มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1102

แต่ก็นั่นแหละ เธอก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยเมย์เบอรี่จะออกเดทกับนักศึกษาด้วยกัน แต่สำหรับแยสมีน เธอข้ามขั้นไปไกลกว่านั้นมาก ย้อนกลับไปตอนนั้น เธอเคยออกเดทกับประธานของบริษัทเมย์เบอรรี่ที่เพิ่งหย่าร้างกับภรรยาของเขา

ด้วยเหตุนี้ ท่านประธานได้จัดให้วางดอกไม้ไฟไว้ในทุกซอกทุกมุมของมหาวิทยาลัยในคืนวันเกิดของแยสมีน ในค่ำคืนนั้น ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยก็สว่างไสวไปด้วยแสงของดอกไม้ไฟที่สวยงามจับตา ส่งผลให้เด็กสาวคนอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยหลายคนยกย่องในตัวเธอ และอีกหลายคนก็รู้สึกริษยาเธอในเวลาเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้เป็นเพียงเหตุการณ์เดียวที่เจอรัลด์นึกขึ้นมาได้ แต่อีกเรื่องที่เขาจำได้ขึ้นใจคือ ตอนที่แจสมีนสั่งให้เขาเก็บกวาดเศษซากที่เหลือของดอกไม้ไฟรอบ ๆ มหาวิทยาลลัยก่อนจะถึงรุ่งเช้า โดยให้ค่าจ้างเขาเป็นจำนวนเงินสิบห้าดอลลาร์

และนั่นถือเป็นเงินจำนวนที่มากสำหรับเขาในตอนนั้น หลังจากที่เขาได้รับเงินแล้ว เขาก็รีบพาเซเวียร์ไปเลี้ยงไก่เคเอฟซีในทันที เขายังจำได้อีกว่า เขาได้เพิ่มเงินส่วนตัวเข้าไปอีกเจ็ดดอลลาร์เพื่อที่จะทำให้งานฉลองของพวกเขาดูยิ่งใหญ่ขึ้น

ความทรงจำเหล่านั้นที่ผุดขึ้นมาในหัว ยิ่งตอกย้ำว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและแยสมีนเคยเป็นเช่นไร แล้วคนอย่างเจอรัลด์ในอดีตนั้นจะกล้าขอคบแยสมีนเป็นเพื่อนได้อย่างไรกัน?

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจว่า ทำไมเธอถึงกล้าที่จะทักทายเขาอย่างเปิดเผยเช่นนี้

“แล้วเธอมาทำอะไรที่เมืองฮาลิมาร์คเหรอ แยสมีน?” เจอรัลด์ถาม ในขณะกำลังกวาดสายตามองดูผู้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ พวกเขาแต่ละคนสวมชุดแต่งกายที่ดูดีมีระดับ

หลายปีที่ผ่านมา เศรษฐกิจของเมืองนี้เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วและมั่นคง เนื่องด้วยผลประโยชน์ทางธรรมชาติ จากลักษณะทางภูมิศาสตร์ที่เอื้ออำนวย

“พอดีกลุ่มสภาหอการค้าของฉันกำลังจะจัดงานประชุมขึ้นที่นี่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ฉันและหุ้นส่วนทางธุรกิจจึงเดินทางมาที่นี่เพื่อหาความบันเทิงใส่ตัว ในที่สุดฉันได้ก่อตั้งบริษัทเครื่องสำอางขึ้นมาแล้ว ฮ่า ฮ่า” แยสมีนตอบด้วยรอยยิ้มอ่อน พลางเอามือลูบผมของตัวเองไปด้วย

“ช่างน่าประทับใจจริง ๆ เลย!” เจอรัลด์พูด ในขณะที่เขาเห็นหุ้นส่วนของเธอกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขาทีละคน

หนึ่งในนั้นเป็นชายวัยกลางคนที่ดูจะสนิทสนมกับแยสมีนเป็นพิเศษ เขาขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “นี่ใครกันเหรอ แยสมีน?”

“อ๋อ เขาน่ะเหรอ? ก็แค่รุ่นน้องจากมหาวิทยาลัย! ฉันเคยพูดถึงเขาให้เธอฟัง จำไม่ได้เหรอ? เด็กนักเรียนที่จนมาก ๆ คนหนึ่งตอนที่ฉันเรียนอยู่ที่นั่น? นั่นแหละเขา! เธอรู้อะไรไหม ตอนนั้นเขาแทบจะไม่มีเงินกินข้าวเลยนะ ฉันยังจำได้อีกว่าเสื้อผ้าของเขามีแต่รอยปะเต็มไปหมด เพราะเงินที่เขาหามาได้จากการทำงานนอกเวลาทุกวัน รวมถึงงานรับจ้างอื่น ๆ นั้น เขาต้องนำไปใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน และจ่ายค่าเล่าเรียนของเขาเองด้วย ทำให้เขาไม่เหลือเงินที่จะใช้จ่ายกับเรื่องอื่นเลย!” แยสมีนยังคงพูดรัว ราวกับว่าเธอไม่ต้องการที่จะหยุดเพื่อหายใจ

เพื่อนของเธอได้แต่ทำตาโต ในขณะที่พวกเขากำลังฟังสิ่งที่เธอเล่า

“มีคนที่จนถึงเพียงนี้อยู่บนโลกนี้จริงเหรอ!” เพื่อนคนหนึ่งพูดโพล่งขึ้นมา ในขณะที่คนอื่นได้แต่มองหน้ากันไปมาด้วยความรู้สึกแปลกใจและตกตะลึง