มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1074

“โกหก! ฉันจะไม่มีทางจำนายผิดเป็นคนอื่นหรอก!” กีย่าตอบกลับแทบจะในทันที ขณะที่เธอเกาะแน่นขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอด้วยมือที่ว่างอีกข้าง

“คุณผู้หญิง ผมขื่อซาเดรียน…ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเจอรัลด์คนนี้เป็นใคร! เขาอาจเป็นคนที่อุ้มคุณซึ่งคุณเคยเอ่ยถึงก่อนหน้านี้หรือเปล่า…? ผมดูคล้ายกับเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

เจอรัลด์มีเวลามากมายในการฝึกทำใบหน้าเฉยเมย เพราะเขาทำแบบนั้นมาตั้งแต่นาทีที่เขาบังเอิญพบกีย่าเป็นครั้งแรกในวันนั้นแล้ว

หลังจากมองเห็นว่าสีหน้าของเขาเฉยเมยอย่างไร เธอจึงค่อย ๆ เริ่มรู้สึกว่าเธอไม่คุ้นเคยกับชายแปลกหน้าผู้นี้จริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เสียงของเขาก็แตกต่างไปจากเจอรัลด์ที่เธอรู้จัก

เจอรัลด์คนที่กีย่าตกหลุมรักค่อนข้างผอมบาง เงียบขรึม และมีผิวขาว

ในขณะที่บุคคลตรงหน้าเธอคล้ายกับเขาอย่างมาก แต่เขากำยำ แข็งแรง มากกว่ามากและมีผิวสีแทนกว่าเจอรัลด์เล็กน้อย

แม้กระนั้น คนสองคนที่อาศัยอยู่ในโลกใบเดียวกันจะดูเหมือนกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ…?

“…อืม ใช่…คุณทั้งคู่คล้ายกันและกันมาก…คุณมั่นใจนะว่าคุณไม่ได้โกหกฉัน…?” กีย่าถาม

“อีกครั้งนะ ผมชื่อซาเดรียน และผมไม่รู้จักเจอรัลด์คนไหน ๆ เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่คนที่ดูเหมือนผมคนนั้น ถึงอย่างงั้น จากที่คุณดูตกใจแค่ไหน ผมคิดว่าผมต้องดูเหมือนเขามากจริง ๆ ฮะ…”

“คุณเหมือนจริง ๆ!” กีย่าตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า

“อย่างไรก็ดี หลังจากมองคุณอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็สังเกตได้ถึงความแตกต่างสองสามอย่างระหว่างคุณกับเขา…อย่างแรก เจอรัลด์ค่อนข้างอ่อนแอ และอาจไม่ได้แข็งแรงใกล้เคียงกับที่คุณเป็นเลย…นอกเหนือจากนั้น เขาก็ไม่ได้มีฝีมือเหมือนอย่างคุณเช่นกัน…ยังไงซะ คุณเป็นคนที่ช่วยพวกเราไว้หรือเปล่า พี่ชาย?” กีย่าถาม ขณะที่เธอเช็ดน้ำตาที่เหลือออกจากใบหน้า ความผิดหวังเล็กน้อยของเธอสะท้อนอยู่ในดวงตา

ในที่สุดเธอก็สามารถโน้มน้าวตัวเองได้แล้วว่านี่ไม่ใช่เจอรัลด์จริง ๆ แม้ว่าพวกเขาทั้งคู่ดูคล้ายกันมากก็ตาม ไม่มีทางที่เจอรัลด์จะกลายมาเป็นแข็งแกร่ง และมีฝีมือในเวลาเพียงแค่หนึ่งปีได้หรอก…

เช่นนั้นนี่จึงไม่ใช่เขาเลยจริง ๆ…

“แน่นอน หลังจากสัตว์ร้ายจับคุณและเพื่อนของคุณไป ผมก็ไล่ตามมัน! โชคดี ผมช่วยคุณไว้ได้ทันเวลาพอดี! เมื่อพูดแล้วก็ ผมก็อยากจะเห็นรูปของเจอรัลด์คนนี้ เมื่อพวกเราออกไปจากสถานที่นี้กัน…แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังสงสัยว่าพวกเราดูคล้ายกันอย่างไร!” เจอรัลด์ตอบกลับ

“หืมม…เอาล่ะ…” กีย่ากล่าวขณะที่เธอยังคงจ้องมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความไม่เชื่อ แม้จิตใจของเธอโน้นน้าวว่าเขาไม่ใช่เจอรัลด์ แต่ความรู้สึกสังหรณ์ใจของเธอกลับบอกเธออีกอย่างหนึ่ง สุดท้ายเธอจึงเลือกความมีเหตุผลของเธอแทนความรู้สึกของเธอเนื่องจากเขาดูไม่ได้คุ้นเคยมากกว่าเลยจริง ๆ ในตอนนี้

ขณะนั้นเอง เมเรดิธเองก็ค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นแบบนั้น กีย่าจึงพยุงเธอให้ลุกขึ้นในทันทีขณะที่ถามขึ้น “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เมเรดิธ…?”