ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 180

วันอาทิตย์ที่ 27 มิถุนายน ช่วงกลางคืน

ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู

หลี่สือนั่งดื่มอย่างเบิกบานใจอยู่ตรงที่นั่งริมหน้าต่าง

เผยเชียนกำลังนั่งเล่นมือถืออยู่อีกมุมหนึ่ง

ถึงจะรู้จักอีกฝ่าย แต่ทั้งสองต่างมีอะไรอยู่ในใจจึงแสร้งทำเป็นจำอีกฝ่ายไม่ได้

เผยเชียนไม่คิดทำอะไรบุ่มบ่าม ขอแค่เขาแสดงตบตาหลี่สือต่อไปได้เรื่อยๆ ทุกอย่างก็จะราบรื่น

หลายวันที่ผ่านมา ร้านในละแวกเดียวกันจัดโปรโมชันลดราคาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ถนนที่ตั้งร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูมีคนพลุกพล่านมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ปกติย่านการค้าเล็กๆ ที่อยู่ในละแวกเดียวกันจะไม่ค่อยมีคน แต่ช่วงนี้กลับมีรถสัญจรไปมาขวักไขว่

หลายคนได้ยินว่าร้านค้าแถวนี้จัดโปรโมชันยกใหญ่จึงแห่แหนกันมา บางส่วนไม่ได้อยากออกจากบ้านด้วยซ้ำแต่ก็แวะมาด้วย

เพราะเหตุนี้บรรยากาศในละแวกนี้จึงคึกคักขึ้น ร้านค้าต่างๆ มีลูกค้าแน่นร้าน คนเดินสัญจรไปมาหนาตา แต่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูกลับร้างผู้คน แตกต่างจากร้านอื่นๆ ราวฟ้ากับเหว

มีหลายคนคิดว่าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูเองก็จัดโปรโมชันเหมือนกัน แต่พอเข้าร้านไปแล้วพบว่าราคาสูงกว่าร้านอื่นหลายเท่าก็รีบหนีออกไปกันหมด

เผยเชียนงงเล็กน้อย ฉันก็ติดราคาไว้ตรงประตูแล้วนี่ ทำไมมีคนเดินเข้ามาถามราคาเยอะแยะขนาดนี้

หลังจากคิดเรื่องนี้อยู่สักพักก็พอจะเดาได้ว่าคนพวกนี้น่าจะเหมารวมกันไปเอง พอเห็นว่าร้านข้างๆ จัดโปรโมชันกันหมด เลยคิดกันเอาเองว่าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูน่าจะลืมติดโฆษณาโปรโมชันร้านตัวเองจึงเดินเข้ามาถามดู

เผยเชียนบอกให้หม่าหยางไปติดป้ายหน้าร้านตัวโตๆ ว่า ‘ไม่มีส่วนลด!’

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเดินเข้ามาถามราคาอีก

สถานการณ์ของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูตอนนี้คือ ‘คนอื่นสนุกกันหมด ส่วนฉันนั่งเหงา’

ซึ่งก็เป็นความตั้งใจของเผยเชียน

หลังจากมั่นใจแล้วว่าเกมในเครือเถิงต๋าน่าจะไม่มีปัญหาอะไรอีก เผยเชียนก็เลือกมาที่ร้านเวลาไม่มีอะไรให้ทำ

ทุกครั้งที่บังเอิญเจอหลี่สือ เผยเชียนจะแสร้งทำเหมือนว่ากำลังสับสนและกังวลใจมาก

ขอแค่ล่อหลี่สือให้จัดโปรโมชันกับร้านต่างๆ ต่อไป ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูก็จะไม่มีลูกค้าเข้า ทำให้เขามีโอกาสขาดทุนในรอบบัญชีนี้สูงขึ้น!

…

หลี่สือนั่งจิบเครื่องดื่มไปพร้อมๆ กับแอบสังเกตท่าทีของเผยเชียนอยู่เงียบๆ

ช่วงก่อนหน้านี้เผยเชียนไม่ได้มาที่ร้านบ่อยนัก เขาจึงไม่มีโอกาสได้สังเกตอีกฝ่าย

ตอนนี้หลี่สือจึงจดจ่ออยู่กับการเฝ้ามองเผยเชียน

“ได้เป็นบอสทั้งๆ ที่ยังเด็กอยู่แสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดา

“ถึงจะเห็นได้ชัดว่าในใจนึกกังวลอยู่ แต่ก็ยังนิ่งและสุขุม เผยให้เห็นอารมณ์ที่แท้จริงแค่เสี้ยวเดียว สามารถจัดการกับอารมณ์ได้ขนาดนี้ถือว่ายอดเยี่ยมและเหนือชั้นกว่าคนทั่วไป

“ไม่เลวเลย ยิ่งทำให้ฉันอยากลงทุนด้วยไปอีก”

ความคิดของหลี่สือเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลักๆ แล้วการลงทุนสำหรับเขาคือการลงทุนในผู้คน

ไม่ว่าจะบริษัทไหนก็ต้องได้เจอโอกาสการลงทุนหมด

เมื่อมีโอกาสนั้นลอยเข้ามาหา บริษัทส่วนใหญ่มักจะล้มหายตายจาก มีน้อยมากที่เหลือรอดไปได้

กุญแจหลักคือเจ้าของบริษัท

หลี่สือมีเงินมากมายในมือ แต่การมีเงินไม่ได้หมายความว่าเขาต้องลงมือทำเอง

เขาไม่เก่งเรื่องดูแลบริหารร้านอินเทอร์เน็ต ถึงจะช่วยเรื่องเงินทุนและเส้นสายได้ แต่การบริหารจัดการต่างๆ ภายในร้านก็ต้องยกให้คนที่เชี่ยวชาญด้านนี้ดูแล

หลี่สือตระหนักเรื่องนี้ดี นอกจากจะชอบโมเดลธุรกิจของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูแล้ว เขายังมั่นใจในตัวเผยเชียนในฐานะผู้นำอีกด้วย

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกอยากลงทุนกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูมาก ไม่คิดทำธุรกิจลอกเลียนแบบขึ้นมา

การจะลอกธุรกิจร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูนั้นต้องลงทุน ลงแรง ลงเงิน แถมยังต้องหาผู้จัดการอีก เป็นอะไรที่ไม่คุ้มค่าใช้จ่าย

สำหรับนักลงทุนอย่างหลี่สือ เขาไม่มีทางถกแขนเสื้อลงไปลุยงานเองแน่นอน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน