรื่องสัญญาการแต่งงานนั้นไม่ได้

ถึงแม้ว่าคุณปู่ตกลงเรื่องแต่งงานให้เขากับบ้านพูลสวัสดิ์ แต่คนอย่างทาวัตจะยอมให้ใครมาจัดการเรื่องเขาอย่างง่ายๆหรือ?

ถ้าไม่ใช่เพราะที่ดินอ่าวเจ่นไฮนั้นมีความทรงจำของเขาตอนเด็กๆที่อยู่กับคุณแม่ และที่ดินนั้นเป็นของบ้านพูลสวัสดิ์ ซึ่งบ้านพูลสวัสดิ์ไม่ยอมขาย เขาจะยอมไปแต่งงานได้ยังไงแค่เป็นการแต่งงานมีลูกเท่านั้น ชีวิตนี้เขาก็ไม่สามารถรักผู้หญิงคนไหนได้ ฉะนั้นแต่งกับใครก็ได้ !

แต่ไม่รู้ทำไม สมองเขาคิดถึงวรินทรที่ยืนอยู่ใต้แสงไฟ ผิวขาวเหมือนหิมะ ดวงตาโตๆ มีแสงประกาย เรือนร่างที่เล็กผอม อ่อนปลอกเปียกราวกับเต้าหู้ แค่ใช้แรงนิดๆเธอก็จะแตก

เมื่อนึกถึงเรื่องเหล่านั้นก็รู้สึกตัวร้อนจนปากแห้ง โดยเฉพาะดวงตาโตๆสีดำคู่นั้น เขาเหมือนกับเคยเห็นที่ไหน เดิมเขาเป็นคนรังเกียจการสัมผัสของคนอื่นมาตลอด แต่ตอนนั้นกลับไม่มีความรังเกียจสักนิด

แม้กระทั่งเขายังรู้สึกกลิ่นบนตัวของวรินทรนั้นหอมมาก กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย ใบหน้านั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก

สิ่งที่น่าแปลกที่สุดคือตอนไอ้หมอนั่นลุกขึ้นจะจากไป เขาก็มีความรู้สึกที่อยากจะลากเธอกลับมา หรือเป็นเพราะว่าเขาหักห้ามอารมณ์รักนานเกินไป พอได้เปิดแล้ว ก็รีบร้อนจนไม่เลือกชายหญิงแล้วเหรอ ?

ทาวัตคิดว่าตัวเองโดนปีศาจสิงแล้ว

“ท่านประธานทาวัต ผมไม่เข้าใจจริงๆ กล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นว่าวรินทรอาจจะเป็นคนที่วางยาในคืนนั้น แต่เมื่อกี้ที่บาร์ท่านทำไมถึงไม่ลงมือ กลับปล่อยเขาไป ?” เลขาพิเศษรู้สึกแปลกมาก ยิ่งกว่านั้นท่านประธานยังสั่งคนให้เอาเสื้อโค้ตของตัวเองไปให้หมอนั่นด้วย เพื่อให้มันได้ปิดบังความอับอาย