หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง นิยาย บท 20

หยางเทียนเดินตามหลังลูกชายไปด้วยความอดทนและอดกลั้น ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองจะควบคุมสติไม่ได้แล้ว ตั้งแต่เขาเกิดมาจนอายุเท่านี้ เขาเพิ่งจะเคยจับเงินมากมายขนาดนี้ เขานำเงินจากบ้านมา 16 ตำลึง เพื่อซื้อวัวและเกวียน เขาไม่เคยคิดไม่เคยแม้แต่จะฝันถึง 250 ตำลึง จำนวนเงินมากมายขนาดนี้ หากใช้จ่ายอย่างประหยัด พวกเขาสามารถอยู่ไปได้อีกหลายสิบปีเลยทีเดียว

“ท่านพ่อ เร่งฝีเท้าหน่อยขอรับ เอ๋ ท่านพ่อ ท่านเป็นอันใดไปอีกแล้ว เหตุใดหน้าถึงซีดขนาดนี้เล่า แถมเหงื่อยังออกมากอีกด้วย”

“ไม่มีอะไร พ่อไม่เป็นไร รีบไปกันเถอะ” หยางเทียนพยายามเป็นอย่างมากที่จะประคับประคองสติให้คงที่เดินตามลูกชายไปยังตลาดค้าสัตว์

การที่พวกเขาซื้อเกวียนกลับไปวันนี้ ย่อมหมายความว่าความเป็นอยู่ของพวกเขาอยู่ดีกินดี แน่นอนว่าพวกผู้ใหญ่บ้านก็พร้อมที่จะเล่นงานพวกเขาเช่นเดียวกัน

"ไม่ว่าพวกผู้ใหญ่บ้านจะเล่นงานพวกเขาหรือไม่ สิ่งที่หยางเสี้ยวแน่ใจคือผู้ใหญ่บ้านไม่โง่พอที่จะออกมาหาเรื่องพวกเขาในที่โจ่งแจ้ง หยางเสี้ยวเองก็จะไม่ยอมให้พวกผู้ใหญ่บ้านมาข่มเหงรังแกพวกเขาชาวบ้านได้

เด็กชายแน่ใจว่าวันนี้จะต้องมีชาวบ้านรวมตัวกันเสี่ยงขึ้นเขาอู๋หลงเพื่อหาของป่าเป็นแน่ ในป่าเขตในของภูเขาอู๋หลงไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่บ้านทำอะไรและซ่อนอะไรไว้ สักวันหยางเสี้ยวจะต้องกระชากหน้ากากของคนพวกนี้ออกมาให้ได้

หรือว่าเขาจะส่งท่านพ่อไปเรียนหนังสือดี จะได้ชิงตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านมาให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลย ชาวบ้านจะได้ลืมตาอ้าปากได้เสียที ส่วนเขาก็จะเป็นชาวนาผู้ร่ำรวย นั่งนับเงินสบายใจไปเลย

หยางเทียนไม่ได้รับรู้เลยว่าลูกชายของเขากำลังวางแผนอะไรอยู่ ถ้าหากเขาล่วงรู้ถึงความคิดและแผนการของลูกชายแล้ว เชื่อได้ว่าเขาจะต้องตกใจจนหมดสติไปจริง ๆ แน่ครั้งนี้

“เสี้ยวเอ๋อร์ ลูกตัดสินใจแล้วหรือยังจะซื้อวัวกี่ตัว”

“ทำไมหรือขอรับ ท่านพ่ออยากซื้อกี่ตัวหรือ”

“พ่อว่าซื้อตัวเดียวก่อน ตอนนี้เรารอดูท่าทีของพวกผู้ใหญ่บ้านก่อนดีหรือไม่ พ่อว่าเราควรหาทางรับมือกับคนพวกนี้นะ”

“ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ข้าคิดว่าพวกเขาไม่กล้าลงมือกับชาวบ้าน อย่างมากข้าคิดว่าพวกเขาคงออกมาเตือนชาวบ้านไม่ให้ขึ้นเขาอู๋หลงอีก นอกจากพวกเขาจะอ้างเรื่องความปลอดภัยแล้วก็ไม่มีอะไรอีก ข้ามั่นใจว่าเขาไม่กล้าลงมือกับชาวบ้านเป็นแน่ แต่ถ้ากล้าลงมือกับบ้านเรา ข้าเองก็คงต้องหาทางตอบโต้ ท่านพ่อ ไม่ใช่ว่าตอนนี้บ้านเราทำการค้าอยู่กับโรงเตี๊ยมเยี่ยนไหลหรือขอรับ พวกเราสามารถขอความช่วยเหลือได้ โรงเตี๊ยมใหญ่ขนาดนี้ข้ามั่นใจว่าเบื้องหลังของพวกเขาคงไม่ธรรมดา”

“ถึงตอนนั้นพ่อจะลองขอความช่วยเหลือดู”

“ท่านพ่อ ท่านเคยคิดอยากเรียนหนังสือหรือไม่ขอรับ”

“ทำไมถึงได้ถามแบบนั้นล่ะ พ่ออายุขนาดนี้แล้ว เรียนไม่ไหวแล้ว พ่อเห็นสมควรว่าลูกกับพวกพี่ชายสมควรไปเข้าเรียนจะดีกว่า”

“ท่านพ่อ ไม่มีผู้ใดแก่เกินเรียนหรอกนะขอรับ เอาไว้ท่านไปเรียนให้พออ่านออกเขียนได้ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อันใด อีกหน่อยบ้านเราทำการค้า ย่อมต้องมีการลงนามในสัญญา หากพวกเราไม่รู้หนังสือเลยจะทำเช่นใดขอรับ มิถูกผู้อื่นเอารัดเอาเปรียบหรอกหรือ”

“ที่เจ้าว่ามาก็มีเหตุผล เอาไว้พวกเจ้าไปเรียนแล้วค่อยกลับมาสอนพ่อกับลุงของเจ้าดีหรือไม่”

“เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลัง ตอนนี้เราไปเลือกวัวกันก่อนขอรับ”

สองพ่อลูกเดินเข้ามาในตลาดค้าสัตว์ หยางเทียนรู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในฝันอันหอมหวาน เขากำลังจะมีวัวเทียมเกวียนเป็นของตัวเอง หยางเสี้ยวเดินดูวัวแต่ละคอกแต่เด็กชายยังไม่มีตัวไหนที่ถูกใจ จนกระทั่งเดินมาถึงคอกสุดท้ายที่อยู่ติดกับคอกม้า วัวตัวผู้สีน้ำตาลอายุสองปี ร่างกายแข็งแรงแววตาสดใส หยางเสี้ยวรู้สึกชอบวัวตัวนี้มาก หยางเทียนเองก็เช่นเดียวกัน

“ท่านพ่อ ข้าคิดว่าวัวตัวนี้เหมาะมากเลย ข้าชอบมันมากขอรับ”

“พ่อเองก็รู้สึกว่าเจ้านี่เป็นวัวที่ดีมาก เช่นนั้นก็เอาตัวนี้ล่ะ”

“ท่านลุงขอรับ วัวตัวนี้ราคาเท่าไหร่หรือขอรับ”

“โอ้เจ้าหนู ตาแหลมไม่เบาเลยนี่ วัวตัวนี้ 12 ตำลึง”

“ท่านลุงลดลงหน่อยจะได้หรือไม่ ข้ายังต้องซื้อเทียมเกวียนอีกนะขอรับ”

“เพ้ย เจ้าเด็กคนนี้นี่ เอาอย่างนี้ก็แล้วกันวันนี้ข้าอารมณ์ดี เพราะการค้าราบรื่น ข้าจะแถมเทียมเกวียนให้เจ้าตกลงไหม ไม่ต้องมาต่อราคาแล้ว”

“ขอบคุณท่านลุงมากขอรับ”

“น้องชาย เจ้าเลี้ยงลูกชายได้ดีทีเดียว”

“ขอบคุณพี่ชายที่กล่าวชมขอรับ”

“เอาล่ะ หลังจากจ่ายเงินแล้วเจ้าสองคนนั่งรอสักครู่ ข้าจะให้คนจัดการเรื่องเทียมเกวียนให้”

“นี่เจ้าหนู ข้ายกเจ้าม้านี่ให้เจ้าเอากลับบ้านไป เจ้าจะรับไว้หรือไม่”

“เอ่อ ท่านลุง ข้าไม่มีเงินหรอกขอรับ วันนี้ข้ากับท่านพ่อมาซื้อวัวเทียมเกวียน พวกเราเอาเงินเก็บทั้งหมดของครอบครัวมาจ่าย ตอนนี้พวกเราไม่มีเงินแล้วขอรับ ท่านพามันกลับเถอะ” หยางเสี้ยวยิ้มแหย

“เพ้ย ข้ายกให้เจ้า เท่ากับว่าเจ้าไม่ต้องจ่ายเงิน ในเมื่อข้าไม่อยากพามันกลับไปสร้างความวุ่นวายให้ข้าแล้ว ก็ยกให้เจ้าจะเป็นไรไปเล่า ข้าเห็นอยู่ว่ามันชอบเจ้าเสียขนาดนั้น เจ้าก็พามันกลับไปด้วยเถอะ”

“มะ.. มันจะดีหรือขอรับ” หยางเสี้ยวถามออกไปด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ แต่ความจริงแล้วเขาแทบจะกระโดดโลดเต้นเสียตรงนี้ นี่มันม้าเชียวนะ ได้ม้ามาเปล่า ๆ โดยไม่ต้องเสียเงินนับว่าเหนือความคาดหมาย หลังจากกล่าวขอบคุณหลงจู๊แล้วสองพ่อลูกก็กลับบ้านทันที

ด้วยเหตุนี้หยางเทียนบังคับเกวียนวัวกลับบ้าน ส่วนลูกชายหยางเสี้ยวนั่งอยู่บนหลังม้า หยางเสี้ยวตั้งชื่อให้เจ้าม้าว่า ต้าเฮย เพราะมีสีดำสนิท ส่วนวัวนั้นชื่อต้าจิน

“เฮ้อ วันนี้เกิดเรื่องมากมายเสียจริง ว่าแต่ลูกแน่ใจนะว่าต้าเฮยจะไม่เตะคนอื่น”

“ท่านพ่อวางใจได้ ต้าเฮยไม่มีทางทำอันตรายกับคนในบ้านเราขอรับ”

“ลูกจะแน่ใจได้อย่างไร พ่อเห็นมันกัดคนอื่นไปเสียทุกคน”

“เพราะคนอื่นพยายามบังคับให้มันทำในสิ่งที่มันไม่ชอบนี่ขอรับ แถมยังจำกัดอิสรภาพของมันด้วย ใช่หรือไม่ต้าเฮย”

“ฮี๊” หันไปยิ้มให้หยางเทียน

“เพ้ย! ม้าผี ข้าตกใจหมด ไม่ต้องมายิงฟันใส่ข้า อัปลักษณ์จริง ๆ”

“ถ้าลูกแน่ใจว่าจะเลี้ยงมันพ่อก็ไม่ว่าอันใด ไหน ๆ ก็ไม่ได้เสียเงินสักอิแปะ”

“ท่านพ่อ ท่านไม่สบายหรือขอรับ เหตุใดถึงไม่ให้หมอในเมืองดูเล่าขอรับ ดูสิหน้าซีดไปหมดแล้ว ท่านไหวหรือไม่”

“ไหว ๆ พ่อไม่ได้เป็นอันใด เพียงแต่พ่อตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ”