LOVE POSITIONS พิษสวาท นิยาย บท 74

​

พิษสวาท | ตอนที่ 73 | HALLOWEEN

สุขสันต์คืนวันปล่อย = ผอ อี ผะผี....

"ข่าวไวกันดีจังนะพวกมึงสองตัวเนี่ย" รันเวย์เอ่ยตอบชายอีกคนไป ซึ่งน้ำเสียงของเขาฟังดูคุ้นหูมากจริง ๆ

ตะวันที่กำลังจะเดินออกไปก็ชะงักฝีเท้าและหยุดฟังสิ่งที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่ด้วยความรู้สึกหวิว ๆ ภายในใจยังไงชอบกล..

"ตาลุงนั่นพาลูกสาวมาแนะนำตัวด้วยตัวเองขนาดนี้ โคตรชัดเลยว่ามันเล็งมึงเป็นเขยแน่" เสียงของคนที่เอ่ยขึ้น ยอมรับว่าพอตะวันได้ยินแบบนั้น จู่ๆ เธอก็ไม่รู้ว่าน้ำตามันคลอขึ้นมาได้อย่างไรกัน

"กูไม่ติดนะ เพราะถ้าแม่งขึ้นเป็นนายกจริง ๆ กูก็ได้ผลประโยชน์" รันเวย์พูดขึ้นด้วยท่าทีไม่ได้ใส่ใจอะไร

"พี่จะแต่งงานกับยัยคุณหนูนั้นจริง ๆ ดิ" ไพลอทเอ่ยถามพี่ชายของเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย

"สำหรับกูแล้วคำว่าแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องความรักอีกต่อไปแล้วไอ้ไพลอท" รันเวย์เอ่ยตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่แววตาของเขามันยังคงซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ลึก ๆ ภายในใจ..

"กูสามารถแต่งงานกับใครก็ได้ เพื่อผลประโยชน์เพียงอย่างเดียว..เพราะกูจะไม่รักใครอีกอย่างแน่นอน" รันเวย์ประกาศเสียงดังกร้าว และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดออกมาด้วยความมั่นใจ

"แต่ยัยคุณแพรววาก็น่ารักดีนะมึง เสียดายที่ตาลุงปราบมันไม่มาเสนอให้กู" บราวน์ยักไหล่พูดขึ้นด้วยความเสียดาย ๆ

"อืม..กูว่าก็น่าYEDดีนะ" คำตอบของรันเวย์ทำเอาพวกหนุ่ม ๆ พากันหัวเราะลั่น

ต่างจากตะวันยืนฟังด้วยความรู้สึกหน่วง ๆ ในใจโดยไม่ทราบสาเหตุเลย

(ผู้มีพระคุณของเธอกำลังจะได้เจอกับคนที่คู่ควร...เธอจะร้องไห้ทำไมกันตะวัน?) เด็กสาวยืนแอบฟังที่พวกเขาคุยกันจนพอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว แต่เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงร้องไห้ออกมาแบบนี้

"เออ..แต่ถ้ามึงแม่งเป็นเขยไอ้ลุงนั้นจริง ๆ มึงกับกูคงต้องอยู่กันคนละข้างเลยนะ" เสียงของชายอีกคนรีบชวนคุยไปเรื่องอื่นทันที เมื่อเห็นรันเวย์มีท่าทีแปลก ๆ ไป

"เออ กูลืมไปสนิทเลย ไอ้ลุงปราบยุกต์มันพรรคคู่แข่งพ่อมึงนี่" รันเวย์หันไปหัวเราะใส่เพื่อนตัวเองทันที เพราะพ่อของบราวน์ก็คือนักการเมืองชื่อดังเช่นกัน ซึ่งอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับตาลุงปราบยุกต์คนนั้น

"ก็ไม่แน่นะ มึงอาจจะได้เป็นเขยนายกขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้" บราวน์ด่าว่าให้รันเวย์แบบหยอกล้อกันไปมา

"ถุย!" รันเวย์คุยเล่นกับบราวน์อย่างสนุกปาก

แต่แล้ว...

"อุแว๊ ๆ ๆ " จู่ ๆ เสียงร้องไห้ของเซอร์เวย์ก็ดังลั่นขึ้นมา ทำให้ตะวันที่ยืนแอบฟังอยู่ได้สติขึ้นมาในทันที

เธอรีบเช็ดน้ำตาตัวเองอย่างเร่งรีบ

"เจ้าอ้วน.." ตะวันรีบเดินเข้าไปดูเซอร์เวย์ทันที เพราะเขาร้องขึ้นมาเสียงดังลั่นราวกับหวาดกลัวอะไรสักอย่างและ..

"อายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่ยื่นหน้าไปแอบดูตอนหลับเฉย ๆ เอง" ไพลอทรีบอธิบายขึ้นทันทีพลางเกาหัวตัวเองเล็กน้อย เขาอยากจะปลอบ แต่พอเข้าใกล้เซอร์เวย์ก็ยิ่งร้องไห้ดังมากขึ้น ๆ

"เดี๋ยวตะวันดูเองค่ะ" ตะวันรีบตรงไปที่เซอร์เวย์พร้อมกับอุ้มเจ้าอ้วนขึ้นมาปลอบขวัญทันที แต่จังหวะที่เธอเงยหน้าขึ้นมาเจอไพลอท..

" 0 ตาเถร!" ตะวันอุทานขึ้นด้วยความตกใจไม่แพ้เซอร์เวย์เลย..

ปัก! รันเวย์เดินเข้ามาตบหัวน้องชายคนโปรดของเขาทันที

"ลืมตาตื่นมาเจอหน้ามึง เด็กที่ไหนมันจะไม่ร้องวะไอ้เวร!" รันเวย์โวยใส่ไพลอทที่แต่งตัวมาในทีมงานฮาลโลวีน มีทั้งเขี้ยวแวมไพร์ ไหนจะรอยแผลปลอม ๆ บนใบหน้าของเขาอีก

"โอ๋ ๆ ๆ มาลูกมา ๆ" ตะวันรีบอุ้มเซอร์เวย์ขึ้นมากอดทันที

"แอ๊ แง ๆ ๆ ๆ" เซอร์เวย์แผดเสียงร้องดังลั่นบ้านด้วยความผวาและพยายามมุดหน้าซบเข้าไปที่อกของตะวันด้วยความกลัว เพราะทั้งไพลอททั้งบราวน์แต่งตัวทีมฮาลโลวีนกันมาแบบจัดเต็มมาก ๆ

"โอ๋ อาไม่ได้ตั้งใจนะ..อาเห็นหนูหลับอยู่เลยแอบดูเฉย ๆ " ไพลอทหน้าเสียไปทันที เพราะเขาแค่ชะโงกหน้าไปมองเด็กอ้วนแต่หลานดันตื่นขึ้นมาซะก่อน เลยเจอกับผีแวมไพร์เขี้ยวแหลมเข้าไปเต็ม ๆ

"แง ๆ ๆ ๆ" เด็กน้อยร้องลั่นในอ้อมแขนของคนที่เขาคุ้นเคยดีมากที่สุด รันเวย์ยืนมองอยู่สักพักก่อนจะเดินเข้าไปหาตะวันและดึงเซอร์เวย์มาอุ้มแทน

"หยุดร้อง" รันเวย์พูดกับลูกชายอย่างเสียงเรียบ

"แอว๊ะ ๆ ๆ " เด็กน้อยเบะปากร้องไห้หนักกว่าเดิม พอเหลือบไปเห็นบราวน์ก็ยิ่งร้องหนักขึ้น ๆ

"คุณรันจะทำอะไรคะ?" ตะวันถามรันเวย์ทันทีด้วยความเป็นห่วงเจ้าอ้วนของเธอ เพราะรันเวย์อุ้มเซอร์เวย์เดินตรงเข้าไปหาทั้งไพลอทและบราวน์

"เราออกไปข้างนอกเถอะ หลานมันน่าจะกลัวผี" บราวน์แตะไหล่ไพลอทเตรียมจะพากันออกไปหลบด้านนอก แต่ทว่า..

"พวกมึงไม่ต้องไปไหน!" รันเวย์พูดขึ้นเสียงแข็ง พร้อมกับก้มหน้ามองเด็กอ้วนที่ร้องไห้ลั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขาเล็กน้อย

"แง ๆ ๆ " เด็กอ้วนร้องจ้าขึ้นมาและหันหน้าเข้าหลบที่อกของพ่อทันที

"คุณรันคะ!" ตะวันร้องขึ้นด้วยความพะวงและสงสารที่เห็นเจ้าเด็กอ้วนร้องไห้ไม่หยุด เพราะเขากำลังกลัวมากจริง ๆ

"เอามานะ" ตะวันพยายามจะดึงเจ้าอ้วนคืน

"เธออยู่เฉย ๆ ก่อน" รันเวย์หันกลับไปพูดกับตะวันด้วยใบหน้าที่จริงจัง

"หยุดร้อง หยุด" รันเวย์กระซิบกระซาบเบา ๆ กับลูกชายของเขา พร้อมกับจับเอาแขนเล็ก ๆ เป็นปล้อง ๆ ของเด็กอ้วนขึ้นมา และแตะไปที่ใบหน้าของไพลอท

"แง ๆ ๆ ฮะแง.. ฮะ..อึก" เด็กน้อยยังคงร้องไห้เสียงดังลั่น แต่เมื่อพ่อของเขากุมมือเล็ก ๆ เอาไว้ และพาไปสัมผัสกับผีแวมไพร์รูปหล่อตรงหน้าแล้ว

เขาก็หยุดร้องไห้ไปในทันที ดวงตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเบิกตาโตขึ้น พร้อมกับเอียงคอมองดูไพลอทเล็กน้อย

"ไม่ใช่ผี...เห็นไหม?" รันเวย์จับมือเล็ก ๆ ของลูกชายตีที่ใบหน้าของไพลอทเบา ๆ

"โอ๊ย ๆ แวมไพร์เจ็บนะ" ไพลอทก็เล่นสมบทบาทขึ้นมาทันที ซึ่งเซอร์เวย์จากที่กลัว ๆ อยู่ก็เริ่มมองไพลอทและบราวน์ด้วยความประหลาดใจ

"นี่ก็ไม่ใช่" รันเวย์อุ้มเด็กอ้วนพร้อมกับจับเท้าของลูกชายเตะไปที่บราวน์เบา ๆ

"อ๊ะโอ๊ย ๆ เจ็บ ๆ อย่าทำผีเลยครับ ๆ ผีเจ็บ" บราวน์ร้องลั่นแสดงเก่งไม่แพ้ไพลอทเลย

"แอะ...พู ๆ ผี" เซอร์เวย์พยายามเลียนแบบพวกอา ๆ และพ่อของเขา เด็กอ้วนเริ่มยิ้มและหัวเราะปรับอารมณ์ได้ไวมากจริง ๆ

"ต้องหัดให้เผชิญหน้ากับความกลัวดูซะบ้าง...เพราะบางทีมันอาจจะไม่ได้น่ากลัวแบบที่คิด" รันเวย์หันมาพูดกับตะวันเบา ๆ ก่อนจะส่งเซอร์เวย์ให้พวกสองอาอุ้มเล่น ซึ่งพอเริ่มไม่กลัวแล้วเด็กอ้วนก็แผลงฤทธิ์เดชใส่อาไพลอทกับอาบราวน์ทันที

"และฉันไม่ชอบคนขี้กลัว!" เขาหันไปพูดกับตะวัน ซึ่งมือเล็ก ๆ ของเธอยังคงดึงรั้งแขนของเขาเอาไว้อยู่เลย

"ขอโทษค่ะ" เด็กสาวก้มหน้าและรีบปล่อยมือออกจากแขนของเจ้านายในทันที ทั้งไพลอทและบราวน์ชำเลืองมองตะวันกับรันเวย์เล็กน้อย แต่ก็แสร้งทำเป็นมองผ่านไปไม่พูดแซว ทำเหมือนไม่เห็นอะไรและก้มหน้าก้มตาเล่นกับเซอร์เวย์ไปอย่างเดียว

"แล้วจะไปกันได้รึยัง? หรือพวกมึงจะรอให้ผับมันปิดก่อน?" รันเวย์เอ่ยถามไพลอทกับบราวน์ที่ยืนหยอกล้อเล่นกับเซอร์เวย์อย่างสนุกสนาน ราวกับไม่เคยเห็นเด็กเล็กมาก่อน