ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 147

ในที่สุดวันที่พัลลภาสอบเสร็จก็มาถึง ทั้งคู่มีแพลนว่าหลังพัลลภาเรียนจบจะแต่งงานกันทันที

วันนี้ณัฐนันท์จัดปาร์ตี้เล็กๆให้เธอ มีติณณภพ เท็น กาย และปรมัตถ์มาร่วมงาน อคินไปทำงานที่โอมาน นานๆถึงจะกลับมาไทยสักทีเลยไม่ค่อยได้เจอกัน

มีสุธาสินี และ เคที่มาร่วมงานด้วย งานเลี้ยงเล็กๆที่จัดอย่างเป็นกันเอง เป็นไปด้วยความสนุกสนาน มีการกินดื่มอย่างมีความสุข เล่าย้อนถึงอดีตวันหวานอย่างแสนคิดถึง

“คิดถึงสมัยก่อนเนอะ ตอนที่ไอ้นัทมาง้อเพิร์ลที่บ้าน มึงรู้ไหมไอ้เท็น ไอ้ห่านี่แม่งคลั่งรักสัสๆ มันปีนบ้านหาเพิร์ล”

สมาชิกที่นั่งกินดื่มด้วยกันไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน ต่างนั่งฟังกันอย่างสนใจ

“จริงเหรอพี่ตี๋”

เท็นถามขึ้น

“เออดิ มึงรู้ไหมกูเนี่ยต้องอุทิศไหล่ของกูให้มันเหยียบแล้วปีนบ้านเข้าไปหาสาว แม่งเอ้ยคิดแล้วก็ขำ ตอนนี้นะที่ขำได้ แต่ตอนโน้นมันขำไม่ออก กลัวว่าจะมีคนแจ้งตำรวจ มึงถามไอ้แป๊ะดิ มันปีนเข้าห้องไปได้ มันหายเลย พวกกูนี่ต้องไปนั่งรอมัน รอนานเลย แล้วมันโทรลงมาบอกว่ากลับก่อนได้เลย มันจะค้างกับเพิร์ล มันแสบมาก คลั่งรักโคตรๆ”

พัลลภาหัวเราะขำยั งจำตอนนั้นได้ดี ตีสี่กว่าเธอต้องย่องออกมาส่งเขา ก่อนพี่เพ็ญจะตื่น นึกถึงวีรกรรมสมัยก่อนแล้วก็อนาถใจ ดีนะที่สุดท้ายคบกันมาได้จนถึงวันนี้

“นี่พวกมึงจะแต่งกันเมื่อไหร่วะ”

ปรมัตถ์เอ่ยถามคนคลั่งรักที่จับมือเมียแน่นไม่ยอมปล่อย

“ก็เดี๋ยวที่บ้านกูไปคุยกับพ่อแม่เพิร์ล แล้วก็หาฤกษ์เลย ไม่รู้ว่าจะได้ฤกษ์ดีตอนไหน”

ใจเขาอยากแต่งเลย รอมานานแล้ว อยากใช้ชีวิตด้วยกัน แม้ทุกวันนี้เขาก็แทบจะย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้กับเธอแล้ว นอนด้วยกันแทบทุกคืน

มันเริ่มจากมาอยู่เป็นเพื่อนจนถึงตอนดึกๆ แล้วก็เนียนค้าง ค้างไปค้างมาคอนโดตัวเองไม่กลับ ค่อยๆย้ายข้าวของมาอยู่ที่นี่จนสิงสถิตอยู่ถาวร

แต่ป๊ากับแม่ของเขาเคยไปกินข้าวกับพ่อแม่ของเธอหลายครั้ง วางแผนร่วมกันไว้แล้ว ว่าพัลลภาเรียนจบจะแต่งแน่นอน

“เออ ได้ตอนไหนก็บอกแล้วกันนะกูอยากจะไปร่วมงานแต่งงานของมึงเต็มทีแล้ว”

ปรมัตถ์กำชับ อยากมาร่วมงานแต่งของมันเห็นมาตั้งแต่แรก คงดีใจไม่น้อยที่สุดท้ายเห็นมันได้แต่งงาน

“เฮ้อ เท็นเราสองคนนี่มันก็แห้งเหี่ยวเนอะ น้องส้มครับสนใจลงจากคานบ้างไหมครับ พี่ว่างนะ”

ติณณภพหันไปกระเซ้าส้ม ซึ่งทำหน้าแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ไม่ดีมั้งคะพี่ตี๋”

ติณณภพปรายตาค้อน

“ไม่ดียังไงครับ รังเกียจพี่เหรอ”

สุธาสินียิ้มเจื่อน

“อย่าว่าอย่างโง้นอย่างงี้เลยนะคะปล่อยส้มไปเถอะค่ะ สงสารส้มเถอะ พี่ตี๋เหมาะจะเป็นพี่ชายที่ดีมากกว่าค่ะ ตลกดีที่อยู่ด้วย แต่เป็นผัวคงไม่เอา”

สีหน้าแหยงของสุธาสินีเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้

“พี่ตี๋คะ ตั้งแต่เคที่ผิดหวังจากพี่เท็น เคที่ก็ไม่มีใคร ถ้าพี่ตี๋อยากลงจากคานจริงๆ เคที่ยินดีเสียสละตัวเองนะคะ”

เคที่ยิ้มหวานให้ติณณภพ เขายิ้มตอบ

“แหม น้องเคที่ครับ อย่าล้อเล่นนะ เดี๋ยวพี่เอาจริงเลยนี่ อยู่บนคานนานๆ พี่หวั่นไหวนะครับ มีคนมาเต๊าะแบบนี้พี่เคลิ้มนะครับ”

ติณณภพเอ่ยแซวรุ่นน้องขำๆ

“งั้นก็แต่งกันเลยไหมคะ”

เคที่เอ่ยแซว

“เอ้า ถ้าตกลงกันได้ขนาดนั้น ก็แต่งต่อจากคู่ของกูเลยแล้วกัน เดี๋ยวกูจัดงานให้”

“เฮ้อ พูดไปเรื่อยเดี๋ยวกูก็เอาจริงเลยนี่”

ทุกคนหัวเราะประสานเสียงกัน

“แต่จะว่าไปแล้ว พี่กับน้องเพิร์ลนี่ก็คู่แท้เหมือนกันเนอะ ฝ่าฟันร่วมกันมาได้ตั้งหลายปี ขำตรงแต่ก่อนเพิร์ลตามหึงพี่นัท ตอนนี้พี่นัทต้องตามประกบเพิร์ล”

กายออกความเห็น

“นั่นสิที่รักคะ ทำไมตอนนี้ที่รักถึงไม่หึงพี่บ้างเลย พี่ไม่หล่อไม่น่าหึงแล้วเหรอคะ”

ณัฐนันท์หันมาอ้อนเมีย

“ก็ไม่รู้จะหึงทำไมนี่คะ พี่นัทไม่ได้ทำอะไรไม่น่าไว้ใจสักหน่อย พี่นัทไว้ใจได้เพิร์ลก็ไม่หึงหรอกค่ะ ผู้หญิงไม่ได้หึงงี่เง่านะคะ ถ้าผู้ชายไว้ใจได้”

“ก็พี่อยากให้ที่รักหึงบ้าง พี่จะได้รู้สึกว่าที่รักรักพี่เยอะๆ”

ติณณภพทำหน้าผะอืดผะอมให้กับคนอ้อนเมีย

“เบื่อว่ะ เหม็นความรัก แหมทีแต่ก่อน ชอบบ่นรำคาญเวลาเพิร์ลหึง หาว่าเขางี่เง่าอย่างนั้นอย่างนี้ ตอนนี้มาเรียกร้องให้เขาหึง เบื่อมึงว่ะนัท”

ติณณภพพูดเซ็งๆ

“ใช่ค่ะพี่ตี๋ เพิร์ลก็เซ็ง แต่ก่อนว่าเพิร์ลสารพัดเลย”

“ที่รักอย่ารวมหัวกับไอ้ตี๋รุมพี่สิคะ ที่รักต้องยืนข้างพี่สิ อีกไม่กี่เดือนเราก็จะเป็นคนคนเดียวกันแล้วนะ ที่รักต้องเข้าข้างสามีสิคะ”

แต่ละคนทำหน้าเหม็นเบื่อคนชอบอ้อนเมีย นี่ขนาดยังไม่แต่ง เอะอะเรียกเมีย เอะอะเรียกสามี ไม่รู้พอแต่งแล้วจะเห่อเมียขนาดไหน