ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 222

วันที่ 3 สิงหาคม

เผยเชียนพาลู่หมิงเหลียงไปจุดบริการนี่เฟิงใกล้หมิงหยุนวิลล่า

ผ่านมาสามสัปดาห์แล้วหลังจากที่เผยเชียนวางแนวคิดเรื่องจุดให้บริการนี่เฟิงไว้เมื่อเดือนก่อน ตอนนี้จุดให้บริการนี่เฟิงเปิดทำการไปแล้วหลายสาขา

การเตรียมการช่วงแรกนั้นเป็นไปด้วยความยากลำบาก จุดให้บริการนี่เฟิงทั้งร้อยสาขาต้องหาผู้จัดการสาขา พนักงานส่งของ ซื้อชั้นเก็บของ อุปกรณ์สำนักงาน ติดต่อบริษัทให้บริการขนส่งต่างๆ และสั่งทำโปรแกรมสำหรับจัดส่งและจัดการสินค้า

ในที่สุดจุดให้บริการนี่เฟิงเกือบทั้งหมดก็เปิดทำการแล้ว

เผยเชียนจริงจังกับเรื่องนี้มาก เพราะการสร้างเกมเป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยงว่าจะทำกำไรให้ได้ค่อนข้างสูง

ถ้าอยากผลาญเงินก็ต้องหวังพึ่งนี่เฟิงโลจิสติกส์

อุตสาหกรรมเน้นการใช้แรงงานถือเป็นอุตสาหกรรมขาลงในสายตาของเผยเชียน โมหยูเดลิเวอรี่เองก็ขาดทุนอย่างต่อเนื่องมาตั้งแต่เปิดให้บริการ ถือว่าประสบความสำเร็จมาก

แน่นอนว่านั่นไม่ได้เป็นเพราะโมหยูเดลิเวอรี่ไม่มีลูกค้า มีคนสั่งอาหารเพิ่มขึ้น แถมลูกค้าประจำก็มีเพิ่มมากขึ้น

แต่ด้วยค่าแรงที่ค่อนข้างสูงและยังมีกรณีบรรจุภัณฑ์ชำรุดสูญหาย การจะทำกำไรได้ต้องมีลูกค้าจำนวนมากมากลบค่าเสียหายตรงนี้

นอกจากนั้นชื่อเสียงของโมหยูเดลิเวอรี่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่การจะขยายกิจการออกไปต้องใช้แรงงานเพิ่มขึ้น กำไรเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ต้องลงทุนเพิ่มเหมือนกัน

ดังนั้นจนถึงตอนนี้ โมหยูเดลิเวอรี่ก็ยังขาดทุนอยู่เรื่อยๆ และรักษาสภาพนั้นไว้ได้เป็นอย่างดี

จากความสำเร็จนี้ เผยเชียนจึงตั้งความหวังกับนี่เฟิงโลจิสติกส์ไว้ค่อนข้างมาก

วันนี้เผยเชียนพาลู่หมิงเหลียงมาทำความคุ้นเคยกับขั้นตอนการทำงานเพื่อที่จะส่งต่องานให้อีกฝ่ายดูแลเร็วที่สุด

นี่เฟิงโลจิสติกส์หนึ่งร้อยสาขาแรกต้องใช้พนักงานอย่างต่ำสามคน ประกอบด้วยผู้จัดการสาขาหนึ่งคน (เพื่อประจำที่จุดบริการคอยรับพัสดุจากบริษัทอื่น ดูแลการรับและส่งสินค้า ดูแลลูกค้า และทำการตลาด) และพนักงานส่งสินค้าอีกสองคน เงินเดือนของพนักงานสามคนจะอยู่ที่ประมาณหนึ่งหมื่นหยวน

จุดบริการนี่เฟิงจะได้รับส่วนแบ่งจากบริษัทส่งสินค้าที่เข้ามามีส่วนร่วม รายได้จากส่วนนี้พอแค่ครอบคลุมค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ของจุดบริการ โดยจุดบริการทั้งหนึ่งร้อยสาขาจะทำให้เผยเชียนขาดทุนได้เดือนละอย่างน้อยหนึ่งล้านหยวน

ส่วนเรื่องทำเลที่ตั้งจุดบริการนี่เฟิง…

แต่ละแห่งตั้งอยู่ในละแวกพักอาศัยที่มีคนอยู่จำนวนมากและย่านการค้าที่มีคนพลุกพล่านของเมืองจิงโจว

เผยเชียนมองว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับประโยชน์สาธารณะ ถ้าอยากให้บริการคนหมู่มากก็ย่อมต้องเปิดให้บริการในที่ที่มีคนพลุกพล่าน ยิ่งส่งของได้เยอะเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขาดทุนได้เพิ่มขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่าเผยเชียนก็มีจุดประสงค์ซ่อนเร้นอยู่ด้วย เขาเปิดจุดบริการนี่เฟิงใกล้ๆ บ้านพ่อแม่และมหาวิทยาลัยฮั่นตง

ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนพนักงานส่งของก็สามารถไปส่งได้ถึงที่ โดยที่เขาไม่ต้องเดินทางไปรับเอง

ส่วนที่ตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิวและร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู บริษัทส่งของสามารถไปส่งได้ถึงที่อยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องเปิดจุดบริการนี่เฟิงแถวนั้น

พอทั้งสองมาถึงจุดบริการนี่เฟิงสาขาหมิงหยุนวิลล่า เผยเชียนก็มองไปที่หน้าร้านเป็นอันดับแรก จุดบริการนี่เฟิงแห่งนี้ตั้งอยู่ด้านหลังร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู ถือเป็นทำเลที่ดีเลยทีเดียว

ข้างๆ เป็นร้านปรับปรุงใหม่และจะเปิดให้บริการเป็นบาร์ และคาเฟ่บอร์ดเกม ถึงทำเลตรงนี้จะร้างผู้คน แต่หลังจากร้านทั้งสามเปิดก็คงจะคึกคักขึ้นมาเลยทีเดียว

ส่วนเหตุผลหลักที่เลือกทำเลตรงนี้ก็เพราะจุดบริการนี่เฟิงไม่ใช่ร้านธรรมดาทั่วไป ว่ากันตามตรงคือจุดบริการเหล่านี้เป็นเหมือนโกดังสินค้า ต่อให้ทำเลดีแค่ไหนก็ไม่ได้ช่วยทำเงินได้เพิ่ม มีแต่ต้องเสียค่าเช่ามากขึ้น

ลู่หมิงเหลียงเดินตามเผยเชียนไปที่หน้าจุดบริการนี่เฟิง ความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นมาคือความตื่นตะลึง

ค่อนข้างใหญ่เลยทีเดียว!

ตอนที่ลู่หมิงเหลียงได้ยินว่าตัวเองต้องมารับผิดชอบธุรกิจโลจิสติกส์ สิ่งแรกที่เขาคิดคือการส่งพัสดุ

เขาเห็นว่าบริษัทส่งพัสดุหลายๆ แห่งไม่ค่อยเป็นมืออาชีพ ป้ายหน้าจุดบริการก็ทำขึ้นลวกๆ บางที่ไม่ขึ้นป้ายด้วยซ้ำ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน