กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 304

ท่ามกลางความตกใจ กลับมองเห็นซือม่อเฟยกะพริบตามองนางด้วยสายตาที่คลุมเครือราวกับถามว่านี่ถือเป็นทักษะศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงอย่างนั้นหรือ?

กู้ชูหน่วนแทบจะเป็นลมหมดสติ

เขากำลังทำให้จิ้งจอกสีเทาตัวใหญ่กลายเป็นลูกแกะตัวเล็ก

การจู่โจมของเยี่ยจิ่งหานและจอมมารยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ การดีดฉินของชายชุดขาวก็เร่งรีบขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้น สายฉินก็ขาดลง ชายชุดขาวกระอักเลือดออกมากระเซ็นไปทั่วฉินสีขาว

ดอกลำโพงที่กระหายเลือดและเสียงเวทมนตร์มารลวงยังคงดำเนินต่อไป ชายชุดขาวได้รับบาดเจ็บสาหัส อวัยวะภายในทั้งหมดและเส้นลมปราณล้วนได้รับความเสียหายอย่างหนัก กำลังภายในของเขาอ่อนล้า รอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาและหลงเหลือไว้เพียงหนึ่งประโยค จากนั้นร่างกายสีขาวราวกับหิมะก็หายไปในชั่วขณะ

"สายน้ำสีเขียวไม่หลุดไหล เราจะพบกันอีกในสักวัน เยี่ยจิ่งหาน วันหน้าเรามาต่อสู้กันอีกครั้ง"

ลำคอของเยี่ยจิ่งหานมีเลือดกำลังจะพุ่งออกมา แต่เขาได้กลั้นและกดกลับเข้าไป

เห็นได้ชัดว่าอาการบาดเจ็บภายในของเขานั้นรุนแรงกว่าของนางมาก ทำไมต้องสิ้นเปลืองลมปราณแท้ให้กับนาง

เยี่ยจิ่งหานยิ้มอย่างเย็นชา "เจ้าคิดว่าข้าทำเพื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ? ข้าทำเพื่อลูกต่างหาก"

"......"

หลังจากที่เหวินเส่าอี๋พ่ายแพ้และร่นถอย เผ่าเพลิงฟ้าก็พ่ายแพ้อย่างราบคาบและมีคนตายบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน ผู้ที่มีชีวิตรอดอยู่ก็ใช้โอกาสความชุลมุนหลบหนีไป

ถึงแม้ว่าหุบเขาพิศวิญญาณจะถูกถล่มทำลาย แต่เพราะความช่วยเหลือของผู้นำกองธงหลายคนของเผ่าปีศาจ คนของเผ่าปีศาจได้ใช้เส้นทางลับในการหลบหนีออกไปได้และตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าผู้นำกองธงกล้วยไม้อยู่ที่ใด

ค่ำคืนแห่งการต่อสู้ดำเนินไปจนรุ่งสาง

ในตอนรุ่งสาง กู้ชูหน่วนกับเยี่ยเฟิง รวมไปถึงยายเยี่ยและคนอื่นๆ ก็ได้รวมตัวกัน