กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 674

ณิชาเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้อง ภายในใจกระวนกระวายอยู่ไม่สุขอยู่นานสองนาน

ถ้าเขาเป็นตัวปลอม แล้วเวธัสตัวจริงอยู่ที่ไหน?

แล้วชาช่าที่เขาอุ้มกลับมาเป็นใคร?

หลายวันต่อมา ณิชาก็อยู่เป็นเพื่อน“เวธัส”ที่โรงพยาบาลทุกวัน

คอยสังเกตสถานภาพตัวตนและเป้าหมายของเขาพลางแอบให้ชาลีไปตรวจสอบว่าชาช่าเป็นลูกสาวของเธอหรือไม่

แน่นอนว่า เธอก็ไม่ลืมที่จะแลกเปลี่ยนข้อมูลกันกับเอกและโทนี่

เวธัสตัวจริงจะต้องไปแอบซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง วางแผนอะไรบางอย่างแน่นอน ถ้าเขาจะทำให้แผนการสำเร็จก็ไม่มีทางจัดการด้วยตัวคนเดียว

วันนี้ ณิชาอาศัยช่วงเวลาพักผ่อนของ“เวธัส” แอบมายังคฤหาสน์อย่างเงียบๆ

ครั้งนี้เธอไม่ได้เสแสร้งทำเป็นไม่รู้กับชาลีอีกแล้ว พูดเปิดประเด็นทันที

“‘เวธัส’ที่อยู่ในโรงพยาบาลคนนั้น เป็นตัวปลอม ดังนั้นฉันจึงสงสัยว่าชาช่าที่เขาพากลับมาด้วยก็เป็นตัวปลอมเหมือนกัน”

ณิชาเล่าเรื่องที่มีคนที่หน้าตาเหมือนกับเวธัสเป๊ะๆขับรถชนสิดาก่อนหน้านี้ให้กับชาลีฟังอย่างละเอียด

“เขาหวนกลับมาสวมรอยเป็นเวธัสตัวจริงในครั้งนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าสังเกตไม่ละเอียดพอ ดังนั้นพฤติกรรมและรายละเอียดเล็กน้อยหลายๆจุดก็เลยดูไม่เหมือนกัน”

“แต่นี่มันก็อธิบายได้พอดีเลยว่า สถานภาพตัวตนของคุณภูมิอยู่ใกล้กับพวกเรามากๆ เขาถึงได้หงายไพ่ตายขึ้นมาอย่างบุ่มบ่ามกะทันหันแบบนี้”

พอได้ฟังณิชาพูดความจริงจบ ชาลีก็ครุ่นคิดทันที

“เวธัส”ที่อยู่ในโรงพยาบาลเป็นตัวปลอม แสดงว่าเขายังไม่รู้ว่าน้องนิ่มก็คือชาช่า

เพื่อที่จะได้รับความเชื่อใจจากณิชา แล้วก็เพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของณิชา ดังนั้นตอนที่เวธัสตัวปลอมกลับมา ก็อุ้ม“ชาช่า”กลับมาด้วย

ใครๆต่างก็รู้ว่าณิชาตามหาชาช่าไปทั่วทุกแห่งหนมาโดยตลอด

ตราบใดที่ชาช่ากลับมาแล้ว ณิชาจะต้องหันเหความสนใจทั้งหมดให้กับชาช่าอย่างแน่นอน แล้วก็จะเพิกเฉยไม่สนใจต่อพฤติกรรมที่ผิดปกติของเขา

แต่เขาก็ดีใจจนลืมตัวเกินไป โดยเฉพาะความฝักใฝ่ในกามและความดุร้ายเหี้ยมโหดทั้งสองจุดนี้ มีจุดที่บกพร่องมากมายเต็มไปหมด……

พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของชาลีก็เผยให้เห็นถึงความละอายใจอย่างที่ไม่ได้มีบ่อยๆ พูดกับณิชาด้วยสีหน้าจริงจัง“ณิชา ในเมื่อน้องเชื่อพี่ขนาดนี้ พี่เองก็มีหนึ่งเรื่องที่ต้องขอรับโทษกับน้อง”

“ยอมรับโทษ?”ณิชาพูดขึ้นด้วยความสงสัย“เรื่องอะไรกันถึงได้จริงจังขนาดนี้ พวกเราเป็นพี่น้องกัน นอกจากเรื่องของเจนนี่แล้ว เรื่องอื่นๆฉันก็ไม่ได้โทษพี่จริงๆนะ”

“น้องฟังพี่พูดให้จบก่อน”อารมณ์ความรู้สึกของชาลีซับซ้อนเล็กน้อย หันมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความลำบากใจ

พี่เลี้ยงที่จ้างมาใหม่กำลังอุ้มน้องนิ่ม เดินเล่นอยู่ตรงทางเดิน……

ในมือถือกลองป๋องแป๋งหนึ่งอัน กำลังเขย่าไปมา ทำให้เธอรู้สึกมีความสุข

“อายุจริงๆของน้องนิ่มไม่ใช่หนึ่งเดือน แต่เป็นครึ่งเดือน ตอนที่เธอเพิ่งเกิด ร่างกายอ่อนแอมาก น้ำหนักไม่ถึงสองพันกรัม อยู่ในตู้อบทารกตั้งครึ่งเดือนถึงจะมีชีวิตรอดออกมา ธัญพรก็ไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอ เป็นผู้หญิงที่พี่เก็บกลับมาจากชนบทคนหนึ่งเท่านั้น จุดประสงค์ก็คือเพื่อให้เธอดูแลเลี้ยงดูน้องนิ่ม”

ลมหายใจของณิชาแทบจะหยุดชะงักไปทันที ในหูเริ่มมีเสียงดังหวึ่งๆ……

เธอจ้องมองริมฝีปากที่สวยงามของชาลีพะงาบเปิดปิด

น้องนิ่มไม่ใช่ลูกสาวของธัญพร

ตอนที่เธอเกิดมา น้ำหนักไม่ถึงสองพันกรัม อยู่ในตู้อบทารกไปครึ่งเดือน……

เธอเหมือนกับเข้าใจอะไรขึ้นมาได้ในทันที

ทำไมจู่ๆเวธัสถึงได้ทุบตีชาลีในงานเลี้ยงวันเกิดของเขาในวันนั้น แล้วทำไมจู่ๆชาลีถึงพูดขอโทษออกมา

“เพี๊ยะ……”ณิชาตบไปที่หน้าด้านซ้ายของเขาหนึ่งที

เรี่ยวแรงถือว่าไม่ได้เบา หน้าของชาลีเป็นรอยนิ้วมือห้านิ้วแดงๆทันที

เธอไม่อาจลืมเลือนได้เลย ตอนที่นางพยาบาลอุ้มทารกที่ตายแล้วมาบอกกับเธอว่า ลูกสาวของเธอตายไปแล้ว ในตอนนั้นเธอรู้สึกสิ้นหวังขนาดไหน

อยากจะให้คนที่ตายเป็นเธอแทบใจจะขาด

ความรู้สึกที่สิ้นหวังและทุกข์ทรมานแบบนั้น สามารถทำลายความเชื่อของคนคนหนึ่งลงได้อย่างสมบูรณ์