ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 274

อินเทอร์เน็ตบ้านหูเซียวค่อนข้างเร็วทีเดียว ไม่นานตัวเกมก็ดาวน์โหลดเสร็จ

เนื่องจากหูเซียวเป็นอัปโหลดมาสเตอร์มืออาชีพ คอมพิวเตอร์ของเขาจึงจัดได้ว่ามีสเป็กที่ดีไม่น้อยเพราะต้องใช้ตัดต่อคลิปและเล่นเกม

เขาไม่มีจอยเกม แต่ก็เล่นด้วยเมาส์กับคีย์บอร์ดแทนได้

ด้วยความที่มีพิธีรีตองเป็นของตัวเอง เขาจึงรินชาแล้วยกจิบก่อนจะกดเข้าเกม

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกมนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับอะไร

ดูจากชื่อแล้วน่าจะเป็นตีมเกี่ยวกับศาสนาพุทธ

แถมตัวเกมน่าจะหยิบความเป็นจีนโบราณมาใช้ เพราะภาพโฆษณาในแพลตฟอร์มเกมทางการเหมือนจะพูดถึงเรื่องการกลับชาติมาเกิด อดีตชาติ และอุตรภาพ

อืม คงจะมีหลักธรรมคำสอนเต็มไปหมดเลยแหละมั้ง

ถ้าเป็นเกมที่เต็มไปด้วยหลักธรรมคำสอน ฉันก็ควรจะปล่อยวางและเล่นเกมด้วยใจที่สงบ

หูเซียวพบว่าตัวเองเริ่มรู้สึกอยากเล่นเกมขึ้นมา

หลังจากหน้าจอมืดไป เสียงดนตรีก็ดังขึ้น

เป็นเสียงดนตรีเบาสบาย แต่ก็ให้ความรู้สึกอ้างว้างและเศร้าสร้อย ดนตรีที่ฟังอยู่ใช้เครื่องดนตรีจีนทั้งหมด

เสียงแหบแห้งของหญิงชราผู้เจนโลกดังขึ้น

“ชีวิตวนเวียนว่าย บั้นปลายไม่บรรจบ กลับภพเกิดใหม่

“บุปผาบานผลัดใบ ยากไซร้นำทาง เส้นกลางยมโลก

“สามธาราโยกยาว ข้ามก้าวสะพาน ลืมลางชาติภพ

“ยกจดน้ำแกง ดับแสงอดีต จุติชีวิต”

เสียงของนางดูอ่อนแรง แต่ก็ทำให้หูเซียวขนลุกขึ้นมาได้ เหมือนว่านางกำลังพูดกับวิญญาณของเขาอยู่

คำพูดของนางฟังดูคล้ายบทกลอนหรือเนื้อเพลง ทำเอาหูเซียวเสียวสันหลังวาบ

ภาพปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ใบเมเปิ้ลสีแดงร่วงลงบนสายน้ำก่อนจะถูกพัดพาไป ทันใดนั้นสีแดงเลือดก็กลืนกินสายน้ำก่อนจะเลือนหายไป

กล้องแพนขึ้นด้านบน มือเหี่ยวแห้งหนังติดกระดูกตบลงมาบนผิวน้ำจนเกิดเป็นวงกระเพื่อม จากนั้นก็หยุดนิ่ง

มุมกล้องเลื่อนตามมือเหี่ยวแห้งขึ้นไปจนเห็นศพแต่งกายด้วยชุดขาดวิ่น ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ดวงตาเบิกกว้าง

ถึงจะตายไปแล้ว แต่ดวงตาที่เบิกกว้างนั้นก็ทำให้สั่นกลัวได้โดยไม่รู้ตัว

ดวงตานั้นแฝงไปด้วยความหวาดกลัว ความหมดอาลัยตายอยาก ความขัดแย้ง และความโกรธเคือง

กล้องแพนไปเรื่อยๆ เผยให้เห็นขาเหี่ยวแห้งจนเห็นกระดูกมากมายที่กำลังเดินผ่านไป มีสุนัขจรจัดหนังติดกระดูก เส้นขนแห้งเหี่ยว ตรงปากมีน้ำลายสีแดงสดหยดย้อยลงมา ดวงตาสีแดงก่ำ มันหันมองกล้องก่อนจะออกเดินหาเหยื่อรายต่อไป

ทุกคนเหมือนสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว จึงกลายเป็นมือสังหารไม่เลือกหน้าสุดเหี้ยมโหด

เสียงแหบแห้งดังขึ้นอีกครั้ง

“ทุกคนมีสามจิตเจ็ดวิญญาณ

“ครั้นตายจาก ยมทูตขาวดำจักมารับตัวสู่เส้นทางสู่ยมโลก พาตัวไปให้ท่านยมราชตัดสิน

“เจ้าอาจได้เกิดใหม่ ได้เข้าสู่สังสารวัฏทั้งหก หรือได้ตรงสู่นรก”

ตอนนั้นเองศพตรงสายน้ำก็กระตุกตัว

กล้องไม่ได้จับภาพศพนานนัก มันแพนออกไปตามสายน้ำและพื้นที่รกร้าง ก่อนจะไปหยุดที่หมู่บ้านเล็กๆ ข้างลำธารซึ่งซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางภูเขา

“จวบจนวันหนึ่ง ยมทูตขาวดำก็เลิกมานำทางผู้วายชนม์

“วิญญาณพรากจากโลกไปแล้ว แต่ไร้ซึ่งผู้ชี้นำ จำต้องเร่ร่อนหาทางไปเส้นทางสู่ยมโลก

“เกิดใหม่ไม่ได้ ครั้นจะตายก็ไม่ได้อีก

“เวลาผ่านไป เหล่าวิญญาณเร่ร่อนทวีความดุร้าย สูญเสียความเป็นมนุษย์และความทรงจำ

“โลกพลิกผันกลายเป็นนรก”

กล้องเลื่อนไปจับภาพกลุ่มคนบริสุทธิ์ที่กำลังโดนชาวบ้านสังหารด้วยคราดและขวาน เสียงกรีดร้องอย่างไร้ซึ่งหนทางดังสะท้อนอยู่ในโสตประสาทของหูเซียว

ด้านในวัดชำรุดทรุดโทรมแห่งหนึ่ง มีพระพุทธรูปส่องแสงสีทองจางๆ สร้างเป็นเกราะกำบังกีดกันผีเร่ร่อนที่พยายามจะรุกล้ำเข้ามา

ในวัดมีพระสูงอายุนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกำลังโยกตัวไปมาและท่อนบทสวดวนไปเรื่อยๆ

ถัดไปไม่ไกล บัณฑิตวิ่งหน้าตั้งออกมาจากบ้านที่ลุกไหม้ เขาสะดุดล้ม ชนข้าวของ พยายามหนีเอาชีวิตรอดจนผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเหมือนคนบ้า

เขาพูดไปพร้อมหัวเราะลั่น ทำให้ได้ยินไม่ถนัดนัก

“วัฏสงสารเหมือนเรือนลุกไหม้ ปล่อยใจสู่ทะเลทุกข์

“ค่ำคืนนิจนิรันดร์ ไม่แปรผันครั้นจบสิ้น

“ภูผาวิญญาณไร้ทางไป มือประสานผ่านอนัตตา

“ทางสู่ยมโลกลับตา กลับใจคือฟากฝั่ง

“ฤๅกลับใจคือฟากฝั่ง ฮ่าๆๆ…”

บัณฑิตหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขณะที่หน้าจอค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ

เสียงหัวเราะเลือนหายไป

จากนั้นเสียงแหบห้าวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ผีร้ายร่อนเร่รอบโลก สังสารวัฏทั้งหกแหลกสลาย ประตูสู่ยมโลกเปิดออก…”

หน้าจอดำอยู่อย่างนั้นไปพักใหญ่

ก๊อง!

ก๊อง!

เสียงนั้นดังขึ้นสองครั้งพร้อมแสงสว่างที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

ภาพที่เห็นคือวิสัยทัศน์ผ่านมุมมองของผู้ถูกฝัง

กล้องค่อยๆ หันไปทางทิวทัศน์ด้านนอกหลุมศพ

ที่บริเวณนี้คือสุสานร้างขนาดใหญ่ แผ่นหินข้างหลุมศพแตกหัก หรือไม่ก็ถูกหญ้าขึ้นปกคลุม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน