มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1094

“ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเห็นเขา เธอก็น้ำตารื้อขึ้นมาทันที ขณะที่เธอตะโกนขึ้น “เจอรัลด์! ฉันดีใจมากที่ได้พบนายอีกครั้ง!”

“ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ กีย่า? แล้วอีกครั้งนะ ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ได้ชื่อเจอรัลด์! ผมคือซาเดรียน!” เจอรัลด์ตอบกลับ เอาตามตรงรู้สึกโล่งอกที่เธอยังปลอดภัยดี แต่กระนั้นมันก็ค่อนข้างคาดไม่ถึงที่เธอเลือกที่จะอยู่ต่อที่นี่

“นายยังคงพยายามจะโกหกฉันอยู่เหรอ? เลิกซะเถอะ ฉันรู้แล้วว่านายคือเจอรัลด์! นายอาจเปลี่ยนรูปร่างและอารมณ์นิสัยของนายได้สำเร็จ แต่นายจะไม่มีทางเปลี่ยนสายตาคู่นั้นของนายได้หรอก! นายคือเจอรัลด์ตามนั้นแหละ!” กีย่าตอบกลับ ขณะที่เธอวางจานที่เธอกำลังถืออยู่ลงก่อนจะวิ่งไปหาเจอรัลด์

เจอรัลด์เองเหลือบมองไปที่จานชั่วครู่ก่อนจะละสายตาไปจากกีย่า ขณะที่เขากล่าวขึ้น “ทำไมคุณถึงเลือกที่จะเป็นพนักงานเสริฟอยู่ที่นี่ แทนที่จะอยู่ต่อกับทีมวิจัยล่ะ? ผมค่อนข้างมั่นใจว่าการอยู่กับพวกเขาจะดีกว่าสิ่งนี้มาก…”

“ฉันไม่สนเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีกต่อไปแล้ว…การเฝ้ารอให้นายกลับมาคือสิ่งสำคัญมากกว่า แม้ว่านายจะใช้เวลาหลายวันหรือแม้แต่หลายปีก็ตาม ฉันก็จะรอนายอยู่ที่นี่ต่อไป! ฉันแค่ต้องการรู้ว่าทำไมนายถึงต้องโกหกฉัน! มันเป็นไปไม่ได้ที่คนทั่วไปสองคนจะดูเหมือนกันมากขนาดนี้ และนายรู้ดี! นายอาจจะหลอกฉันต่อไปก็ได้แต่ฉันรู้จักตาคู่นั้น! เช่นนั้นบอกฉันมาสิ ทำไมนายถึงโกหกฉัน…?” กีย่าที่ตอนนี้กำลังเริ่มดึงดูดความสนใจของลูกค้าของโรงแรมหลาย ๆ คนร้องออกมา

เจอรัลด์เองกำลังรู้สึกสะเทือนใจอย่างมากกับเรื่องทั้งหมดนั้นที่เธอพูดมา

‘เช่นนั้นเธอก็วางแผนที่จะรอฉันอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตที่เหลือของเธอสินะ เหอะ…กีย่า…กีย่า เธอไม่เข้าใจเหรอว่าฉันทนไม่ได้ที่จะทำร้ายเธออีกต่อไปแล้ว…? ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจล่ะ?!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

“…กีย่า คุณเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนอื่นจริง ๆ… ฟังนะ เนื่องจากคุณปรารถนาที่จะพบกับเจอรัลด์คนนั้นมากขนาดนี้ ก็ให้เวลาผมสักหนึ่งปี ผมสัญญาว่าผมจะค้นหาเขาให้คุณในตอนนั้นแล้วกัน…อีกอย่าง แม้ว่าผมไม่ใช่เจอรัลด์จริง ๆ แต่คุณก็รอผมมาตลอดเวลานี้ ใช่ไหม? ตอนนี้พวกเราก็ได้พบกัน ผมมั่นใจว่าในท้ายที่สุดคุณก็พอใจแล้ว…ด้วยความคิดนั้นในใจ คุณก็ควรกลับไปทำงานจริง ๆ ของคุณได้แล้ว กีย่า…”

หลังจากพูดไปแบบนั้น เจอรัลด์ก็หันหลังกลับจากไป โดยไม่สนใจที่จะเข้าไปในโรงแรมอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้นก่อนที่เขาจะได้ยินเสียง ‘ตุ้บ’ เบา ๆ ข้างหลังเขา เมื่อหันกลับ เจอรัลด์เห็นว่ากีย่าขาอ่อนและล้มลงกับพื้น!

เมื่อเห็นแบบนั้น เขาจึงวิ่งกลับไปข้างเธอทันที ในขณะที่ตะโกนขึ้น “กีย่า!”

“น นั่นไง…พยายามที่จะบอกว่านายไม่ใช่เจอรัลด์อีกสิ…แม้ว่าเสียงของนายเปลี่ยนไป…แต่ฉันมั่นใจว่ามันคือเสียงเดียวกันที่เคยเรียกฉันอยู่เสมอ!” กีย่ากล่าว ขณะที่เธอพยายามจับแขนของเจอรัลด์อย่างสุดความสามารถ

“ฉัน…ฉันจะไม่ยอมให้นายไปจากฉันอีกต่อไป แม้ว่าฉันต้องติดตามนายแบบนี้ต่อไปตลอดชีวิตที่เหลือของฉันก็ตาม! ฉันเต็มใจที่จะทำแบบนั้น!” หญิงสาวกล่าวเสริม ขณะที่เธอเกาะเขาไว้แน่น