ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 1

ปี 2009

มณฑลฮั่นตง เมืองจิงโจว มหาวิทยาลัยฮั่นตง

“พี่เชียน ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนสาย! วันนี้รองคณบดีเข้าสอน มีเช็กชื่อด้วย!”

เผยเชียนลืมตาตื่น ขยี้ตา นึกสงสัยว่าใครกันที่เป็นคนเรียก

ฉันเช่าห้องเตียงเดี่ยวนี่ ใครมาห้องกัน

พอลืมตาก็เห็นใบหน้ายาว บดบังวิสัยทัศน์ไปเกือบหมด

“หม่าหยางเหรอ”

เผยเชียนนิ่งงันไป นึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่

“พี่รีบลุกเถอะ ถือว่าผมปลุกพี่แล้วนะ ไปเช็กชื่อไม่ทันอย่ามาโทษกันล่ะ” ใบหน้ายาวของหม่าหยางหายไปจากวิสัยทัศน์ของเผยเชียนเมื่อชายหนุ่มรีบรุดออกจากหอพักไป

เดี๋ยวนะ หอพักหรือ

เผยเชียนตื่นในทันใด เจ้าคนขี้เกียจดีดตัวขึ้นจากเตียง

หอพักมหาวิทยาลัย ห้องพักหกคน!

เขายังอยู่บนเตียงชั้นล่างของเตียงสองชั้นที่ตั้งอยู่ติดประตู จำได้ว่าประตูนั้นปิดไม่ค่อยสนิท ตอนหน้าหนาวจะมีลมพัดผ่านเข้ามาด้านใน ตอนนั้นเผยเชียนบ่นถึงเรื่องนี้บ่อยๆ

รูมเมตอีกสองคนเก็บของเรียบร้อยและกำลังเดินออกจากห้อง

“รีบๆ เลยพี่เชียน เร่งมือหน่อยน่าจะยังตามไปทัน ถ้าไม่มีเช็กชื่อพวกเราไม่ปลุกหรอก รองคณบดีรู้ว่าโดดจะซวยเอา”

ทั้งสองคนรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ปี 2009 หรือ!

เขาย้อนเวลากลับมาสิบปีเลยหรือ

เผยเชียนใช้เวลาสักพักกว่าจะทำใจให้สงบและยอมรับความจริงได้

ตั้งแต่เรียนจบเมื่อปี 2013 เขาได้เข้าไปทำงานในอุตสาหกรรมสองสายและเปลี่ยนงานเปลี่ยนบริษัทมาหลายหน ได้เจอหัวหน้าสุดร้ายกาจ ต้องทนรับมือกับอำนาจและการเมืองในชีวิตการทำงาน

เป็นแค่ทาสของสังคมคนหนึ่ง

เป็นธรรมดาที่ชายหนุ่มจะรู้สึกตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอเหตุการณ์มหัศจรรย์เหมือนได้เกิดใหม่ ได้ย้อนเวลากลับไปสิบปีก่อนเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ นี่คงเป็นอะไรที่ใครคนอื่นได้แค่เฝ้าฝันถึง!

หลังจากหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เผยเชียนก็พลิกตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง

ชายหนุ่มควรทำอะไรต่อไปดี

ควรไปคุยกับผู้คุมกาลอวกาศไหม

คงจะไม่ถูกฆ่าหรือตายคาที่ใช่หรือเปล่า

หรือ…ที่ควรทำอย่างแรกคือไปเข้าเรียน

นี่มันบ้าไปแล้ว!

สิบปีก่อน ถึงความทรงจำจะเลือนราง แต่เผยเชียนก็จำได้ว่าตัวเองโดดเรียนไปหลายครั้งตอนอยู่ปีหนึ่ง รวมถึงคลาสของรองคณบดีด้วย

ถึงรองคณบดีบอกว่าจะเช็กชื่อ แต่จริงๆ ก็ไม่ค่อยเช็กหรอก

กลับกันแล้ว ครูหนุ่มคนหนึ่งที่เหมือนจะใจดี ไม่เคยเช็กชื่อ ดันมาเช็กชื่อตอนปลายเทอมแล้วเอาไปรวมกับผลสอบ

“ผมไม่ได้อยากเช็กชื่อ ผมแค่อยากรู้จักทุกคน”

เขาพูดว่าอย่างนั้น

พอมาคิดดูดีๆ แล้ว ก็เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองโดนหลอก ตอนนั้นเขายังเด็ก จึงเชื่ออาจารย์ที่ตนเคารพหมดใจ

ทันใดนั้น หน้าจอโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเผยเชียนพร้อมบรรทัดข้อความมากมายไล่เรียงลงมาเต็มหน้าจอ

<ดำเนินการเชื่อมต่อระบบแปลงความมั่งคั่ง>

<เชื่อมต่อเสร็จสิ้น>

<เจ้าของ: เผยเชียน>

<โปรดอ่านคู่มือการใช้งานระบบ>

“นี่มันอะไรเนี่ย!”

เผยเชียนทั้งตกใจและตื่นเต้น

แน่นอนอยู่แล้วว่าพอได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ก็ต้องมีระบบอะไรสักอย่างโผล่มา! พลังโกงของเขามาแล้ว!

ใจเย็น ใจเย็น! ปกติก็มาอีหรอบนี้ตลอด ไม่เห็นต้องตกใจอะไร!

ไม่นานเผยเชียนก็สงบสติอารมณ์ได้และมองไปยังข้อความบนหน้าจอ

<ระบบแปลงความมั่งคั่ง>

<อัตราการแปลงกำไร/ขาดทุน: อยู่ในระหว่างดำเนินการ>

<เงินทุนระบบ: 50,000>

<ความมั่งคั่งส่วนบุคคล: 443>

นี่คือหน้าจอเมนู

ด้านล่างของหน้าจอเมนูมีหน้าต่างแสดงข้อมูลการทำงานของระบบ มันต้องเป็นคู่มือการใช้งานแน่

<กฎการแปลงความมั่งคั่ง>

<ในช่วงเวลาที่กำหนด ระบบจะมอบเงินทุนให้ผู้เป็นเจ้าของในจำนวนที่กำหนด เงินทุนนี้ใช้ได้ในการประกอบธุรกิจของบริษัทเท่านั้น ไม่สามารถใช้ไปกับการใช้จ่ายสิ้นเปลือง>

<หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ระบบจะสรุปบัญชีโดยประเมินจากกำไร/ขาดทุนของระบบ และแปลงเป็นความมั่งคั่งส่วนบุคคลของผู้เป็นเจ้าของตามอัตราส่วนที่กำหนดไว้>

<หมายเหตุ: เพื่อกระตุ้นให้ผู้เป็นเจ้าของตั้งใจทำงาน ผู้เป็นเจ้าของไม่สามารถจ่ายเงินเดือนให้ตนเองผ่านบัญชีของบริษัทได้>

<ขั้นตอนต่อไป: ตรวจดูกฎแบบละเอียด>

“โห ระบบนี่เจ๋งสุดๆ เลย!”

“ให้เงินทุนไม่พอ ยังจะให้เงินฉันอีกเหรอ ช่างเป็นระบบที่รู้จักคิดจริงๆ!”

เผยเชียนเข้าใจการทำงานของระบบในทันที

แม้ว่าทั้งเงินทุนระบบและความมั่งคั่งส่วนบุคคลจะหมายถึงเงิน แต่ก็เป็นส่วนที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

ความมั่งคั่งส่วนบุคคลที่มีอยู่ 433 แสดงถึงเงินทั้งหมดที่เผยเชียนมี ซึ่งก็คือ 443 หยวน เป็นส่วนที่เขาสามารถใช้จ่ายได้ตามใจชอบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน