หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 428

ตอนที่ 428 ไอ้บ้า

ตวัสออกแรงคว้าช้อนอย่างรุนแรง เสียง“” ดังขึ้นมาเบาๆ ช้อนเครื่องเคลือบขาวก็หล่นแตก และยังอยู่ในสถานการณ์ที่เขาใช้แรงควบคุมอยู่

เขาแก่ขนาดนั้นเลย?

ตวัสวางชามซุปแก้แฮงค์ที่คาร่าดื่มไปได้ครึ่งเดียวไว้ข้างกายอย่างช่วยไม่ได้ หยิบกระดาษชำระจากโต๊ะมาเช็ดคราบซุปที่ปากเธออย่างพิถีพิถัน

คาร่าก็พลันอ้าปากแล้วงับนิ้วเขา สายตาสงบนิ่ง มองเขาราวกับเป็นเด็กใสซื่อ

ตวัสรู้ว่าอย่าให้คาร่าดื่มเบียร์ เขาปรับท่านั่งของตน เพียงรู้สึกว่านิ้วที่ถูกเธองับอยู่นั้นชาเล็กน้อย ความร้อนแห้งพุ่งขึ้นมาที่ท้องน้อยอย่างต่อเนื่อง

“คาร่า หยุดงับเร็ว” ตวัสอยากจะดึงนิ้วออกมา แต่ก็กังวลว่าจะใช้แรงทำร้ายเธอโดยไม่ระวัง ทำได้เพียงทำเสียงโอดครวญใส่เธออย่าอดทน

“อื้ม” คาร่าก็คลายนิ้วเขาออกอย่างเชื่อฟังจริงๆ ขณะที่ตวัสกำลังจะถอนหายใจออกมา จู่ๆเธอก็พุ่งเข้ามาในอ้อมอกเขาแล้วออกแรงถูๆสักพัก “นี่ลุง ทำไมหน้าตาคล้ายไอ้บ้าตวัสขนาดนี้ล่ะ?”

ไอ้ ไอ้บ้า?!

เส้นโลหิตดำบนหน้าผากจะเบิดออกด้วยความโกรธ มองคาร่าในอ้อมอก อยากออกแรงบีบชีพจรให้แตก

“เจ้าหมูตวัสนั่นหนีไปกับผู้หญิงคนอื่นแล้วแน่นอน ไม่อย่างนั้นทำไมตั้งหลายปีแล้วยังไม่กลับมา?”

ใบหน้าตวัสก็พลันมืดมน

“นี่ลุง ลุงรู้มั้ยว่าตวัสคือใคร? เขานะทั้งน่าเกลียดและเตี้ย ทั้งโง่และเซ่อซ่า ลุงว่าจะมีชายหญิงที่ไหนอยากได้เขาไหม?”

สีหน้าตวัสยิ่งมืดมนขึ้น ขุ่นมัวราวกับเป็นเมฆครึ้ม เป็นสัญญาณของพายุฝนกำลังมา

“นี่ลุง ฉันไม่คิดถึงเขาแล้วล่ะ ทำไมพอเห็นลุงแล้วคิดถึงเขาขึ้นมา?” คาร่าเดิมทีบ่นๆตวัสอยู่ ใบหน้าแดงแจ๋ด้วยความขุ่นเคือง น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป สีหน้าท่าทางก็มีความเศร้าโศก

ตวัสอยากจะหยิกแก้มเธอแรงๆด้วยมือ คำพูดของคาร่าเหมือนกับสิ่งแหลมคมกำลังทิ่มแทงในใจเขา เพียงชั่วพริบตาเลือดก็ไหลออก

คาร่า......

ก่อนหน้านี้เขาก็หวังว่าตัวเองจะไม่มาปรากฏกายต่อหน้าเธออีก

“นี่ลุง ลุงหยิกตุ๊กตาเครื่องเคลือบได้ไหม?” คาร่าพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำแล้วมองจ้องตวัส สายตาเหมือนปกคลุมไปด้วยหมอก มีความสับสน

ตุ๊กตาเครื่องเคลือบ......

เธอเดิมทียังจำได้ ก่อนไปเขาส่งตุ๊กตาเครื่องเคลือบให้เธอ แต่ไม่รู้ว่าเธค้นพบหรือยัง ความลับของตุ๊กตาเครื่องเคลือบ

“คาร่า ผมกลับมาแล้ว” ในที่สุดตวัสก็ไม่ได้เงียบอีก มองสายตาที่พร่ามัวของคาร่า ในใจเจ็บเหมือนโดนแทง พูดกับเธอด้วยเสียงอ่อน

“ตะ......ตวัส?” คาร่ากะพริบตาแล้วมองเขาอย่างเลือนราง

ตวัสพยักหน้าเบาๆ “ผมเอง ผมกลับมาแล้ว”

ขณะที่ตวัสนึกว่าคาร่าจะต้องพุ่งเข้ามาตีเขาไม่ก็สั่งสอนเขาสักทีหนึ่ง คาร่าปล่อยเขาอย่างแรง ขึ้นมานั่งแล้วเกาคอตัวเอง

“รู้สึกแย่จัง อยากอาบน้ำ ห้องน้ำล่ะ?” คาร่าหรี่ตามองไปรอบๆ แต่ตอนนี้ตาไมว่าจะมองยังไงก็เหมือนมีอะไรมาบังอยู่ มองไม่ชัด

เธอเกาคออีกไม่กี่ทีก็ลงจากเตียงไป

ตวัสรู้ว่าเธอยังไม่ตื่น เลยดึงเธอมา “ผมไปเปิดน้ำให้ รออยู่ที่นี่แหละ”

“อืม” คาร่าพยักหน้า จากนั้นก็หงายหลังลงไป เธอที่เดิมทีเมาอยู่ ก็รอได้ไม่นานก็หลับไป

คาร่าหยุดนิ้วลง แล้วมองผู้ชายที่กำลังเข้ามาจากประตูอย่างประหลลาดใจ

คือเขา!

ในมือตวัสถือชุดหนึ่งเข้ามา เห็นว่าเธอตื่นแล้วและนั่งอยู่ตรงหน้ารูปที่เขาตั้งใจพลิกมัน พลันแน่นในอก เดินไปดึงความสนใจสายตาเธอ แล้วก็พูดอย่างช้าๆ “ร่างกายเป็นยังไงบ้าง ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

คารร่ามองเขาอย่างงุนงง ไม่ได้เจอเขามาหลายปี จึงทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ

ตวัสในตอนนี้ ได้ทิ้งความเด็กในวัยมัธยมไปแล้ว เปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่และหล่อ ดูสุขุมอย่างเห็นได้ชัด ทำให้คาร่าเหม่อลอยไปในพริบตา

หลังจากมัธยมปลายก็ไม่ค่อยได้เจอเขาเลยล่ะมั้ง?

หากไม่ใช่เพราะรูปร่างเขาไม่ได้ต่างจากแต่ก่อนมาก เธอคงจำเขาไม่ได้แล้ว

แต่ผ่านไปนานขนาดนี้ คาร่านึกว่าตอนเจอตวัสอีกครั้ง จะไม่คิดอยากจะตีเขาทุกวันเหมือนตอนที่เขาเพิ่งจากไป เธอนึกว่าเวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ควรจะลืมเขาไปแล้วถึงจะถูก

แต่ว่า ในตอนแรกที่ตวัสจากไปเธออยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ได้เตรียมใจโดยสิ้นเชิง เลยจำฝังใจ

ตวัสนำชุดมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าเธอ ไม่ได้ยินคำตอบเธออยู่นาน ในใจก็อดกังวลไม่ได้

การจากไปโดยไม่บอกลาในตอนแรกนั้น ด้วยนิสัยของเธอจะต้องโกรธอย่างมาก และโกรธมากกว่าที่เขาคิดเสียอีก เพราะตอนนั้นเขาอยู่ที่ระเบียงบ้านยังเจริญเห็นด้วยตาตัวเอง

“เป็นอะไร?” ตวัสกังวลใจ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าผ่านมาหลายปีแล้ว คาร่าจะยังจำเขาได้ไหม หรือว่ายังคงโทษตัวเองที่ไปโดยไม่บอกลา

แต่เทียบกับสองสิ่งที่ทำให้ตวัสยากที่จะยอมรับและรู้สึกแย่ก็คือ ไม่ใช่ว่าคาร่าลืมไปแล้วว่าเขาคือใคร

เป็นไปไม่ได้ ยังไงเมื่อคืนเธอยังพูดอยู่ว่าหน้าตาเขาเหมือนตวัสนี่หน่า