LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 72

พิษสวาท | ตอนที่ 71 | ว่าที่ลูกเขย

"เด็กอ้วนเอ๋ย" ตะวันมองที่เด็กน้อยในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู ทุก ๆ ครั้งที่เจ้าอ้วนเริ่มงอแงถ้าไม่เพราะหิว ก็เป็นเพราะรู้สึกมวนท้องเนี่ยแหละ

เมื่อรันเวย์เดินหายเข้าไปอาบน้ำแล้ว ตะวันก็พาเซอร์เวย์ไปเปลี่ยนแพมเพิส อาบน้ำ ประแป้งแต่งตัวให้เช่นเคยเหมือนทุกวัน

หลังจากที่ดูแลเซอร์เวย์เสร็จ เธอก็ไม่ลืมที่จะรีบไปเตรียมชากาแฟให้กับทางด้านคุณพ่อของเซอร์เวย์ด้วย เรียกได้ว่าเธอต้องชงเตรียมทั้งกาแฟทั้งนม เผื่อไว้ให้สองหนุ่มในบ้านด้วยเลย

"รับขนมปังอบเนยทานรองท้องไปหน่อยไหมคะ?" ตะวันเอ่ยถามขณะที่เสิร์ฟกาแฟร้อน ๆ ให้กับรันเวย์ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านอีเมลต่าง ๆ บนหน้าจอไอแพดในมือของเขาไปพลาง ๆ

"เอา" เขาขานตอบกลับไปเพียงเท่านั้น ก่อนจะเปิดไล่อ่านข้อมูลต่าง ๆ ในอีเมลของตัวเองเพื่อตรวจเช็กเรื่องงานต่าง ๆ ก่อนจะเข้าประชุมเช้าในวันนี้

ตะวันเดินเข้าไปอบขนมปัง ซึ่งพอแอบชำเลืองมองดูก็เห็น คุณพ่อคุณลูกนั่งดื่มกาแฟ ดื่มนม ท่าทางเดียวกันเป๊ะ ๆ เลย เจ้าอ้วนมองไปที่รันเวย์และพยายามจะเลียนแบบท่าทางต่าง ๆ จากคนเป็นพ่อ ซึ่งมันช่างเป็นภาพที่น่ารักมากจริง ๆ เลยในสายตาของตะวันที่ยืนแอบมองอยู่ไกล ๆ

"ขนมปังมาแล้วค่ะ" สาวน้อยรีบถือจานร้อน ๆ มาวางไว้ตรงหน้าของเขา

"วันนี้เธอจะไปเยี่ยมพี่สาวใช่ไหม?" รันเวย์เอ่ยถามขึ้นทันที

"ใช่ค่ะ" ตะวันขานตอบกลับไปทันที

"งั้นก็รีบไปแต่งตัว จะได้ออกไปพร้อมกันเลย" รันเวย์ซดกาแฟร้อน ๆ พร้อมกับสะบัดหัวไปมาเล็กน้อย เพื่อให้รู้สึกตื่นตัวขึ้นมา เพราะเมื่อคืนเขายังไม่ทันหลับได้เต็มอิ่มเลยจริง ๆ

"ให้หนูไปเองดีกว่านะคะ..ที่ทำงานของคุณมันคนละทางกับโรงพยาบาลเลย" ตะวันพูดกับเขาเพราะรู้สึกเกรงใจรันเวย์มากจริง ๆ

"…" ร่างสูงกระแทกแก้วกาแฟลงกับโต๊ะและเหลือบไปมองเธอด้วยสายตาที่ดุดัน

"ค่ะ..รีบอาบน้ำแต่งตัวเลย" ตะวันรีบพยักหน้ารับคำสั่งทันที

"ฝากดูเจ้าเด็กอ้วนให้ด้วยนะคะ" เธอพูดทิ้งท้ายพร้อมกับเข็นรถเข็นของเซอร์เวย์ไปใกล้ ๆ รันเวย์มากขึ้นกว่าเดิม

"กินดี ๆ อย่าเทเล่นแบบนั้น!" เสียงรันเวย์บ่นใส่ลูกชายของเขาดังอยู่เรื่อย ๆ เจ้าอ้วนหัวเราะเมื่อถูกพ่อดุใส่ ความน่ารักและอารมณ์ดีของเซอร์เวย์ทำให้รันเวย์เองก็รู้สึกมันเขี้ยวมากไม่แพ้กัน

หลังจากที่ทำอะไรหลาย ๆ อย่างเสร็จ รันเวย์ก็ขับรถมาส่งตะวันกับลูกชายของเขาที่โรงพยาบาลเหมือนกับเมื่อวานก่อน

"เยี่ยมพี่เสร็จแล้วก็นั่งรออยู่ที่นี่ วันนี้ฉันเลิกงานครึ่งวันเดี๋ยวจะแวะมารับ" รันเวย์เปิดกระจกพูดกับตะวัน

สายตาของเขามองดูการแต่งตัวของตะวัน พร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อย

"ได้ค่ะ..ขอบคุณที่มา (ปิดกระจก) ส่งนะคะ" ตะวันก้มหัวให้เขาแต่ยังไม่ทันจะพูดขอบคุณได้จบประโยคดี เขาก็ปิดกระจกและขับรถออกไปซะแล้ว

ห้องทำงานรันเวย์

"นี่คือรายชื่อทั้งหมดของคนที่ประสงค์อยากจะขายไตให้กับคุณรันเวย์ครับ" ตุลย์เลขาชายคนสนิทยื่นแฟ้มเอกสารส่งให้รันเวย์เลือกทันที

"งั้นเดี๋ยวให้ 4 คนนี้ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลและให้หมอมันเลือกว่าจะใช้ของใคร" รันเวย์ตอบรับกลับไปทันที

ก๊อก ๆ ๆ

รันเวย์ยังคุยกับตุลย์ได้ไม่เท่าไร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

"คุณรันค่ะ พอดีท่านปราบยุกต์มาขอเข้าพบค่ะ"

"" รันเวย์ทวนชื่อนั้นและหันมองไปทางตุลย์เล็กน้อย

"นักการเมืองชื่อดังนะครับ" ตุลย์รีบอธิบายให้รันเวย์ฟังทันที

"มาแบบไม่ได้นัดกูซะด้วย!" ร่างสูงชักสีหน้าเล็กน้อย แต่ก็ฝืนทำหน้านิ่ง ๆ และพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ให้ได้มากที่สุด

"มึงไปเปิดประตูให้มัน" รันเวย์หยิบสูทที่พาดเอาไว้มาสวมใส่ และหันไปสั่งตุลย์ทันที

"เชิญครับ" ตุลย์เปิดประตูพร้อมกับผายมือเชิญท่านปราบยุกต์เข้ามาในห้องทำงานของเจ้านายตัวเองทันที ซึ่งท่านก็ไม่ได้มาแต่เพียงผู้เดียว เพราะมีสาวสวยอีกคนที่เดินติดสอยห้อยตามหลังมาด้วย

"สวัสดีครับ ท่านปราบยุกต์" รันเวย์ก้มหัวทักทายคนตรงหน้าไปทันที

"สวัสดีครับ คุณรันเวย์ ทายาทคนโตของอาณาจักร JFY " ผู้ชายวัยใกล้เกษียณยื่นมือมาตรงหน้าของรันเวย์ทันที ซึ่งเขาก็เอื้อมมือไปจับด้วยตามหลักของสากล

"นี่หนูแพรววา เป็นลูกสาวคนเดียวของผมเอง" ท่านปราบยุกต์

ปัง! รันเวย์เลื่อนประตูรถตู้สีดำกันกระสุนปิดให้ ก่อนจะยืนรอส่งจนแขกคนสำคัญขับรถออกไป

"เป็นเขยนายก..ก็ไม่เลวนะ" รันเวย์ก้มมองเบอร์โทรของลูกสาวนักการเมืองดังก่อนจะกดส่งข้อความไปหาเธอทันที อย่างจงใจอ่อยเหยื่อ...

"จริง ๆ ไม่ต้องอ่อย..ก็น่าจะติดแล้วมั้ง" เขาเหยียดยิ้มเล็กน้อยและเดินกลับไปขึ้นรถขับออกจากที่ทำงานทันที

ทางด้านของตะวัน

"ตอนนี้คุณหมอยังไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยมนะคะ" พยาบาลเดินมาบอกกับตะวันที่ยืนรออยู่ด้านหน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ

"ค่ะ ตะวันเข้าใจ" สาวน้อยอุ้มเซอร์เวย์เดินวนไปวนมาหน้าห้อง เธอมองประตูบานเดิมซ้ำ ๆ อยู่ทุกวันด้วยความคิดถึงพี่ตาลมากจริง ๆ

ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยอยู่ห่างจากพี่ตาลหลายวันแบบนี้มาก่อนเลยจริง ๆ

"ตะวันคิดถึงพี่ตาลมากนะ รีบหายไว ๆ นะคะ" ตะวันอุ้มเจ้าอ้วนนั่งรออยู่ที่หน้าห้องของตาล

จนเวลาผ่านล่วงเลยไปนานพอสมควรแล้ว ดูเหมือนว่ารันเวย์จะยังไม่มีท่าทีจะมารับเธอกับลูกเลย

ขณะที่เธอกำลังพยายามประคองเจ้าตัวเล็กลองเดินด้วยตัวเองดู จริง ๆ เซอร์เวย์เริ่มยืนได้เองแล้ว แต่ยังเดินด้วยตัวเองได้ไม่นานมากนัก ตะวันก็ฝึกเดินให้เจ้าตัวเล็กฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ

"นมก็หมดแล้วด้วย แพมเพิสก็ไม่มีเผื่อแล้ว" ตะวันถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าประคองเซอร์เวย์ตุปัดตุเป๋ไปเรื่อย ๆ จนไปหยุดตรงหน้ารองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้มสุดหรูคู่หนึ่ง

"พะ..พอ.." เซอร์เวย์พูดขึ้นเบา ๆ ก่อนจะถลาตัวเข้าไปกอดขาของคนตรงหน้าทันที

ตะวันรีบเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจเพราะกลัวว่าเจ้าอ้วนจะทักคนผิด แต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็เป็นรันเวย์จริง ๆ ด้วย

"รอนานไหม?" รันเวย์ถามตะวันก่อนจะก้มลงอุ้มเจ้าเด็กอ้วนขึ้นมาจากพื้นทันที

"ไม่นานค่ะ"ตะวันส่ายหน้าตอบกลับไปทันที

"งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวมากเลย" รันเวย์สวมใส่แว่นตาดำสนิทและเดินอุ้มลูกชายเดินนำหน้าตะวันไปทันที