ข้ามเวลามาเจอรัก นิยาย บท 4

ในตอนเย็นหิมะหยุด ท้องฟ้าเป็นสีเทา และไม่มีแสงอาทิตย์ตก

ฉินลั่วเอียนและหวู่ตงถูกขับออกจากจวนฉินพร้อมห่อผ้าเล็กน้อย ด้านนอกจวนมีรถม้าที่ผุพังรออยู่เป็นเวลานาน

คนขับเป็นชายชรามีจอนสีขาวเล็กน้อย พอเห็นสองคนออกมา ชายชราก็กระโดดลงจากรถแล้วเอาแซ่ในมือไปใส่มือหวู่ตง "นายหญิงพูดแล้ว เส้นทางนี้ไกลมาก ในจวนมีเรื่องเยอะ จึงไม่ส่งคนไปส่งคุณหนูสี่แล้ว รถม้าคันนี้ใช้แล้วก็เก็บไว้ที่จวนเล็กเลย ไม่ต้องเอามาคืนแล้ว"

"นี่มันมากเกินไปแล้ว" หวู่ตงเห็นว่ารถม้ามีฝุ่นปกคลุมและมีรูเล็ก ๆ อยู่หลายรูตามขอบ รถม้าแบบนี้เห็นได้ชัดว่าจวนได้ทิ้งไปนานแล้ว "รถม้าแบบนี้จะให้คนนั่งได้อย่างไร ถ้าคุณหนูสี่ตกจะทํายังไง?"

"ผู้ดีมาจากไหนกัน? ยังคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูของจวนแม่ทัพอยู่อีกเหรอ? เมื่อกี้ข้าก็ไม่ได้ขับเกวียนออกมาเหรอ? ไม่เห็นข้าจะเป็นอะไรเลย? ไม่เอาก็แล้วแต่ พวกเจ้าก็เดินกันไปเองเถอะ" ชายชราด่าไม่กี่คําก็หันหลังกลับเข้าประตูไป

หวู่ตงเห็นว่าประตูหลังถูกปิด ก็มองไปที่ฉินลั่วเอียนอย่างน้อยใจ "คุณหนู วันนี้ใกล้จะมืดแล้ว ไล่พวกเราออกมาในเวลานี้ ตั้งใจจะให้เรานอนในป่า"

"นอนในป่า?" ฉินลั่วเอียนเยาะเย้ยเอามือลูบหัวหวู่ตง "สาวน้อย เจ้ายังไร้เดียงสาเกินไป"

"คุณหนู หมายถึง…" หวู่ตงไม่เข้าใจ

ฉินลั่วเอียนส่ายหัว "เอาน่า ข้าให้เจ้าไปเอาของที่ร้านยาได้มาหรือยัง?"

หวู่ตงพยักหน้าแล้วหยิบซองผงออกมาจากห่อผ้า "หมอบอกว่าผงนี้ใช้เบื่อหนูโดยเฉพาะ มันแรงมาก ยาซองเดียวสามารถฆ่าวัวได้หลายตัวเลยเดียว"

ฉินลั่วเอียนหยิบผงแล้วหยิบกริชออกมาจากห่อผ้า กริชคมมาก สะท้อนแสงสีขาวในตอนค่ำ

"คุณหนู ท่าน…" หวู่ตงเบิกตากว้าง

ฉินลั่วเอียนโปรยผงลงบนกริชอย่างระมัดระวัง "ไปเถอะ เราจะเป็นอิสระได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับคืนนี้"

"คุณหนู ข้าก็กลัวนิดหน่อย" หวู่ตงตามฉินลั่วเอียน กอดห่อผ้าของตัวเองแน่นโดยไม่รู้ตัว

ฉินลั่วเอียนยิ้มบาง ๆ รอยยิ้มของเธอเปล่งประกายเจิดจ้ายามพระอาทิตย์ตกดิน และพูดว่า: "อย่ากังวล ข้าจะปกป้องเจ้าเอง"

หวู่ตงไม่รู้ ในขณะนั้น รอยยิ้มแบบนี้ประทับอยู่ในความทรงจําของเธอ จนกระทั่งหลายปีต่อมา อาศัยความทรงจําที่อบอุ่นนี้ ทําให้เธอรอดชีวิตจากความทรมานมาได้หลายปี