คุณชายคะ...รักเบาๆหน่อย นิยาย บท 12

ชายคนนั้นเหยียดแขนที่ยาวและทรงพลังของเขาออก อุ้มคนที่นอนอยู่จากโซฟา ลุกขึ้นแล้วกลับเข้าไปในห้องนอน

เดิมที นี่คือห้องนอนของเขา

หลังจากที่กัณฐมณี มา มันก็กลายเป็นที่อยู่อาศัยของเธอ

เขาวางกัณฐมณีลงบนเตียงเบาๆ ก้มลงเพื่อช่วยเธอถอดรองเท้า และห่มผ้าให้เธอ นิ้วเรียวเล็กของเขาเลื่อนผ่านใบหน้าขาวที่สวยงามของเธอ ดวงตาสีเข้มเผยให้เห็นถึงความก้าวร้าวที่ถูกระงับ และเสียงของเขาแหบแห้ง"ราตรีสวัสดิ์"

ต้องให้เวลาสาวน้อยในการค่อยๆปรับตัว

หากแข็งกร้าวเกินไปอาจทำให้หญิงสาวหวาดกลัว...มันไม่คุ้ม

***

วันรุ่งขึ้น กัณฐมณี ขับรถไปรางานตัวตามเวลาที่ฟู้ดมาร์เก็ต กรุ๊ป แต่ถูกขุนพลขวางไว้ด้านนอกประตู

เดิมทีกัณฐมณีอารมณ์ดีมาก แต่เมื่อเธอเห็นขุนพลเธอก็ได้รับผลกระทบทันทีและพูดอย่างเย็นชา"หลีกไป!"

ขุนพลคิดว่ากัณฐมณีจะดีใจหากเขาเป็นคนมาหาเธอก่อน แต่เขาไม่คาดคิดว่าใบหน้าที่สวยงามนั้นจะเต็มไปด้วยความเย็นชาและความเบื่อหน่าย

ขุนพลนึกถึงคำเตือนของคุณหญิงประพิณไพโรจน์ เขาระงับความหดหู่ในใจ และพยายามแสดงสีหน้าที่ยิ้มแย้มและเสียงของเขาให้นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"กัณฐมณี เรามาคุยกันหน่อยได้ไหม"

ริมฝีปากของกัณฐมณีโค้งเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย"ฉันคิดว่าประธานขุนพลกับฉันไม่มีอะไรต้องคุยกันนะ"

หลังจากพูดจบ เธอก็เดินอ้อมไป สวมรองเท้าส้นสูงและเดินไป

ขุนพล รู้สึกร้อนใจ ยกมือขึ้นไปคว้าเธอ กัณฐมณีหลบมือของเขา ถอดแว่นกันแดดบนใบหน้าของเธอออก และเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที"ที่นี่คือฟู้ดมาร์เก็ต กรุ๊ป ไม่ใช่ตระกูล ประพิณไพโรจน์ หากขุนพลกล้าที่จะทำอะไรเกินเลยฉันอีก ฉันก็ทำได้เพียงเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาทักทายประธานขุนพลเท่านั้นแล้วนะ!”

ขุนพลสังเกตเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า และพบว่าไม่มีร่องรอยของความยับยั้งชั่งใจหรือความหดหู่ในการแสดงออกของเธอเลย นอกจากความเฉยเมยแล้ว ก็คือรังเกียจ

เขารู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก ยกคิ้ว และน้ำเสียงของเขาไม่ค่อยดีนัก"กัณฐมณี อย่าคิดว่าชโนทัยดีกับคุณจริงๆ เขาแค่เห็นแก่ความงามของคุณ และต้องการใช้คุณเพื่อโจมตีตระกูล วิลัยสุทธ์!”

กัณฐมณีเอียงหัวของเธอ และรอยยิ้มเย้ายวนก็ปรากฏที่มุมริมฝีปากของเธอ"ประธานชโนทัยปฏิบัติต่อฉันอย่างไร และมันเกี่ยวอะไรกับคุณประธานขุนพลเหรอ?คุณมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องของฉัน?”

ขุนพลจ้องมองรอยยิ้มของเธอ สายตาของเขาภวังค์อยู่ครู่หนึ่ง ในใจหวั่นไหว และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าไม่ได้ต่อต้านข้อเสนอของคุณหญิงประพิณไพโรจน์มากนัก"ยังไงซะ เราก็โตมาด้วยกัน และผมไม่อยากเห็นคุณถูกคนอื่นหลอกใช้ กัณฐมณี ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ไปจดทะเบียนสมรสกับผม และคุณยังคงสามารถเป็นคุณนายของตระกูล ประพิณไพโรจน์ได้”

ดวงตาที่คมชัดของกัณฐมณีหรี่ลงเล็กน้อย และรอยยิ้มของเธอก็ลึกขึ้น "จดทะเบียนสมรส? ทำไมประธานขุนพลถึงลืมสิ่งที่ตนเองพูดก่อนหน้านี้เร็วขนาดนี้?ชาตินี้ผมจะไม่มีวันแต่งงานกับกัณฐมณี แต่ตอนนี้ต้องการจดทะเบียนสมรสกับฉัน ทำไมพูดย้อนแย้งล่ะ?”

“นั่นก็เป็นเพราะความผิดของคุณไม่ใช่เหรอ ถ้าคุณไม่ได้ทำเรื่องอื้อฉาวเหล่านั้น ทำไมผมถึงต้องทำกับคุณแบบนั้นล่ะ?”ไม่เห็นร่องรอยของความรู้สึกผิดบนใบหน้าของขุนพลของเลย และพูดอย่างกับมีเหตุผลเต็มที่ที่จะพูดได้เต็มปากเต็มคำ“ชื่อเสียงของคุณในตอนนี้ ผมไม่จำเป็นต้องเตือนคุณ คุณน่าจะรู้ดี ดังนั้นข่าวเกี่ยวกับการจดทะเบียนสมรสของเราสองคน ไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้”

ดวงตาสีเข้มของกัณฐมณีจ้องมองไปที่เขาโดยไม่ขยับเขยื้อน

เมื่อขุนพลสบตาที่เย็นชาและคมชัด หัวใจของเขาก็ใจสั่นเล็กน้อย และเขารู้สึกราวกับว่าอีกฝ่ายมองเห็นความสกปรกภายในของเขา

เพื่อปกปิดความผิดของเขา เขาพูดอย่างอ่อนโยนกว่าเดิมว่า"แต่คุณไม่ต้องกังวล ผมจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดีแน่นอน"

นี่ถือเป็นคำพูดที่อ่อนโยนที่สุดและดีที่สุดที่เขาพูดกับกัณฐมณี

กัณฐมณี มองดูอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้น รอยยิ้มอันมีเสน่ห์ก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ เสียงอันไพเราะของเขาทำไมฟังดูเหมือนประชดประชัน“ขุนพลอะไรทำให้คุณคิดว่าฉันจะยินดีไปจดทะเบียนกับคุณ?ในแง่ของรูปลักษณ์ภายนอก อำนาจ ความมั่งคั่ง และความกล้าหาญ ...ดูยังไงก็ไม่ดีเท่าประธานชโนทัย”

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจิรทีปต์