ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 74

หลินหวานเห็นบอสเผยเดินผ่านแบรนด์ขายของใช้ส่วนตัวหรูๆ หลายแบรนด์แต่กลับไม่เดินเข้าไปดูเลย!

เขาไม่ได้ซื้อน้ำหอมราคาพันหยวนขวดเมื่อครู่ด้วย!

นอกจากนี้บอสเผยยังซื้อของที่จำเป็นกับการทำงานเท่านั้น แม้แต่กระเป๋าสตางค์กับกระเป๋าใส่เอกสารยังใช้ของที่เหมาะสำหรับไปประชุมธุรกิจ!

รวมทั้งหมดแล้ว เขาใช้เงินไม่ถึงแสนหยวนเลยด้วยซ้ำ!

หลินหวานรู้สึกแปลกใจมาก บอสเผยช่างเป็นคนรู้จักยับยั้งห้ามใจตัวเองจริงๆ!

ลองคิดดูสิ ถ้าเป็นคนอื่นที่หาเงินได้สักสองล้าน ไม่สิ แค่ล้านเดียวก็พอ คนคนนั้นคงจะผลาญเงินซื้อเสื้อผ้า กระเป๋าสตางค์และนาฬิการาคาชิ้นละหลายหมื่น

กลับกันบอสเผยใช้เงินไปไม่ถึงแสน แต่เขาก็ดูจะพอใจแล้ว!

น่านับถือจริงๆ!

พอนึกถึงที่บอสเผยใจกว้างเรื่องเงินเดือน สวัสดิการ และโบนัส ภาพที่เห็นตอนนี้ช่างแตกต่างกันสุดๆ!

หลินหวาน หวงซื่อปั๋ว และคนอื่นๆ พากันน้ำตารื้น

ช่างเป็นบอสที่แสนประเสริฐยิ่งนัก!

เผยเชียนไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางของคนอื่นๆ เลย

เขาพยายามคิดหาทางผลาญเงินอยู่!

ตอนนี้เขาเข้าสู่ช่วงขาดทุนแล้ว ทุกๆ หยวนที่ใช้ต่อจากนี้จะกลายเป็นรายได้ส่วนตัวของเขา!

แต่เขาก็เดินจนทั่วห้างและซื้อทุกอย่างที่ระบบอนุญาตให้ซื้อแล้ว

คนอื่นๆ ก็ซื้อของกันเกือบเสร็จหมดแล้วและมารออยู่ที่ชั้นแรก ในมือถือถุงช้อปปิ้งจนเต็มมือ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

การซื้อของโดยมีคนจ่ายให้นี่รู้สึกดีจริงๆ!

แต่เผยเชียนยังไม่อยากกลับไปทั้งอย่างนี้

เขาอุตส่าห์ผลาญเงินจนขาดทุนแล้ว แต่ตอนนี้กลับขาดทุนแค่สามพันหยวน

จะมายอมแพ้เอาตรงนี้ไม่ได้!

เขาหันไปทางซินไห่ลู่ ดวงตาพลันฉายแสงวาบ

“ผมอยากซื้อของขวัญให้เพื่อนที่เป็นเจ้าของบริษัทเหมือนกัน มีอะไรแนะนำไหม”

เขาบอกไปตรงๆ ไม่ได้ว่าซื้อให้ตัวเอง ไม่อย่างนั้นจะดูแปลกและอาจโดนระบบเตือนได้

คนอื่นจะสงสัยเอาได้ว่าถ้าซื้อให้ตัวเองก็ซื้อของที่อยากได้ไปสิ ทำไมต้องมาถามด้วย

แต่ถ้าเป็นของขวัญให้เพื่อน ทุกคนก็จะช่วยแนะนำของให้ เผยเชียนจะได้ใช้โอกาสนี้เพื่อหาว่ามีของอะไรที่ยังไม่ได้ซื้ออีก

ซินไห่ลู่เริ่มแนะนำของที่ควรซื้อ คนอื่นๆ ก็ช่วยกันระดมความคิดด้วย

สูทราคาแพง น้ำหอม นาฬิกา ปากกาหัวแร้ง และอื่นๆ

เผยเชียนได้แต่ส่ายหน้า

ของส่วนใหญ่ที่ไล่ชื่อมา อันที่ซื้อได้เขาก็ซื้อมาหมดแล้ว ส่วนของอื่นๆ คือของที่ระบบไม่อนุญาตให้ซื้อ!

หลังจากเสนอความคิดเห็นไปแล้วเหล่าพนักงานก็ไม่รู้จะแนะนำอะไรอีก พวกเขาไม่รู้ว่ามีสิ่งใดที่ให้เป็นของขวัญได้อีก

ตอนนั้นเองหลินหวานก็พูดขึ้น “เอาเป็น…แว่นตาดีไหมคะ”

เผยเชียนตาเป็นประกาย “แว่นตาเหรอ”

หลินหวานพยักหน้าแล้วอธิบาย “ถ้าเพื่อนของบอสสายตาสั้นก็ซื้อแว่นให้เป็นของขวัญได้ แต่บอสต้องรู้ค่าสายตาของคนที่จะซื้อให้ก่อน ถ้าไม่รู้ค่าสายตาหรือไม่รู้ว่าสายตาสั้นหรือเปล่า บอสซื้อแค่กรอบแว่นให้ก็ได้นะคะ”

“แว่นตาดีๆ สักอันจะช่วยเสริมภาพลักษณ์และทำให้ดูเป็นคนมีรสนิยมดีได้ค่ะ”

เผยเชียนอยากชมหลินหวานมาก!

แว่นตา! ทำไมถึงคิดไม่ได้กันนะ

เผยเชียนไม่ได้สายตาสั้น ไม่จำเป็นต้องใส่แว่น เลยไม่ทันนึกถึงแว่นตา

แต่พอคิดดูดีๆ ซื้อแว่นตาให้ตัวเองสักอันก็ดูจะสมเหตุสมผล!

เขาหันไปหาเลขาซินพร้อมถามขึ้น “ร้านแว่นที่แพงที่สุดอยู่ตรงไหน”

ซินไห่ลู่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ช็อป Louis Vuitton ที่นี่มีแว่นขายค่ะ น่าจะราคาพอสมควร แต่สินค้าส่วนใหญ่จะเป็นแว่นกันแดด ดิฉันไม่แน่ใจว่าจะตรงตามที่บอสอยากได้หรือเปล่า”

“พาผมไปที”

ทั้งคู่ขึ้นบันไดเลื่อนไป ไม่นานก็เดินไปถึงช็อป Louis Vuitton และเจอชั้นวางขายแว่นตา

เผยเชียนหยิบมาดู พอเห็นราคาก็รู้สึกพึงพอใจมาก!

อันที่ถูกที่สุดราคาสองพันหยวน อันที่แพงที่สุดราคามากกว่าเก้าพันหยวน!

แว่นตาอันละเก้าพันหยวน เอาจริงๆ ราคาเกินที่เผยเชียนคิดเอาไว้มาก แต่ก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับเขา!

พอเผยเชียนหยิบแว่นกันแดดอันละเก้าพันกว่าหยวนขึ้นมา ระบบก็ปฏิเสธทันที

“…”

เผยเชียนพูดอะไรไม่ออก ระบบไม่ยอมให้เขาซื้อ

น่าเสียดายจริงๆ!

เขาลองหยิบอีกอันที่ราคาแปดพันกว่าหยวนขึ้นมา

ครั้งนี้ระบบไม่ได้แจ้งเตือนอะไร!

เผยเชียนแสนดีใจ หลังจากเทียบแว่นตาทั้งสองอันดู เขาก็ตระหนักว่าอันแรกดูเว่อร์เกินไปหน่อย เพราะขอบแว่นดูฉูดฉาด ไม่เหมาะกับการใส่ทำงาน

ส่วนอันที่สอง ถึงจะเป็นแว่นที่มีเลนส์กันแดดด้วย แต่ขอบแว่นบางที่ร้อยด้วยด้ายสีทอง บวกกับเลนส์ที่ดูเรียบหรูทำให้ไม่ฉูดฉาดจนเกินไป

เผยเชียนหยิบมาสวม จากนั้นก็หันไปหาซินไห่ลู่พร้อมถามขึ้น “อันนี้เป็นไง”

ซินไห่ลู่พยักหน้าแล้วตอบกลับ “ดูมีระดับมากค่ะ บอสเผย”

เผยเชียนลิงโลดใจ

ไม่แปลกที่ระบบไม่แจ้งเตือนอะไร แว่นอันนี้เหมาะกับการใส่ทำงานและช่วยส่งเสริมภาพลักษณ์ของเขาจริงๆ!

ระบบต้องคิดว่าแว่นอันนี้เหมาะสำหรับสวมตอนเจรจาธุรกิจเพราะจะช่วยส่งเสริมภาพลักษณ์ เหมือนสูทราคาแพงที่ระบบยอมให้ซื้อ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน