ลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ นิยาย บท 26

ณ โอเชียนเพิร์ล

เวลา 9.30 น. แขกผู้มีเกียรติทั้งหลายได้มาร่วมตัวกันที่ห้องโถง ด้วยการเดิมพันระหว่างชาร์มินและจูเลียน ทุกคนต่างกระตือรือร้นที่จะค้นหาว่าใครจะเป็นผู้ชนะ ทำให้ราคาตั๋วเพิ่มขึ้นจากเดิมสองสามพันเป็นราคาสองหมื่นต่อตั๋วหนึ่งใบ แม้แต่ผู้บริหารอย่างจูเลียนที่ไม่เคยพบเห็นง่าย ๆ ในเบอร์ลิงตันยังสงวนที่นั่งแถวหน้าไว้ พวกเขาล้วนเป็นผู้สนับสนุนหลักของจูเลียน โดยต้องการค้นหาคำตอบว่าอะไรทำให้ชาร์มินวางเดิมพันและเสี่ยงท้ากับจูเลียน

รถยนต์คันหรูตระการตาขับมาจอดที่ประตูหลังของโอเชียนเพิร์ล ลุคหันไปหาชาร์มินแล้วพูดว่า “คุณจอร์แดน ผมได้รับข้อความจากคุณเบลีย์ เขาบอกว่าถ้าคุณต้องการอะไรก็แค่พูดออกมา แล้วเขาจะทำมันให้”

“ไม่ ไม่จำเป็น” เธอตอบอย่างหนักแน่น “ก็แค่เรื่องเล็กน้อย ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือหรอก” ชาร์มินลงจากรถ ก่อนที่เธอจะปิดประตูเธอก็พูดเสริมว่า “อ้อ ไปบอกคุณเบลีย์ของนายด้วยนะ ว่าให้เขาใช้เวลากับโมโม่ให้มากขึ้นกว่านี้ และหยุดเสียเวลากับฉันเสียที ฉันไม่ได้ขาดอะไรโดยเฉพาะผู้ชาย ยอมแพ้ซะเถอะ”

จากนั้นเธอจึงหันหลังกลับไป ราวกับนกยูงที่สง่างามและหยิ่งผยอง

ใบหน้าของลุคซีดเผือด เธอหมายความว่าอย่างไรที่เธอบอกว่าเธอไม่ขาดผู้ชาย? และยังบอกให้ ‘ยอมแพ้ซะเถอะ’ เหรอ? เขาควรจะบอกเจ้านายของเขาอย่างไรดี? ถ้าเขาพูดมันออกไป เขาจะถูกตีจนตายไหม?

แต่คำพูดเหล่านั้นกลับไม่มีผลอะไรกับชาร์มิน เธอเพียงต้องการชี้แจงความกระจ่างกับแอนโทนี่ เบลีย์ เมื่อเธอมองดูเวลา ชาร์มินก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลา 9.30 น. และการแสดงกำลังจะเริ่มขึ้นในอีก 30 นาที เธอรีบเดินไปที่ห้องแต่งหน้าแต่งตัว

บริเวณหลังเวที ช่างแต่งหน้ากำลังแต่งหน้าให้นางแบบอย่างเร่งรีบ ขณะที่ผู้จัดการเดินไปมาอย่างกังวลใจ “ทำไมชาร์มินยังไม่มาอีก? ทำไมไม่มีใครรับสาย?!”

“ไร้มารยาทที่สุด เธอหยิ่งผยองและแสร้งทำเป็นว่าตัวเองมีชื่อเสียงทั้ง ๆ ที่แทบจะไม่มีใครรู้จักเธอ คุณเจมส์ คุณไม่ควรจ้างเธอมาเดินโชว์ด้วยซ้ำ” อะมีเลียเยาะเย้ย

“ไม่ควรจ้างฉัน? ควรจะเป็นใครล่ะ? เธอเหรอ?”

ชาร์มินเดินเข้ามาและเย้ยหยันด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเมื่อเธอเห็นอะมีเลีย “นางแบบอันดับสามในเบอร์ลิงตัน… ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นอีกแล้วล่ะ?”

“เธอ... ฉันอยู่อันดับสาม! แล้วเธอล่ะ? ไม่ได้ติดแม้แต่อันดับเดียว! กล้าดียังไงมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น!” อะมีเลียโพล่งขึ้นด้วยความโกรธ

นางแบบระดับแนวหน้ามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ แต่กลับดูเย่อหยิ่งเกินไป เธอเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งที่มีสองมือ สองตา และหนึ่งจมูกเหมือนกัน เธอจะแตกต่างได้แค่ไหนกันเชียว? แค่เดินไปรอบ ๆ เวทีแล้วจะทำให้โลกตะลึงได้อย่างไร? เธอจะทำอะไร? กำหิ่งห้อยไว้ในมือเหรอ?

เธอเอาความกล้าหาญมากจากไหนถึงกล้าท้าทายจูเลียน คาเบล บุตรชายของชายที่ร่ำรวยที่สุดเป็นอันดับสองของประเทศ?

อะมีเลียพ่นเสียงทางจมูกออกมาใส่ร่างบางที่แสดงท่าทีเย่อหยิ่ง แต่เธอกลับก็ทำอะไรมากไม่ได้ ทันใดนั้น หน้าจอโทรศัพท์ของเธอก็สว่างขึ้นพร้อมกับข้อความที่เข้ามา :

[อะมีเลีย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้ปรากฏตัวบนแบรนด์ที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ ตรวจสอบทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นแสดงโชว์ โดยเฉพาะรองเท้าส้นสูงของเธอ มันอาจจะหักได้ หรือถ้าเธอสะดุดล้มบนเวที มันจะกลายเป็นความอัปยศที่สุดที่เธอเคยได้รับในช่วงชีวิตการเป็นนางแบบของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเดินโชว์ของแบรนด์นี้ ถ้าเธอพลาด มันจะสร้างความพินาศให้กับเธอ ดังนั้นระวังตัวให้ดี!]

เมื่ออะมีเลียอ่านข้อความจบ ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายไปด้วยความชั่วร้าย

‘ฮึ่ม ล้อฉันเล่นหรือเปล่า? ฉันอยากจะให้ชาร์มินถอนตัวออกไปจากวงการนี้ซะ เธออยากจะสู้กับจูเลียนเหรอ? ไม่มีวันซะหรอก!’