มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1052

ด้วยโชคช่วย นั่นคงจะเป็นการเพิ่มโอกาสของเขาอย่างมากที่จะสามารถตามหามีล่าและอาของเจอได้อีกครั้งในท้ายที่สุด!

เมื่อรู้สึกตื่นเต้นกับการตระหนักได้ว่ามีโอกาสสูงที่เขาจะสามารถกลับมาพบกันกับแฟนของเขาได้อีกครั้ง จากนั้นเจอรัลด์จึงถาม “…งั้น เกี่ยวกับเรื่องเหรียญไม้”

ประโยคของเจอรัลด์สิ้นสุดลงก่อนอันควร เนื่องจากเขาสังเกตเห็นว่าคอร์ดกำลังยิ้มเยาะแทนที่การแสดงสีหน้าหวาดกลัวเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน อย่างไรก็ตาม การตระหนักรู้ได้นั้นช้ามากเกินไปเนื่องจากสิ่งต่อมาที่เจอรัลด์รู้ มีลูกปัดสองลูกในมือขวาของคอร์ดอยู่แล้ว!

ก่อนที่ใครจะทันได้เคลื่อนไหว คอร์ดก็โยนลูกปัดสองลูกใส่แทบเท้าของเจอรัลด์และแดริล เป็นผลให้ลูกปัดระเบิดด้วยเสียงดังแสบแก้วหู!

โดยใช้โอกาสของความโกลาหล จากนั้นคอร์ดจึงทำการหลบหนีไป!

“ไอ้เฒ่าชั่วช้าคนนั้นเจ้าเล่ห์อย่างที่พวกเขาพูดจริง ๆ! ส่งคนไปตามล่าเขา เวลสัน! อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้!” แดริลตะโกนขึ้นขณะที่ผู้ใต้บัญชาของพระราชวังวิญญาณทำตามสั่งกันในทันที

“ไม่มีประโยชน์ที่จะทำแบบนั้นหรอกครับ คุณท่าน! แม้ว่าเขารู้จักทั้งความเจ้าเล่ห์และแข็งแกร่งของเขา แต่ทักษะที่เก่งมากที่สุดของเขาก็คือความสามารถของเขาในการทำให้ตัวเองล่องหน! แม้แต่คริสโตเฟอร์ก็ชื่นชมความชำนาญทักษะนั้นของเขา! ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไง เมื่อเขาทำการหลบหนีไปแล้ว มันจะเป็นเรื่องยากมากที่จะจับเขาได้อีกครั้ง เนื่องจากวิธีลับ ๆ ลับ ๆ ของเขา” ปาร์คเกอร์กล่าว ขณะที่เขาก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับส่ายหัวของเขา

ด้วยท่าทางขอโทษบนใบหน้า เจอรัลด์กล่าวเสริมขึ้น “เป็นความผิดของผมเอง คุณปู่…จิตใจของผมหันเหไปชั่ว ขณะที่เขาเอ่ยถึงมีล่าและอาเมื่อครู่นี้…ให้ผมจัดการเถอะ ผมจะนำเขากลับมาเอง!”

แม้เขารู้ว่าเจอรัลด์เสียใจที่ไม่จดจ่ออยู่กับศัตรูของเขา แต่แดริลก็เพียงยกมือของเขาขึ้นก่อนจะตอบกลับ “ไม่หรอก มันจะดีกว่าถ้าพวกเราไม่กดดันศัตรูมากเกินไป…แม้ว่าเขาหนีไปได้คราวนี้ พวกเราจะจับเขาได้อีกครั้งในไม่ช้าก็เร็ว ๆ นี้ ถ้าการคาดเดาของฉันถูกต้อง เขาก็น่าจะย้อนกลับไปยังคฤหาสน์โมลเดลในตอนนี้ อย่างไรซะ ฉันมั่นใจว่าเขาทราบดีว่ามีเพียงคริสโตเฟอร์เท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเขาได้ตอนนี้! จนกว่าพวกเราจะไล่ตามเขาไปอีกครั้ง ก็อย่าพยายามวิตกกังวลมากเกินไปเลย เจอรัลด์”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงกำหมัดของเขาก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง

“คริสโตเฟอร์…คอร์ด…” แดริลพึมพำกับตัวเองในตอนนี้