ค้นรักตัวตนภรรยาเบอร์หนึ่ง นิยาย บท 10

“แต่งงานมาสี่ปี คุณไม่เคยนั่งไฟล์ทบินของผมเลย” โป๋สิงจื่อยื่นมือมากอดเอวของรวนซูไว้ วางคางไว้บนไหล่ของเธอ

จู่ๆก็อยากจะทำหลายๆเรื่อง ที่ไม่เคยทำด้วยกันกับเธอ

แต่งงานมาสี่ปี พวกเขาไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลย ไม่เคยออกไปกินข้าวด้วยกัน ยิ่งไม่เคยไปดูหนังช็อปปิ้งเหมือนคู่สามีภรรยาคู่อื่นๆ

เหมือนว่าที่ที่อยู่กันเยอะมากที่สุดก็คือวิลลาแห่งนี้รวมถึง......บนเตียง

“คืนนี้จะนั่งก็แล้วกันนะ” รวนซูวางมือถือลง แล้วผลักเขาออก “ฉันหาเสื้อผ้าใส่ก่อน ที่รัก คุณว่าฉันใส่ชุดไหนดี?”

“ภรรยาผมใส่ชุดอะไรก็สวยหมด” โป๋สิงจื่อยื่นมือออกมาติดกระดุมเสื้อเชิ้ต พูดออกมาโดยไม่ต้องคิด

ที่เขาพูดไม่ใช่การประจบ รวนซูรูปร่างดี หน้าตาดี สวยกว่าพวกแอร์โฮสเตสของเซาท์สตาร์แอร์ไลน์พวกนั้นเสียอีก สวยกว่าดาราสาวในบริษัทบันเทิงโป๋ซื่อด้วยซ้ำ

“วันนี้คุณมีบินไปไหนคะ?” รวนซูนึกถึงตอนที่ขึ้นมาข้างบนเมื่อครู่ ดาราสาวคนนั้นสวมชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อน ขณะที่เธอเห็นชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนในตู้เสื้อผ้าของตัวเองนั้น มือก็แข็งขึ้นมาทันที แล้วได้ยินชายหนุ่มด้านหลังพูด “ลอนดอน”

ลอนดอนเหรอ——

“งั้นก็หมายความว่า คุณบินกลับมาคืนพรุ่งนี้?” รวนซูหยิบชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนออกมา

“ใช่ครับ คืนนี้จะพักที่นั่นหนึ่งคืน” โป๋สิงจื่อพยักหน้า

งั้นก็ต้องพากระเป๋าเดินทางไป รวนซูใจร้อนเล็กน้อย แต่เธอนั้นเก็บอาการได้ดี

สวมชุดกระโปรงเสร็จ หลังจากนั้นก็หมุนหนึ่งรอบ แล้วมองโป๋สิงจื่อด้วยรอยยิ้มสวยงาม “ที่รัก ฉันสวยไหม?”

“สวยครับ” ชายหนุ่มเอี้ยวตัวไปจูบเธอ “ภรรยาผมสวยที่สุด”

“สวยกว่าหวังซินหย่า?”

“แน่นอน” โป๋สิงจื่อพูดตามความจริง

เธอไม่อยากไปลอนดอนจริงๆ แต่ก็ต้องไป ผู้ชายคนนี้ยังไม่เซ็นหย่าให้เธอ ถ้าทำให้เขาไม่พอใจ เขาไม่เซ็นขึ้นมา เธอก็ต้องใช้กำลังในการหย่าอีก มันเหนื่อยมาก

หลังจากที่เธอเก็บของเสร็จ ก็ได้ยินโป๋สิงจื่อพูด “เอาของใช้ในชีวิตประจำวันของผมใส่เข้าไปด้วย”

รวนซูตอบรับอย่างเหนื่อยใจ “ได้ค่ะ”

อยากจะทุบของตรงหน้าพวกนี้ให้แตกละเอียดเต็มที

บนร่างเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

หลังจากเก็บของเสร็จ เธอก็หันกลับมามองผู้ชายที่สวมชุดกัปตันเรียบร้อยแล้ว ท่าทางเย็นชาของผู้ชายคนนี้เพิ่มความสุขุมนุ่มลึกให้เขาไม่น้อย

โดยเฉพาะแถบสีบนไหล่ของเขา ทำให้ดูน่าเกรงขาม บุคลิกยอดเยี่ยม

ทั้งสองคนออกไปขึ้นรถด้วยกัน โป๋สิงจื่อนั่งข้างๆเธอ เอามือจับมือเล็กๆของเธอไว้ด้วยความเคยชิน “เดี๋ยวผมจะไปห้องประชุมก่อน”