หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 84

บทที่ 84 ท่านพี่ จัดการ ! (ปลาย)

ชายสองคนกระโดดขึ้นไปบนรถม้าบรรทุกคันหนึ่ง ส่วนเยี่ยฉวนและเยี่ยหลิงขึ้นไปบนอีกคันหนึ่ง จาก นั้นทุกคนจึงเริ่มออกเดินทาง

ผู้ที่ยืนมองอยู่เบื้องหลัง ชายชรายกถุงเงินในมือขึ้นดูพลางส่ายหน้าน้อย ๆ

ตลอดเส้นทาง พวกเยี่ยฉวนต่างตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนที่สัญจรอยู่บนถนนเพราะของที่บรรทุกมี จำนวนมากมายเหลือล้น !

แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อชายหนุ่มไม่มีทางเลือก สถานศึกษาฉางหลานอยู่ห่างจากเมืองหลวงไปไกลพอสมควร ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินลงเขาเพื่อเข้ามาหาซื้อของกินของใช้บ่อย ๆ ด้วยมันใช้เวลามากเกินไป

ฉับพลันมีเสียงเอะอะมาจากคนที่เดินอยู่ริมทาง “นั่นไงเยี่ยฉวน !”

เยี่ยฉวน !

เสียงเอะอะ ยิ่งทำให้คนอื่นหันมองพวกเขาเป็นตาเดียว !

ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ รู้สึกแปลกใจอยู่ครามครัน “ข้ากลายเป็นคนดังไปแล้วหรือนี่ ?”

“เยี่ยฉวนจริงด้วย !”

พลันเสียงพูดของใครบางคนโพล่งดังมาว่า “เศษสวะที่สถานศึกษาฉางมู่เขี่ยทิ้งน่ะสิ… ฮ่าฮ่า ฉางหลานไม่คิดรักษาเกียรติของสถานศึกษา ยอมรับเศษสวะของฉางมู่เป็นศิษย์ ไม่น่าแปลกที่สถานศึกษาฉางมู่มีการ กลั่นกรองที่เข้มงวด !”

“แต่ข้าได้ยินมาว่าผู้เยี่ยมยุทธ์อันหลานซิ่วให้ความสนใจเขา…”

“ถึงจะเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์อัน บางครั้งก็ทำผิดพลาดได้ ! ดูเขาเสียก่อน พลังปราณเพียงขั้นผสมลมปราณ ยังไม่ถึงขั้นหลอมรวมลมปราณด้วยซ้ำ… คุณสมบัติไม่เหมาะสมแม้กระทั่งเป็นคนทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ใน สถานศึกษาฉางมู่ด้วยซ้ำไป !”

“…”

ในเวลานั้นทุกคนต่างพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างมีอารมณ์ร่วมเต็มที่ โดยปราศจากการคำนึงถึงหลักศีลธรรมจรรยาแต่อย่างใด

โดยส่วนตัวชายหนุ่มไม่ใส่กับคนพวกนั้น เขาเข้าใจในสังคมมนุษย์ที่มักมีคนชอบเหยียบย่ำผู้อื่นเพื่อ แสดงว่าตนนั้นเหนือกว่า

“เลิกว่าท่านพี่ของข้าเสียที !”

กลายเป็นเยี่ยหลิงน้องสาว นางเขม่นมองผู้คนที่อยู่รายรอบ “ท่านพี่ของข้าไม่เคยมีเรื่องขุ่นเคืองใจกับ พวกเจ้า ไฉนจึงกล้ามาว่าเขาเช่นนี้ ?”

พลันบุรุษรุ่นหนุ่มผู้ยืนอยู่ด้านหน้า ก็ได้วาจาเยาะเย้ยดังออกมาจากปาก “ข้าอยากจะพูด พี่ชายเจ้าก็ แค่เศษเดนที่สถานศึกษาฉางมู่โยนทิ้ง นี่ไงข้าพูดแล้ว จะว่าอย่างไร ? …ฮ่าฮ่า”

เยี่ยหลิงหน้าตาแดงก่ำด้วยความโกรธ ชี้มือไปยังผู้พูดอย่างเดือดดาล “ท่านพี่ จัดการมันเลย !”

สิ้นเสียงน้องสาว พี่ชายพลันกระโจนราวกับเหินลงจากรถม้าบรรทุกของ ชั่วพริบตาร่างของเจ้าหนุ่ม ปากดีพลันปลิวหวือ ราวกับถูกจับโยนไปไกลนับหลายจั้ง ร่างของคนผู้นั้นกระแทกเข้ากับผนังอย่างแรงและ หล่นลงไปกองที่พื้น

ชายคนนั้นนอนแผ่หลา ได้แต่ส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวด มุมปากมีคราบโลหิต ภายในซี่โครงหัก เกือบทุกซี่ !

ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์พากันตกตะลึง

“เยี่ยฉวนลงมือทำร้ายคน ?!”

ในอีกมุมหนึ่ง โม่อวิ๋นฉีซึ่งมองเห็นเหตุการณ์โดยตลอด ได้แต่ส่ายหน้าอย่างสลดใจ ณ บัดนี้เขาเข้าใจ แล้วว่าผู้ใดอาจทำให้เยี่ยฉวนขัดเคืองใจได้ แต่อย่าทำให้ผู้เป็นน้องสาวไม่พอใจ หาไม่แล้วหายนะอาจมาเยือน !

“เขาทำร้ายคนกลางถนนจริงด้วย ราวกับคนบ้า เป็นพวกอารมณ์รุนแรง !”

“ไม่เกรงกลัวกฎหมาย ?”

“…”

คนอื่น ๆ พากันต่อว่าต่อขานชี้มือไม้มาที่เยี่ยฉวน แต่หาได้กล้าเข้าขัดขวาง

เยี่ยฉวนกวาดตามองคนที่ยืนมุงดู พร้อมตวาดลั่น “หุบปากเดี๋ยวนี้ !”