มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1022

เมื่อได้ยินเจอรัลด์พูดแบบนั้น ซารีนาก็โต้กลับทันที “คุณ!”

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรที่ไม่ยั้งคิดออกไป แต่เธอก็เพียงพยักหน้าก่อนจะยังคงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เพื่อทำให้ตัวเองใจเย็นลง

ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็ยิ้มอย่างโกรธเคืองก่อนจะพูด “เนื่องจากคุณดูถูกวิหารเล็ก ๆ ของพวกเรา งั้นฉันก็คิดว่าตระกูลเลิฟเวลล์จะเพียงมอบหนังสืออสูรให้คุณในวันพรุ่งนี้เพื่อแทนคำขอบคุณของเราแล้วกัน คุณผู้ชาย!”

ทันทีที่เธอพูดจบ ซารีนาก็หันหลังกลับและออกจากห้องของเขาไปทันที เมื่อปิดประตูด้านหลังเธอ เธอก็สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะขึงตามองไปที่ห้องนั้น

เช้าตรู่วันต่อมาเมื่อฮาเวนผลักประตูห้องของเจอรัลด์เปิดออกก่อนจะตะโกนขึ้น “สวัสดีตอนเช้า อาจารย์!”

“อาจารย์เหรอ?” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวของเขา ในขณะที่มองไปที่หญิงสาวที่นำชาโสมติดมือมาด้วย

เขาไม่มีโอกาสที่จะเตือนเธอว่าให้เคาะประตูก่อนเข้ามาด้วยซ้ำในคราวนี้ ทั้ง ๆ ที่เธอบุกรุกเข้ามา แต่เจอรัลด์ก็ยังคงยิ้มให้อยู่ดี

“ใช่ค่ะ อาจารย์! ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณพูดว่าคุณจะสอนทักษะบางอย่างให้ฉัน ดังนั้นก็แน่นอนว่าฉันจะต้องเรียกคุณแบบนั้น! ยังไงซะ ฉันก็นำชาโสมมาด้วยเพื่อทำให้ความสัมพันธ์อาจารย์และลูกศิษย์ของพวกเรานั้นเป็นทางการ!” ฮาเวนกล่าวพร้อมกับยิ้มกว้าง

“ตอนนี้คุณก็พูดเกินจริงไปแล้ว…ผมจะสอนทักษะป้องกันตัวบางอย่างให้คุณในฐานะเพื่อนคนหนึ่งเอง!”

ฮาเวนเมินเฉยต่อสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปอย่างชัดเจน และเพียงตอบกลับ “โปรดรับชานี้ไว้เพื่อเป็นการแสดงความเคารพจากศิษย์ของคุณด้วยค่ะ อาจารย์!”

โดยการโค้งคำนับก่อนจะยื่นชาไปตรงหน้าเจอรัลด์ เขาเพียงส่ายหัวก่อนจะรับถ้วยชามาจากเธอ

หลังจากการจิบชา เขาจึงยิ้มแห้ง ๆ ให้เธอก่อนจะพูด “นี่ก็ได้แล้วใช่ไหม?”

“แน่นอนสิ! ตอนนี้ก็ไปกันเถอะ! สอนบางอย่างให้ฉันได้แล้ว!” ฮาเวนร้องเสียงแหลมขณะที่เธอกระโดดอย่างตื่นเต้นอยู่กับที่

เจอรัลด์ยิ้ม จากนั้นก็ลุกยืนขึ้นเพื่อจะจากไปพร้อมกับเธอ…

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาทำแบบนั้น เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในช่องท้องของเขาทันที! เมื่อเอามือกุมหน้าท้องไว้ ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขาก็บี้ขึ้นด้วยความเจ็บปวดยิ่งขณะที่เขาตะโกนขึ้นมา “…ชานั้น!”

ฮาเวนเริ่มเป็นกังวลมากขึ้นขณะที่เธอเฝ้ามองเจอรัลด์เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอจึงตอบกลับทันทีอย่างตะกุกตะกัก “ฮ ฮะ? เกิดอะไรขึ้น? เป็นอะไรไป?”

“ช ชา…มันเป็นยาพิษ!” เจอรัลด์กล่าวด้วยความเจ็บปวดอย่างยิ่งขณะที่เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะกลิ้งไปมา โดยกำอย่างแน่นบนท้องของเขาอยู่ตลอดเวลา